Ptak w złotej klatce

Kochanie,

     Nasze rozmowy to ekscytująca żonglerka pozornie łatwymi słowami, ekwilibrystyka subtelnymi gestami, ale również wysublimowana modulacja głosu… Podniecająca gra, którą z przyjemnością prowadzimy godzinami. Cudowne katusze stopniowo rozbudzające zmysły. Doprowadzające do pragnień o więcej... Wciąż więcej…

Pamiętam moment, kiedy zapytałam Cię, jakie zwierze Ci przypominam, a Ty jak zwykle zacząłeś przewrotnie. Enigmatycznie odpowiadając, z jakim najbardziej się utożsamiasz…? Zamilkłam, bo nie chciałam byś sugerował się moim typem. Wtedy bardzo długo mi się przyglądałeś uważnie studiując każdy zakamarek, detal, niuans ciała, ale i mimikę. Zaskoczyłeś mnie pewnie mówiąc: Kot. Kolejnym pytaniem było naturalnie: Dlaczego tak uważasz? Uśmiechnąłeś się, rozparłeś wygodnie na fotelu i zacząłeś tłumaczyć. Dzisiaj rano, gdy obudziły Cię pierwsze promienie słońca, wstając przeciągnęłaś się zupełnie tak, jak kotka mojej babci. Powoli, majestatycznie, z gracją, ważac każdy kolejny ruch… Twoja perfekcja gestykulacji, pewność, a może nieświadomość z jaką to robisz zapiera dech. Kiedy chodzisz robisz to w taki sposób jakbyś płynęła w powietrzu. Unosząc się kilka centymetrów nad ziemią. Emanujesz niespotykaną wprost zmysłowością i kobiecością we wszystkim, a jedno spojrzenie Twoich oczu wystarczy mi, by pozuć, że jestem na właściwym miejscu, z właściwą osobą. Co ważniejsze, chodzisz swoimi drogami. Nie wybierasz łatwych, popularnych ścieżek. Wiesz doskonale czego chcesz i gdzie chciałabyś się znaleść. Nie zważasz na oklepane konwenanse, ani nie jest Ci straszna krytyka. Masz w sobie tak wiele sprzeczności przez, co chyba nigdy nie uda mi się poznać Cię do końca…

Słuchałam Cię z uwagą. Z wieloma rzeczami się zgadzam, ale zapomniałeś wspomnieć o jednym. Potrzebuję swoboty, przestrzeni, przyrody, by być, czuć się naprawdę sobą. Doceniam oraz celebruję również samotność i ciszę, którą może mi zapewnić jedynie Matka Natura. Dziewicze pola, lasy, łąki, szlaki, których nikt dotychczas nie odkrył. Właśnie dlatego indentyfikuję się z wiczycą.  Jej nie można zamknąć czy udomowić. Podobnie jest ze mną…

Zapytałeś mnie o to samo.  W tamtej chwili nie potrafiłam Ci konstruktywnie odpowiedzieć, ale teraz, po namyśle już wiem:

Dla mnie na zawsze pozostaniesz wolnym duchem, którego nikt, ani nic nie ujarzmi, nie zatrzyma, nie złamie, nigdy nie posiądzie w pełni… Pomimo tego wciąż Cię kocham i nie zamierzam zamknąć choćby w najpiękniejszej ze złotych klatek, bo zbyt mocno cenie sobie Twoje szczęście… Chce, byś zawsze mógł latać… Choćby i w pojedynkę…

Twoja L.