Włoska uczta

Włoska uczta

Cholera, to chyba była zła decyzja. Mogliśmy pójść do jakiejś wegańskiej knajpy, tam nie byłoby tych zapachów. Jeszcze nic nie podali do stołu, a ja już jestem cały spocony i czuję jak sztywnieją mi mięśnie na karku. Ściskam mocno pięści ułożone na kolanach, żeby nie było widać, że drżą mi ręce. Właściwie to nie wiem czemu tak bardzo się boję, przecież zamówiłem dla siebie sałatkę grecką. Patrzę po mojej rodzinie, żona tłumaczy coś naszej 7-letniej córce, straszy cztery lata syn bawi się telefonem. Pewnie znowu gra w jakieś głupie gry albo przegląda Facebooka. Wiem, że cała trójka nie może się doczekać aż przyjdzie kelner z pizzami i poda im długo wyczekiwane dania. Kurde, nigdy nie umiem im odmówić, zgodziłem się, abyśmy poszli do Czerwonego Pieca, choć na samą myśl o powrocie do tego miejsca cierpnie mi skóra.

Z kuchni nieopodal dobiega zapach rosnącego ciasta, topionego sera i przeróżnych dodatków. Ten ser i sosy przerażają mnie najbardziej. Dzięki nim zapchałem sobie parę lat temu żyły cholesterolem. Sam widok tłustego jedzenia zmienia moją krew w gęsty syrop, a może nawet galaretę.

Dokładnie 3 lata temu, 40 kilogramów temu, siedzieliśmy w tym samym miejscu, a ja postanowiłem zamówić drugą 45-centymetrową pizzę, bo jedna to za mało dla prawdziwego mężczyzny. Żona ostrzegała:

- Zaraz pękniesz grubasie od tego żarcia.

- Aj Danusia, daj mi spokój, co ja jakiś pedał jestem, że mam mało jeść?!

Pyszna pizza z salami, fetą i rukolą wjechała mi pod nos. Rukolę zdjąłem, bo nie jestem krową, żeby trawę jeść. Zanurzyłem zęby w gorącym daniu, oderwałem kawałek z dużym salami, które wręcz świeciło się od tłuszczu. Mieliłem w gębie żarcie szybko, bo już nie mogłem się doczekać kolejnej porcji. Jakbym nie jadł kilka dni, niczym dziecko z Etiopii pierwszy raz widzące wielki stos jedzenia przygotowany tylko dla niego. Cała rodzina zjadła swoje, czekali już tylko na mnie. I wtedy poczułem ukłucie w klatce piersiowej. Początkowo je zignorowałem, sądząc że to jakaś błahostka. Stopniowo ból narastał, zaczął promieniować do lewej ręki oraz żuchwy, a oddech się spłycił. Moja twarz zmieniła się w płonącą czerwienią kulę. Złapałem się za pierś i osunąłem z jękiem na podłogę. Wkoło zaczęli stawać przerażeni ludzie, żona krzyczała coś do mnie, ale nie byłem w stanie odpowiedzieć. Powoli odpływałem, Kostucha zabierała mnie na swoją łódź. Zanim straciłem świadomość, usłyszałem płacz moich kochanych dzieci.

Podobno reanimowali mnie 15 minut. Jakimś cudem zostałem uratowany, mimo że zawał był rozległy. Dostałem drugą szansę od życia oraz rozrusznik od lekarzy, a także opierdol za niezdrowy tryb życia. Od tego czasu zmieniłem nawyki żywieniowe o 180 stopni, zgubiłem 40 kilo, ale pozostał lęk, lęk przed fast foodem. Z reminiscencji wyrywa mnie pytanie Danusi:

- Andrzej, wszystko gra?

- Tak kochanie, rozważałem na kogo postawić u bukmachera – kłamię, bo wstyd się przyznać, że boję się pizzy.

- Musisz skończyć z tymi zakładami. Za dużo nerwów cię kosztują. Drugiego zawału dostaniesz!

Puszczam uwagę mimo uszu, bo co mi będzie głupoty pierdolić.