Pierwsza miłość - cz.III

I tak zostały bez tatusia… Dni szybko mijały, nie było czasu na rozczulanie się nad sobą. Wikcia rosła jak na drożdżach. Pierwszy ząbek, pierwsze kroczki, pierwsze słowo : „baba”. Na „mama” musiała trochę poczekać.         

Z Kubą widywała się w czasie świąt i wakacji. Niestety, coraz rzadziej, przecież musiał odbywać różne praktyki, odwiedzać kliniki w całej Europie. Kochani rodzice robili co mogli, aby jak najrzadziej przyjeżdżał do kraju. Jakub w swojej naiwności wierzył, że to wszystko z miłości do niego…O córeczce nie zapominał: kartki, prezenty, comiesięczne przelewy na konto Julki.

           Kiedy Wiki miała trzy latka, mama zapisała ją do przedszkola. Małej bardzo podobała się jej pani, dzieci, zabawy z nimi, zajęcia,  w czasie których uczyła się piosenek, rysowała, słuchała bajek. Była zachwycona! Julka i jej mama miały więcej czasu dla siebie.

W czasie praktyk w szpitalu Julia poznała młodego lekarza, Daniela, który co chwilę stawał na jej drodze. A to przypadkiem spotkali się w windzie, a to w bufecie. Przypadki te mnożyły się w tempie zastraszającym. Jak godził to z pracą, nie wiadomo. Faktem było, że przychodził na dyżur dużo wcześniej i kończył długo po czasie. Dziwne wydało się Juli, kiedy oczywiście przypadkiem, spotkała go  podczas spaceru z Wikcią w parku. Zresztą te spotkania parkowe stały się szybko regułą. Bardzo polubili się z małą. Daniel pokazywał jej osobliwe życie zwierzątek, mieszkających w parku. Karmili razem kaczki w stawie, oglądali młode ptaszki. Jesienią  wszyscy razem zbierali piękne liście, które opadły z drzew,  kasztany i żołędzie. .Zimą zjeżdżali z górki na sankach i lepili bałwana. W przedszkolu dzieci rysowały swoją rodzinę, tata również tam był. Pewnego dnia pojawił się także na rysunkach Wikci. Kiedy Julia spytała „ Kto to?”, odpowiedziała, że tata Daniel. Na Boże Narodzenie kupił jej w prezencie maleńkie łyżwy. Teraz co niedzielę chodzili na lodowisko, całą trójką. Od taty Kuby Wikcia dostała w prezencie drogą, interaktywną zabawkę : Mikołaja, który śpiewał kolędy po polsku i po angielsku. Córeczka posadziła go pod choinką.

            Wiosną Daniel oświadczył się Julii. Poprosiła o czas do namysłu. Wypisała na kartce wszystkie za i przeciw. Po stronie za, było o pięć punktów więcej. Podjęła decyzję na tak, chciała,  aby jej Wikcia miała normalną rodzinę, a i sama chciała być kochana, jak wszystkie kobiety na świecie. We wrześniu odbył się ślub, lecz na prośbę Julki tylko cywilny. Przyjęcie było skromne, bez wesela. Po ślubie przenieśli się do kawalerki Daniela i wspólnie opiekowali się Wiktorią. Miała już cztery lata i była tak podobna do Jakuba, że Juli wydawało się to wręcz komiczne… Teraz jego rodzice nie mieliby chyba żadnych wątpliwości! Tyle, że już nie mieli możliwości się o tym przekonać… Ich strata – myślała czasem Julka.

            Po skończeniu studiów lekarskich, zatrudniono ją w Szpitalu Klinicznym, w którym pracował Daniel. On sam obronił już doktorat. Oczywiście przyjęto ją na oddział pediatryczny, jako rezydentkę.  Praca dawała jej wiele satysfakcji; w przyszłości również chciała napisać doktorat.

            Rok później dowiedziała się o ślubie Kuby. Został we Francji, pracował w jakimś paryskim szpitalu. Wyznaczone  przez niego alimenty, przez cały czas regularnie wpływały na jej konto.

            Małżeństwo Julii i Daniela nie układało się tak,  jak wymarzyła sobie dziewczyna. W miarę upływu czasu, jej młody mąż, coraz bardziej tracił zainteresowanie pasierbicą. Poświęcał jej coraz mniej czasu. Kiedy Wikcia pytała: