Zima miłości

        Rozdział 2

  W mieszkaniu panował lekki półmrok, gdy Ryan wszedł do środka. Rzucił kluczyki od samochodu na szafkę i udał się do swojego pokoju. Zamknąwszy za sobą drzwi rzucił się na łóżko i od razu zasnął.

  Tymczasem za ścianą zapalono lampkę. James rozciągnął się i wyskoczył z łóżka. Zegar na biurku wskazywał 5 rano. Ubrany w granatowy dres wyszedł z mieszkania na pustą jeszcze ulicę. Mieszkanie, które zajmowali od roku znajdowało się w ładnie odrestaurowanej kamienicy na 1 piętrze. Specjalnie, na zamówienie i za kasę ojca Roberta utworzono je z połączenia dwóch sąsiednich, dzięki czemu można było utworzyć przestronny salon i dość sporej wielkości, osobne pokoje dla całej czwórki.

  James jak co rano ruszył w kierunku parku, który znajdował się niecały kilometr dalej. Lubił oderwać się od rzeczywistości i spędzić trochę czasy sam, w otoczeniu drzew i zieleni. Zawsze biegał tam gdzie nie spodziewał się kogoś spotkać, wystarczyło przedrzeć się tylko przez gąszcz krzaków i drzew docierając do polany, którą przecinała rzeka. Tym razem jednak zatrzymał się zaskoczony- nie był sam, w oddaleniu kilkunastu metrów stała dziewczyna pochłonięta całkowicie malowaniem. Wokół niej, na trawie rozłożone były farby i różnej wielkości pędzelki. James patrzył na dziewczynę jak zaczarowany- jej piękne kasztanowe, długie włosy falowały przy delikatnych powiewach wiatry. Miała zgrabną, kobiecą sylwetkę i była dość wysoka. James stał nieruchomo za drzewem, obserwując jak dłonie dziewczyny zaznaczają kontury rzeki na płótnie.

  Słońce powoli podnosiło się znad horyzontu tworząc piękne zaciemnienia i oświetlenia pewnych miejsc- to wszystko próbowała uchwycić Amy. Już od prawie godziny była na tej polanie, gdy tylko przyszła rozłożyła koc i wdychała świeże powietrze. Chciała być sama, odrzucić od siebie wszelkie frapujące ją myśli. Ten rok z wielu przyczyn był dla niej bardzo ciężki choć próbowała ukryć w sercu, przed bliskimi jak bardzo pewne sprawy ją bolały. Ale nie chciała nawet o tym myśleć, na zewnątrz była dzielna, nieco milcząca i skupiona na czymś ale po za tym nic się nie zmieniła. Nadal często się śmiała i mimo własnych problemów angażowała się w pomoc innym.

  Gdy tylko pojawiły się pierwsze promienie wiosennego słońca rozłożyła przybory do malowania i zaczęła tworzyć swoje małe dzieło.

-Jest Pani malarką?

Z pracy wyrwał ją głos nieznajomego mężczyzny. Na chwilę zamarła zaskoczona czyjąkolwiek obecnością w tym miejscu , ale szybko otrzeźwiawszy obejrzała się za siebie. Jakieś 3 metry od niej stal przystojny chłopak z rozwichrzoną ciemną czupryną i sportowym ubraniu. Był może w jej wieku i wyglądał bardzo przyjaźnie, a na pewno nie wydawał się być niebezpiecznym gwałcicielem jak szybko oceniła. 

-Staram się zasłużyć- delikatnie uśmiechnęła się Amy odsuwając lekko w lewo uwidaczniając przed nieznajomym swój jeszcze nieskończony obraz.

-Co Pan o tym sądzi?

-Nie znam się szczerze mówiąc ale jak na mój gust...estetycznie jest fajnie. Realistycznie wyglądają te cienie- James przybliżył się delikatnie wskazując palcem miejsca na płótnie o które mu chodzi. Kątem oka zauważył, że dziewczyna się uśmiecha.

-A tak w ogóle jestem James- wyciągnięta dłoń poczuła wsuniętą drugą, bardziej ciepłą i delikatną.

-Amy- delikatny uśmiech na twarzy dziewczyny spowodował, że nogi Jamesa lekko się ugięły.

-Nigdy wcześniej Cię tu nie widziałem.

-Dzisiaj jestem pierwszy raz, bardzo ładne miejsce- wzrokiem na potwierdzenie swoich słów otoczyła całą polanę. - A ty widocznie stały bywalec? - dodała