ŚPIEWNIKOWY PAMIĘTNIK-„Zamki na piasku”

"Z możnymi tego świata
o wielkie stawki grasz.
Zamki na piasku
Gdy pełno w szkle
Poranna witaj zmiano
To życie twe..."

-No to na drugą nogę!-pan Janek nie chciał przepościć okazji i wiedzieli ,że nie wyjdą dopóki nie wypija reszty.
Muszą się jednak pospieszyć bo pociąg z Przemyśla do Białegostoku odjeżdżał tylko raz na dobę,a do dworca też był ładny kawałek drogi.
-Łukasz ,pożegnałeś się już z bliskimi?-zapytał pan Janek.
-Z dziadkami i dziewczyną już wczoraj,a rodzice i siostra po pracy przyjdą na dworzec.-odpowiedział.
-To teraz wypijmy za wasze dziewczyny.Wojtek już też pożegnał się z Pelą.-rzekł pan Janek nalewając w kieliszki.Wypili za zdrowie i stałość swych dziewczyn.
-Wojtuś ,proponuje byś poszedł pożegnać się z mamą i babcią.Czas nagli, a to chwilę potrwa.Ja pojadę z wami na dworzec.-zakomenderował pan Janek.
Wojtek wstał i wyszedł do kuchni.Po chwili dobiegło ich jeszcze głośniejsze pochlipywania.
-Słyszysz?To już tak trwa trzy dni.Zwariować idzie!-powiedział i sięgnął po butelkę by rozlać resztę.
-Akurat na dwa.Ma się to oko.-stwierdził pan Janek.
Wypili w milczeniu i prawie jednocześnie spojrzeli na zegarki.
-Chyba czas się zbierać?Obiecaliśmy ,że będziemy wcześniej na dworcu.Trochę znajomych przyjdzie nas pożegnać i głupio by było przyjść na ostatnia chwile.-powiedział Lukasz i podniósł się z krzesła.
Pan Janek tez wstał i przeszli do przedpokoju.
-Wojtek ,musimy już wychodzić!-krzyknął Łukasz.
Po chwili w przedpokoju ukazał się Wojtek a za nim zapłakane kobiety.Dopadły do Łukasza i tez zaczęły go obściskiwać i rozpaczać.
-Dość tych czułości!Chłopaki już muszą wychodzić!-stanowczo zażądał pan Janek.
Jeszcze w korytarzu słyszeli tak oklepane w ostatnich dniach słowa:
-Uważajcie na siebie...
-Z Bogiem..
-Wojtuś, napisz zaraz po przyjeździe...
Jak najszybciej wyszli przed blok i skierowali się w stronę przystanku.Wojtek spojrzał na rozkład jazdy.
-Kurcze,akurat odjechał- zakomunikował wyraźnie zdenerwowany.
-Szybko!Za mną!-krzyknął pan Janek i puścił się świńskim truchtem przez ulicę.
Spojrzeli po sobie i ze śmiechem pobiegli za nim.Dobiegli do pobliskiego placu na którym był postój taksówek.
Wysiedli z taksówki przed dworcem i pobiegli na peron 4.To co tam zobaczyli przeszło ich oczekiwania.Wiedzieli , ze trochę ludzi ma przyjść,ale nie liczyli na taki tłum.Zostali otoczeni wielkim kręgiem.Wszyscy się przepychali by i ich uściskać. Łukasz zobaczył rodziców i siostrę.Ucałował się z mamą a następnie z siostrą.Ojciec został gdzieś z tyłu.
-Nawet nieźle dziś wyglądasz.- powiedziała uszczypliwie siostra.
-No..,prawie jak ruski oficer.Ogolony,umyty ,lekko wypity.-dodała z wyraźnym akcentem na ostatnie dwa słowa matka.
Wiedział ,ze wyczula od niego alkohol.Nie było jednak czasu się tłumaczyć bo właśnie nadjechał pociąg.Gorąco wyściskał się z ojcem i przepychając się przez tłum wsiadł do pociągu.Zaraz za nim dołączył Wojtek.Szybko zajęli miejsce w prawie pustym przedziale i wychylili się przez okno.Znów padły ostatnio tak często słyszane okrzyki:
-Trzymajcie się....
-Dajcie znać kiedy przysięga to przyjedziemy...
-Uważajcie na siebie...
Strasznie nie lubił pożegnań.Zawsze to samo.Chyba sam przed sobą bal się przyznać do wzruszenia,którego zawsze starał się nie okazywać.
Pociąg ruszył.Ludzie na peronie zaczęli się oddalać a okrzyki cichnąć.Stali w oknie machając dopóki pociąg nie wyjechał z dworca.Zamknęli okno i usiedli na przeciw siebie.Spojrzeli na siebie.
-Boisz się?-zapytał Wojtek.
-Nie,a Ty ?
-Chyba tez nie!Powiedz mi,tylko tak szczerze ,co czujesz?
-Sam nie wiem.Chyba niepewność.Nigdy nie wiadomo gdzie i na kogo trafisz.-odparł Łukasz po chwili namysłu.
Starali się nie rozmawiać o wojsku.Wspominali ostatnie, razem spędzone wakacje.Większą cześć nocy przespali.Rano poszli do Warsu coś zjeść.Już niedługo i oni będą musieli się pożegnać.
Dojeżdżali do Ełku. Łukasz wstał i zaczął się ubierać.Gdy pociąg zaczął zwalniać wyszli na korytarz.Uściskali się.
-Będziemy niedaleko od siebie.Jak by coś daj znać.-powiedział Lukasz.
-Nie ma sprawy,jakoś to będzie.Trzymaj się!
Lukasz wysiadł z pociągu.Raz tylko sie odwrócił i pomachał Wojtkowi.Wyszedł z dworca i od razu zobaczył szary,betonowy płot jednostki.Zatrzymał jakiegoś mężczyznę i zapytał się gdzie jest wejście.
-Do bramy pójdzie pan prosto i za „Turystyczna" w lewo.Tam już pan zobaczy.
Podziękował i poszedł we wskazanym kierunku.Był już kiedyś w Ełku,ale oczywiście w sezonie.Miasto to tętniło życiem i muzyką.Jesienią, bez turystów było jakieś puste,szare, smutne.
Zaraz za zakrętem zobaczył bramę jednostki.Podszedł do stojącego przed biurem przepustek kaprala.
-Dzień dobry.Dziś miałem się tu zgłosić.-powiedział wyciągając z kieszeni powołanie.
-Prosto przez bramę i na prawo do ławki.Tam już dwóch czeka.Zaraz ktoś po was przyjdzie.-odpowiedział gburowato kapral nawet nie patrząc na kartę powołania.
-Dzięki
Przechodząc przez bramę usłyszał za sobą:
-Ej,kocie.
Nie był pewny czy to do niego ,ale się obrócił.
-Witamy w syfie-krzyknął mu uśmiechając się kapral.
Nic nie odpowiedział,ale jego niepewność rozwiała się jak zamki z piasku.Już wiedział jak będzie.
Poszedł w stronę ławki.