Prawda was wyzwoli

Ja jestem drogą i prawdą, i życiem. Nikt nie przychodzi do Ojca inaczej jak tylko przeze Mnie.

(J 14, 6)

 
Prawda… To takie trudne słowo, czyż nie? Można mu przypisywać wiele znaczeń, lecz nigdy nie zrozumiemy go w pełni. Prawda – według klasycznej definicji to właściwość sądów polegająca na ich zgodności z faktycznym stanem rzeczy, których dotyczą.1 Zrozumiałe, jeżeli dotyczy kwestii zjedzenia przez dziecko ostatniej czekoladki lub bezpośredniej relacji ze spotkania z przełożonym. Wtedy da się łatwo stwierdzić prawdziwość wypowiedzi danej osoby. Ale co w przypadku naszego życia i ludzkiej natury?

Cały czas otacza, a także otaczała nas mnogość pseudo-prawd o świecie i człowieku. Wierzono, że człowiek nie ma wpływu na swoje życie, ale także, że jest kowalem własnego losu. Niektórzy uważają, że do zaspokojenia człowiek potrzebuje uciech, inni, że to minimalizm powinien być przez nas najbardziej pożądany. Świat w myśl różnych filozofii może być zarówno chaosem jak i dopracowanym w każdym calu arcydziełem. Gdybyśmy zaczęli się zastanawiać, gdzie wśród tych teorii szukać prawdy, moglibyśmy wziąć sobie do serca pamiętne słowa Ygritte, bohaterki „Pieśni Lodu i Ognia”: Nic nie wiesz Jonie Snow2. A jednak coś wiemy.

Dla chrześcijanina podstawowym źródłem wiedzy o świecie jest Pismo Święte. Bóg daje nam wskazówki, jak patrzeć na rzeczywistość, która nas otacza, a także na nas samych. I to właśnie tymi wskazówkami powinniśmy się kierować.

 
Ecce Homo

A wreszcie rzekł Bóg: «Uczyńmy człowieka na Nasz obraz, podobnego Nam. Niech panuje nad rybami morskimi, nad ptactwem powietrznym, nad bydłem, nad ziemią i nad wszystkimi zwierzętami pełzającymi po ziemi!» Stworzył więc Bóg człowieka na swój obraz, na obraz Boży go stworzył: stworzył mężczyznę i niewiastę.

(Rdz 1, 26)

 
Najłatwiej jest zacząć od początku, co, nawiasem mówiąc, jest najgorszym pleonazmem, jaki w życiu słyszałam. My, katolicy, wierzymy, że nasze istnienie zapoczątkował boski akt kreacji. Akt ów, jak wiemy z nauczania Kościoła, był wyrazem bezgranicznej miłości Boga do nas. W opisie stworzenia człowieka można rozpocząć poszukiwania prawdy o nas samych.

Oczywiście większość z nas wie, że zostaliśmy stworzeni na obraz i podobieństwo Boga. Tylko, że dla większości to nic więcej niż puste słowa. Bo cóż może znaczyć tajemnicze podobieństwo do samego Boga? Żeby odpowiedzieć na to pytanie, trzeba by choć trochę wiedzieć, jaki jest Bóg. A Bóg jest Miłością przez duże M, tak wielką, że nie mieści nam się to w głowach. My też na swój sposób jesteśmy miłością, choć jeszcze niedoskonałą. Nasze życie jest stałym rozwojem w kierunku Miłości doskonałej. Jak piszą Monika i Marcin Gajdowie w swojej książce łączącej psychologię z życiem duchowym, Pełny rozwój człowieka wyraża się w tym, że człowiek miłuje jak Bóg, mając udział w Jego wewnętrznym życiu.3 Autorzy książki podkreślają też, że w życiu duchowym najistotniejszy jest rozwój, czyli ciągła praca nad sobą, argumentując: To cudowne sprzężenie zwrotne nieustannie wzmacnia się: rozwój = > większa miłość = > szybszy rozwój = > większa miłość i tak bez końca, aż do zjednoczenia z Bogiem. A ponieważ nieskończony Bóg jest miłością, nasz rozwój prawdopodobnie nie będzie miał końca, nawet w wieczności!3

Warto jeszcze byłoby wspomnieć, czym jest ta prawdziwa, boska miłość, którą mamy wypełniać i do której mamy zmierzać. Według tego samego źródła miłość jest aktem skierowanym ku dobru człowieka.4 Pięknie obrazuje to zakończenie filmu animowanego „Kraina lodu”. Królowa Elsa, by naprawić swój błąd, musi w sposób dosłowny wykazać się umiejętnością kochania. Jej miłość wyraża się w konkretnym działaniu (cofnięcie wiecznej zimy) dla dobra konkretnych ludzi (jej poddanych, rodziny, przyjaciół…). I tak powinna wyglądać też nasza miłość. Powinniśmy działać, a nasze działania powinny być podejmowane dla dobra ludzi, którzy nas otaczają oraz nas samych. Tylko takie postępowanie jest zgodne z prawdą o nas samych i naszym miejscu w świecie.