Moje dłonie ( przedruk z Inter- ...)

Konfrontacje

49

wszystko było w porządku, tylko nie mogłem wydusić z niego, po co przyszedł. Rozmawialiśmy o kobietach, jakie one są, o polityce, narzekaliśmy, uśmiechaliśmy się do siebie i wciąż nie dawała mi spokoju ta myśl. W końcu wyciągnąłem z barku pół litra i patrząc na niego uważnie, ale i z lekkim uśmiechem, puściłem do niego oko i powiedziałem: – Z przyjacielem to ho ho!… – Spojrzałem znacząco na butelkę i stuknąłem w nią palcem. – Wypije człowiek, pogada… Wypiliśmy jedną, potem drugą. I nic. W końcu zezłościłem się i byłbym go wyrzucił z domu, gdyby nie to, że jutro mógł mnie oczernić w pracy. Ranny kac zmusił mnie do szukania ratunku w przyrzeczeniu sobie czegoś, co by mnie uspokoiło. W pracy byłem poważny i wydawało mi się, że wszyscy patrzą na mnie. Było mi przyjemnie, starałem się jeszcze bardziej zwrócić na siebie uwagę. Wydostojniałem, mówiłem powoli. Przypomniałem sobie o rannym przyrzeczeniu na temat alkoholu i poczułem się silny oraz mądry. Z tego stanu wyrwał mnie kolega, ten, z którym wczoraj piłem. Był wesoły, śmiał się z byle głupstwa. Poklepał mnie po ramieniu… Upokorzony i wściekły resztę dniówki spędziłem na rozmyślaniu, jak by go czymś przyćmić. W domu obejrzałem swoją twarz i z przerażeniem stwierdziłem, że się postarzałem. Zacząłem zaglądać do kieliszka. W porę jednak się opamiętałem, ponieważ uświadomiłem sobie, że szkoda by było zmarnować życie. A coś mi mówiło, że mogę jeszcze wiele… Z wiosną przyszła odmiana. Jako stary kawaler zdawałem sobie sprawę, że ożenek zmusiłby mnie do wielu wyrzeczeń. Ta myśl sprawiła mi jednak przyjemność. W przypływie energii wychodziłem nocą na miasto, odwiedzałem lokale ze striptizem, zaczepiałem kobiety, piłem. Po pijanemu chwaliłem się dłońmi, które już niczym nie różniły się od innych. Trzeźwiałem i znowu piłem. Coś mnie dręczyło. Niejasne przeczucie marności nad marnościami, otchłań, w którą podążałem, i ciągła pamięć o pięknej przeszłości. Mój dawny czar, moje dłonie… Kupiłem aforyzmy jakiegoś filozofa i wieczorami, zamiast iść na miasto, czytałem je powoli. Stałem się przez to bardziej milczący i wciąż myślałem. W takim stanie ponownie spotkałem sąsiadkę i przypomniałem sobie o butelce z mlekiem. Minęliśmy się na

„Inter-. Literatura-Krytyka-Kultura” 2(4)/2014

50

korytarzu bez słowa. W myślach widziałem ostro i wyraźnie tę butelkę i nie mogłem oprzeć się wrażeniu, że coś bezpowrotnie utraciłem. Na drugi dzień, nie zdając sobie z tego sprawy, umyłem się gruntownie, obciąłem paznokcie, ogoliłem się, włosy skropiłem wodą pachnącą oraz przypomniawszy sobie, że o czymś zapomniałem, wróciłem do łazienki i umyłem zęby. Usiadłem na kanapie. Poczułem się lekko… Jeszcze o niczym nie myślałem. Spojrzałem na dłonie… Nie były takie zniszczone. Wstałem, podszedłem do lustra i dokładnie przyjrzałem się twarzy. Taak… Niewątpliwie… Jeszcze wiele przede mną.