Upiór w operze- ROZDZIAŁ 14

ń papieru i to starodawne, trochę koślawe, eleganckie pismo.
- To od niego...- powiedziała cicho.
Małgorzata powróciła z trzema kubkami melisy. Młoda Lovemour pozostała w fotelu, a pozostałe dwie kobiety usiadły przy stole.
- Od niego? No to czytaj!
Laura szybko odlakowała kopertę i wyjęła płową kartkę.
"Droga Panno Lauro,
Z wielkim żalem muszę Panią poinformować, że wobec pewnych okoliczności, jestem zmuszony odwołać nasze dzisiejsze spotkanie. Mam nadzieję, że czuje się Pani już lepiej. Dziś rano była Pani bardzo roztrzęsiona..."
- Czyli jednak słyszał.
"Jestem dogłębnie wzruszony Pani dobrocią i czułością dla kogoś takiego jak ja."
Laurze w miarę czytania załamywał się głos.
"Nawet Pani nie wie, ile to dla mnie znaczy. Będę Pani za to dozgonnie wdzięczny. Od dziś, drogie Dziecko, masz we mnie najwierniejszego i najbardziej oddanego przyjaciela. Jeśli kiedykolwiek będzie potrzebna Ci pomoc, stawię się niezwłocznie.
Dziękuję.
Twój oddany sługa
Eryk
P.S. Do koperty włożyłem coś, co z pewnością należy do Pani. Bardzo chciałem oddać to osobiście, ale nie wiem, kiedy będę miał okazję spotkać się z Panią ponownie."
Laura zajrzała do koperty. Był tam jej naszyjnik.
- Idę tam!
- Gdzie?! - spytały Lidia i Małgorzata.
- Do Eryka.
- Przecież powiedział, że nie chce się z tobą spotkać- dodała panna Chartres.
- Coś się dzieje. Spójrzcie na kartkę! On płakał, kiedy to pisał. Tu są ślady jego łez! Nie mogę go zostawić w takim stanie. On- mnie- potrzebuje, bardziej niż myślałam. Spójrzcie na to!
"(...) nie wiem, kiedy będę miał okazję spotkać się z Panią ponownie" To pożegnanie. Muszę tam iść!
- Czy ty sobie nie wyobrażasz za wiele? - spytała Małgorzata.
- To dlaczego płakał? Co, cebulę obierał? Mamo, proszę cię.
- Dobrze idź.
- Idę z tobą - powiedziała twardo Lidia.
- Nie! Muszę iść sama. On mi ufa...
- To chociaż cię odprowadzę.
- Ale tylko do piątego podscenia.
- No dobra.
- Kochanie, uważaj na siebie. Nie rób nic głupiego.