Tytuł roboczy: Nowa fala (Dramat w 3 Aktach rozpisany)

Akt 1 

Scena 1:

Rose Faktory (sortownia jabłek) 

Dramatis personae: 

Krzysiek – Polak w wieku między 20 a 30 rokiem życia. Wysoki, mocno zbudowany.

Paweł: - Polak w wieku między 20 a 30 rokiem życia. Niski, drobnej budowy o inteligentnym wyrazie twarzy.

Jason: - Anglik supervisor w Rose Faktory. W wieku około 35 lat. Mały, gruby o odpychającym wyrazie twarzy.  

Sceneria: Duża powierzchnia halowa w kształcie prostokąta. Wzdłuż i poprzek ciągną się długie taśmy fabryczne, a przy nich uwijają się jak mrówki ludzie. Wszyscy ubrani jednakowo: czarne spodnie, czarne buty i niebieskie koszule z logiem firmy. W hali słychać tylko przytłumiony szept i warkot urządzeń dochodzący gdzieś z tyłu oraz łoskot przesuwanych taśm produkcyjnych z cichym pogłosem monotonnej powtarzalności. Dwóch mężczyzn w wieku 20-30 lat obsługuje jedną z taśm produkcyjnych. Stoją od siebie w odległości 10 kroków. Czasem muszą przekrzykiwać hałas fabryczny, jednak idealnie wyczuwają przerwy w dźwiękach, co zdradza ich duże doświadczenie oraz dłuższy staż w firmie. Wypowiadane zdania następują po chwilach przerwy i pomiędzy naturalnymi dźwiękami maszyn.  

Krzysiek: Cholera! Kiedy będzie przerwa? Wiesz może?

Paweł: Za jakieś 30 minut. Tak myślę…

Krzysiek: Ręce już mi odpadają. Po co było się pchać do tej pieprzonej Anglii? Do tego brudnego Birmingham?

Paweł: Przecież sam dobrze wiesz ’’national minimum wage’’.

Krzysiek: Tak, tak. Pieprzone 5 funtów i 35 pensów za godzinę.

Paweł: Ano właśnie. Przymknij się wreszcie. Supervisor się kręci koło naszej sekcji. 

W ich stronę zdąża biały Anglik w wieku około 35 lat. Jest mały, gruby, a jednak w niewytłumaczalny sposób rozsiewa wokół siebie aurę niebezpieczeństwa. Na jego twarzy rozpoznać można kilka uczuć. Między innymi nudę, pogardę i wyższość nad otaczającymi go pracownikami. Anglik zatrzymuje się koło Krzyśka i Pawła i powoli i z przekąsem przygląda się ich pracy.