Rozdarta dusza

Miała to być historia Wielkiej, Dozgonnej, Bezgranicznej miłości. O tym, jak wspaniale może wyglądać życie, gdy trafimy na tą właściwą osobę. O cieszeniu się najdrobniejszą chwilą, jakby była nadzwyczajnym cudem oraz radości płynącej z każdej milionowej części sekundy bycia – Razem. Wspólne plany, cele, wizjonerskie marzenia o świetlanej przyszłości, dzielenie się sobą, bliskość i siła, dzięki, której niemożliwe staje się realne, bo nie jesteśmy już sami, a we dwoje. Wierzyłam, że mój sen nareszcie się ziścił. Łudziłam się, iż tym razem będzie inaczej. Do końca miałam nadzieję i uparcie wierzyłam, że obdarzyłam uczuciem odpowiedniego człowieka. W jego oczach dostrzegłam coś, co mnie urzekło. Dlatego zdobyłam się na odwagę, by jeszcze raz otworzyć przed kimś serce.

Przecież jasno powiedział, postanowił, zadecydował. Nie jesteś już ważna, nie będziesz, a może nigdy nie byłaś. Nie muszę się z Tobą liczyć, nie tylko nie muszę, ale i nie chce. Wszystko, co kiedykolwiek nas łączyło bezpowrotnie się skończyło…

Kiedy spadła na mnie ta miażdżąca lawina ziemia usunęła mi się spod stóp. To nieprawda. Zaufałam Ci. Mówiłeś, że nie skrzywdzisz mnie. Nie zranisz. Nie zawiedziesz. Nie zostawisz – Krzyczało moje Ja. Miałeś pokazać mi ludzką dobroć i piękno tego świata. Niestety Ty tak nagle, z dnia na dzień przestałeś mnie kochać… Bestialsko ograbiłeś mnie z uczuć, wzgardziłeś ciepłem, które Ci dawałam, odarłeś z resztek godności, rozszarpałeś dusze, a pomimo tego wciąż się buntuję i z uporem szukam czegoś, czego mogłabym się uchwycić, jakiegoś maleńkiego kawałeczka – Nas, który jeszcze oddycha, którym zaopiekuje się, który na nowo wzrośnie i przywróci Nas sobie. Niektórym nigdy nie zdarzy się kochać. A mnie się udało. Udało właśnie dzięki Tobie! Kiedyś będę umiała się cieszyć z tego, że Cię poznałam.

Teraz czuję, iż znowu powracam do starych nawyków. Z każdym mijającym dniem pozytywne myśli towarzyszące mi podczas tych kilku wspólnie spędzonych tygodni stają się coraz słabsze i bledsze. Udawanie przed całym światem, a zwłaszcza przed najbliższymi, bycie szczęśliwą stało się cholernie trudne i uciążliwe. Nie mam energii na odgrywanie tych parodii. Kogo mogłoby obchodzić, że w domu panuje bałagan? Nikt oprócz mnie nie miał tego oglądać, a dla mnie, doprawdy nie miało to najmniejszego znaczenia. Kogo obchodziło, jeśli się nie umaluję, ani nie kąpie przez tydzień? Skoro nie ma się, na kim robić wrażenia…

Czas nieuchronnie pędził do przodu. Pory roku niepostrzeżenie przechodziły jedna w drugą. Przestałam dostrzegać jakiekolwiek zmiany, barwy. Stałam się kompletnie obojętna na otaczające mnie piękno. Chciałam poczuć, jak to jest po prostu żyć, ale nie wiedziałam, w jaki sposób wyrwać się z obezwładniających szponów marazmu oraz otępienia. Trwałam w letargu wspomnień.

Wprowadzenie nowych zasad postępowania, celebrowanie starych i przestrzeganie ich okazało się zadaniem ponad moje siły. Godzinami siedziałam w salonie, wpatrzona w okno, przeżywałam na okrągło wszystkie wydarzenia, które z Tobą dzieliłam. Poświęcałam czas na rozmyślaniu o Naszych kłótniach, żałując, iż nie mogę cofnąć się w przeszłość, by odwołać okropne słowa, jakie kiedykolwiek Ci powiedziałam i usłyszałam od Ciebie. Modliłam się byś wiedział, że wypowiadałam je w gniewie, że w żadnym wypadku tak nie myślałam. Zadręczałam się myślami o sytuacjach, w jakich zachowywałam się egoistycznie, wychodząc wieczorem z przyjaciółką, gdy byłam zła, zamiast zostać w domu z Tobą. Ganiłam się za odpychanie Cię, kiedy tak bardzo potrzebowałeś ciepła oraz bliskości. Za to, że przez wiele dni niepotrzebnie żywiłam urazę i bezsensownie boczyłam się, zamiast – Wybaczyć. Za to, że czasami szłam od razu spać, zamiast się z Tobą kochać. Pragnęłam wymazać wszystkie momenty, w których byłeś na mnie wściekły i nienawidziłeś mnie. Ubolewam nad faktem, iż nie posiadamy tylko dobrych wspomnień zwłaszcza, że nikt nie uprzedził ile mamy dla siebie czasu…