nutka (niutka) alkoholu

Ujrzałam swe odbicie w oknach betonowego pałacu. W promieniu wielu mil nie było żadnego stworzenia. Poczucie bezpieczeństwa? Bzdura. Zjada mnie lęk, czy w rzeczywistości widzę siebie, czy to nie ja w tej czarnej szybie? Może jednak coś tu istnieje poza mną i się tak wgapia... ze zdziwieniem. Obcy? Bojaźliwie odwracam głowę i przyklejam się do zimnej ściany szukając wytłumaczenia własnej obecności. Mój cień gdzieś tam wpełz, nie widzę już nic. Żadnych szemrań, żadnych szuru-buru kroków. Wieczór, drzewa gawędzą odwiecznie, przez nikogo nie zrozumiane. Gdy zapadnie noc, zobaczę i będę pewna, uwierzę, że nie ma powodu tego strachu, nie ma sensu się bać. Ukryję lęki w ciemności świata. Kolejna chmura zakrywa księżyc. Czas tik-tak,tik-tak, tik-tak... i tak i tik i tak. Tchórzliwie wychodzę z kryjówki, czyli odlepiam się spocona od betonu, który żył przez moment biciem mojego serca i odtajał nawet uzyskawszy pierwiastek człowieczeństwa, mógł trochę poczuć wspólnotę, bliskość. Żadnych cieni, nic, spokój. Skupiam się na krokach, co przemijają. Ogrzewam się i karmię wizjami szczęśliwego dzieciństwa. To dziewczę o płowych włosach, opiewanych złotem przez poetów, ten salon luster, przez który przebiegało się dzikim pędem, co dawało przynajmniej wrażenie, że nikt już nie patrzy, że nie zdążył podejrzeć, że cię nie szpiclują. Aksamitne zasłony, zaklęte w kurzu róże, podkolanówki poniżej nagich ud przy tym najdłuższym pocałunku świata. Gnijąca wilgoć wpełzła mi pod koszulę i pieści mą skórę obleśnymi paluchami. Usta przed chwilą nabrzmiałe wzruszeniem, szukają gwałtownie odrobiny życiodajnego płynu. Słodycz tych paru kropli ratuje moją wiarę w powrót chwil szczęśliwych. Chwyciła mnie za gardziel i trzyma ta szatańska obietnica bezpieczeństwa.