Na dworze karmazynowego króla

Na dworze karmazynowego króla,

ściany sięgają nieba. Gwiazdy nie zdobią sufitu. Są nim w rzeczywistości. Aksamitna czerń nieba spływa delikatnymi falami w kierunku diamentowej podłogi. Odbicie czerwonych oczu karmazynowego króla spogląda z luster, którymi obwieszone są kamienne ściany. Chłód bije od każdego zakątka tego miejsca, przenika do wewnątrz. Oplata myśli, zatrzymuje reakcje. Nie pozwala na wypowiadanie niepotrzebnych słów.

     Twarz króla jest jak doskonała maska. Ukrywa emocje, nie wyraża uczuć. Wiecznie zastygnięta w grymasie obojętności. Ręce o długich paznokciach, zwiniętych niczym szpony zaciskają się na poręczy krzesła z wysokim, kutym w żelazie oparciem. Długie, czarne włosy opadają mu wdzięcznie na szerokie ramiona, iskrząc się światłem gwiazd odbitym na powierzchni podłogi. Jego szata, tworząc naturalne przedłużenie kruczych pukli, zwija się wokół jego chudych kostek. Obute w ciemną skórę stopy wbijają spokojny rytm podłogowy.

Tu – tu – tu – ru – ru –tu –tu – ru.

         Spogląda na wszystko z ironicznym uśmieszkiem, krążącym wokół lewego kącika ust. Jego głos jest miękki, ale stanowczy. Kiedy przemawia lekkie wibracje przechodzą przez całe ciało, począwszy od najmniejszego palca u stopy, na rozdwojonej końcówce najkrótszego włosa kończąc. Jego słowa brzmią jak doskonale skomponowana melodia, której nie sposób się oprzeć. Fortepianowe solo, przechodzi w rytm smutnej smyczkowej nostalgii.

Klucz wiolinowy rozpoczyna każde jego zdanie. Jego mowa jest aktem, jest arią, uwerturą.

To on jest historią tego zamku. Jest jego jedynym więźniem, skazanym na wieczne odgrywanie tej samej roli. Jego kwestie powtarzają się, zataczają koło. Ktoś pociąga za sznurki, steruje gestem i myślą. Kraty własnej wyobraźni zawężają się, zmniejszają pole manewru. Żarłoczny lew pożarł klucz od głównej bramy.