Mała syrenka

Mała syrenka

Jeszcze do niedawna kłopoty ze zdrowiem, chorobami czy innymi dolegliwościami nie istniały. Jestem młoda i silna, dlatego myślałam, że tak będzie zawsze. Egoistycznie uważałam, iż dobre samopoczucie oraz sprawność odgórnie mi się należy, od tak z automatu, lecz szalone życie miało inne plany, a nieprzewidywalne koło fortuny obróciło i nadal obraca się przeciwko mnie. Nieustannie podkładając wciąż nowe kłody, piętrząc niezliczone trudności, utrudniając najprostsze czynności.

Podobno możemy przyzwyczaić się do wszystkiego. Do bólu również. Nie było łatwo zaakceptować codziennego kosmicznego cierpienia, które spędza sen z powiek, obezwładnia, a wręcz paraliżuje. Walka z nim przypomina tą z wiatrakami. Żadne zabiegi, masaże czy leki nie przynoszą upragnionej ulgi. Choćby jednej spokojnej nocy. Chociaż jednego dnia odpoczynku. Czasami bywają momenty, w których z powodu bezsilności siadam na łóżku i płaczę, bo już nie wiem, co robić. Oddałabym wszelkie emocje oraz odczuwanie za chwilę wytchnienia. Zmagam się z tą udręką, lecz bywa i tak, że nie mam sił i marzę jedynie, by zatopić się w czułych ramionach łaskawego Morfeusza. A jednak podejmuje wyzwanie i astronomicznym wysiłkiem podnoszę się. Wstaję. Rzucam światu wyzwanie i nie pozwolę się złamać.

Gdy myślałam, że więcej męki nie zniosę. Spotkał mnie kolejny cios. Wypadek przekreślający dalszą karierę sportową. Jedna głupia decyzja. Sekunda niekontrolowanej brawury, a potem było już tylko gorzej. Załamało mi się życie, które miałam zaplanowane chyba, aż do emerytury. Marzenia, cele wszystko musiało ulec zmianie. I kolejna batalia żeby stanąć na nogi, aczkolwiek znów nie chciałam dać się pokonać. Tytaniczna praca i hart zaowocowało szybkim powrotem do formy. Nigdy nie odzyskam utraconej koordynacji ruchowej, ale zaledwie usprawnię swoje funkcjonowanie i poprawie jego komfort. Systematyczne treningi oraz mordercze wyczerpujące ćwiczenia wzmocniły kontuzjowane kolano, ale nie da się naprawić uszkodzonych nerwów, tkanek ani błędnika. Staram się pozbierać. Nie poddawać. Niestety nie jest to prosta sprawa, ponieważ od samej siebie uciec nie sposób.

Z nadzieją patrzyłam w przyszłość i na nowo budowałam zdmuchnięty domek z kart. Naiwnie łudziłam się, że teraz poukładam swoje małe królestwo. W sumie start był całkiem niezły zmiana pracy, mieszkania, środowiska… Zaczynałam od początku w zupełnie innym miejscu, z obcymi ludźmi. Nikt mnie nie znał ani nie oceniał. Tabula rasa. Nawet mogę pokusić się o stwierdzenie, iż w tamtym okresie byłam całkiem szczęśliwa, ale stan euforii i pozornej równowagi nie trwał zbyt długo, bo musiałam stawić czoła kolejnemu wyzwaniu.

Nikt nie wie, nie rozumie ani nie potrafi wytłumaczyć, z jakiego powodu zachorowałam na przypadłość, o której nikt w mojej rodzinie dotąd nie słyszał. Psoriasis potocznie nazywana łuszczycą, przewlekła, dziedziczna dolegliwość skóry. Każdy przypadek jest wyjątkowy i jedyny w swoim rodzaju. Jej przebiegu ani nawrotów nie można przewidzieć. Nie wiem czy mam płakać czy się cieszyć, że moja niedogodność jest prawie zupełnie nie widoczna i kiedy chce mogę ja ukryć pod długimi spodniami, nie zmienia to jednak faktu mojego złego samopoczucia oraz niskiej samooceny. Nachalne spojrzenia ciekawskich ranią, a brak akceptacji ze strony najbliższych jest powodem przeciągającej się depresji. Teraz nie stawiam czoła tylko sobie samej, a całemu światu, który jest bezlitosny, ponieważ ycie naznaczonym, nie zależnie pod, jakim względem skazuje na alienacje oraz samotność…

Moja percepcja oraz postrzeganie uległy diametralnej zmianie. Zamknęłam się na społeczeństwo oraz odczuwanie, pomimo szczeremu pragnieniu o byc