MISTERIUM

MISTERIUM Obrzędy te odprawiane są zwykle po zachodzie słońca, choć wierni już od rana zbierają się tłumnie na poświęconym miejscu spotkań przed gigantycznym ołtarzem. Miejsce święte otoczone jest wysokim ogrodzeniem, by niewierni nie tylko nie mieli tam wstępu, ale by nie mogli także zaglądając do wewnątrz odkryć sekretów przeznaczonych wyłącznie dla wtajemniczonych. Dlatego wejść pilnują uzbrojeni strażnicy, dokładnie przeszukujący wszystkich chętnych, by nie wnosili na teren odprawiania nabożeństwa przedmiotów nieczystych. Zdarzało się, że pośród prawdziwych wyznawców wchodzili na teren świątyni uzbrojeni heretycy, którzy wszczynali bójki lub wyrzucali z siebie obelżywe słowa i gwizdy, chcąc odebrać kapłanowi autorytet i zasiać niepokój w sercach wierzących. Dlatego ustawiono straże, by strzegły prawowiernych przed werbalną czy fizyczną profanacją miejsca świętego. Nabożeństwa są zawsze bardzo uroczyste, gdyż nie odbywają się często. Towarzyszą im chóralne śpiewy, tańce, okrzyki, a także spontaniczne oklaski, będące dowodem, że wierni w pełni zgadzają się ze słowami kapłana, przekazującego im nowinę od Najwyższego. Wrażliwe niewiasty płaczą z radości, przysięgając wierność swemu panu, często też omdlewają w zachwyceniu, gdy ten uraczy je swym spojrzeniem. Mężczyźni zaś podnoszą w górę ręce, ustawiając palce dłoni w odpowiedni sposób, by w ten sposób oddać cześć i chwałę swojemu guru. Wszyscy wykrzykują też zgodnie wyznania wiary i posłuszeństwa. Są gotowi na wszystko. Reagują na każdy gest kapłana, intonującego pieśni, czy wzywającego ich do modlitwy. Całe misterium zespolenia z bóstwem odbywa się w atmosferze entuzjastycznej radości, pełnej szczerego uwielbienia dla kapłana, odprawiającego tradycyjny obrzęd, mający symbolizować narodziny wszechświata, jego rozwój, zmierzch i zagładę, by w finale dać wiernym nadzieję na powtórne narodziny w Nowym Świecie, pełnym miłości, światła i pokoju. Zanim jednak do oczekujących cierpliwie wiernych wyjdzie główny kapłan, chórzyści i muzycy rozgrzewają religijne uczucia zgromadzonych świętymi pieśniami, rozbudzając w nich jeszcze silniejsze pragnienie ujrzenia guru, który swoją postacią łączy dwa światy, dając im ożywczą nadzieję życia wiecznego. Główne obrzędy zaczynają się od tryumfalnego wejścia długo oczekiwanego kapłana, który przybywa zwykle w otoczeniu kapłanek i najbliższych pomocników. Na początku guru pozdrawia wzruszonym głosem zgromadzonych, by już po chwili rozpocząć płomienne kazanie, ozdabiane muzyką, śpiewem i ekstatycznym tańcem kapłanek. A wszystko w blasku tysiąca świateł, dających przedsmak życia w przyszłym świecie pośród gwiazd. Kiedy kapłan kończy pierwszy psalm, zaczyna rozmawiać z wiernymi, daje im wskazówki, jak mają żyć, pyta o ich problemy, by już po chwili zacząć kolejną ożywczą pieśń, której słowa są wiernym doskonale znane, dlatego śpiewają wraz z nim, pełni wielkiej radości. Kapłan za pomocą pieśni przekazuje wiernym wielkie życiowe prawdy, ukazuje im drogę, którą powinni kroczyć, by zjednać się z bóstwem, a oni wtórują jego słowom, zachwyceni, pełni religijnego uniesienia. Jednak po jakimś czasie kapłan musi przerwać płomienne kazania. Jest zmęczony. Jak każdy człowiek. Musi się oczyścić, zmieniając szaty, poza zasięgiem wzroku wiernych. Ci zaś ulegają jeszcze silniejszemu podnieceniu. Wiedzą bowiem, że za chwilę nastąpi przeobrażenie i kapłan w towarzystwie grzmotów i błyskawic ukaże się ponownie. Jeszcze większy i silniejszy mocą ich wiary. By pod koniec obrzędu odlecieć ku innym wymiarom, niedostępnym dla zwykłych śmiertelników, ale na pewno pobłogosławi tym, którzy jeszcze pozostali na ziemskim padole i zostawi im nadzieję na swoje powtórne przybycie, być może w zupełnie innej postaci. Jedynie wybrańcy dostąpią najwyższego zaszczytu wejścia do samej świątyni po zakończeniu wszystkich obrzędów i odejściu zmęczonych wiernych do swych domów. Będą tam mogli ujrzeć samego kapłana, a nawet zamienić z nim kilka pokrzepiających słów, otrzym