Samotność

Samotność

Pewnemu Panu po długoletnim pożyciu małżeńskim zmarła żona. Od tej pory przestał przychodzić do kościoła, odizolował się od wszystkich ludzi, po prostu załamał się. Proboszcz znając swojego parafianina, który nie opuszczał wcześniej żadnej mszy świętej wybrał się do niego z wizytą. Owszem gospodarz  zaprosił proboszcza do środka. Sam siedział w dużym fotelu i obserwował palące się drzewo w kominku. Posadził proboszcza w drugim  fotelu i tak obaj przez długi czas obserwowali w milczeniu palące się polana.Po jakimś czasie proboszcz wstał dalej milcząc wziął metalowe szczypce do ręki wyjął jedno polano i położył je na blasze. Po kilku minutach polano zgasło. Wtedy proboszcz wrzucił do kominka zgasłe polano, które ponownie w ogniu rozżarzyło się. Proboszcz wstał i zbierając się do wyjścia bez jednego słowa rozmowy. Proszę księdza proboszcza:  Dziękuję za płomienne kazanie, powiedział na odchodnym gospodarz. Jaki z tego morał? Nie można żyć w samotności. Samotność to zguba.

Na podstawie kazania z dzisiejszej mszy świętej.