Korespondowanie ze zmarłym mistrzem

Drogi Zbigniewie!

            Za każdym razem kiedy próbuję do Ciebie napisać towarzyszy mi uczucie nieustannej tęsknoty za natchnieniem. Jest ono o tyle silniejsze, iż Ciebie już nie ma. Jedyne co mi zostało to kartki tańczące na wietrze i nadzieja, że kiedyś będę potrafił ,,opisać najprostsze wzruszenie, ale nie tak jak robią to inni,  sięgając po promienie deszczu lub słońca”.

Nawet nie wiesz jak trudno znaleźć natchnienie w szarej szpitalnej sali, gdzie słychać jedynie ból i czuć ciszę. Echo ludzkich kroków, wypełnia korytarze, dając nadzieję, że ktoś do ciebie przyjdzie, że zajrzy. Niestety nadzieja nawet nie daje ci szansy byś ją w czymś pokładał. Powiedz mi, ile razy można patrzeć na te same drzwi, na te same zakurzone firanki i wskazówki zegara niemrawo poruszające się. Ile razy można cytować twoją ,,Piosenkę o zamieraniu”? Codziennie zadaję sobie to pytanie i nie znajduję odpowiedzi.   Aż wreszcie z tego  żalu siadam na parapecie, patrzę przez szybę na tą panią, która dzień w dzień karmi gołębie, i zaczynam pisać. Od tej pory jestem tylko ja i moja kartka papieru. Zwykła, bo zwykła, ale lepsza niż plastikowa torebka. W sumie to nieważne jaka, gdy się chce napisać wiersz. Nie lubię białych, czystych kartek. Są takie zimne i wyrachowane, jakby wcale nie posiadały literackiej duszy. Najlepsze są żółte, lub poplamione, bo mają jakąś historię. Ciekawe na jakich kartkach pisał Wergiliusz albo Kochanowski? Z resztą to nieistotne, zważywszy na ich poetycki geniusz. Czy kartka na której został napisany wiersz świadczy o jego wartości daleko więcej niż talent samego autora? Myślę, że warto by się nad tym zastanowić. Lubię snuć hipotezy, które do niczego nie prowadzą. W ten sposób nie jestem obarczony odpowiedzialnością za nie. Po co na siłę dowodzić, że coś jest prawdą skoro sami nie jesteśmy tego do końca pewni? Tak samo jest z moją chorobą. Wszyscy mówią, że kiedyś z tego wyjdę, chociaż wydaje mi się, że czasem w to nie wierzą. Właśnie, sami nie wierzą, a każą robić to mnie.  Jak pokazała historia rozwiązania przychodzą same. Jeżeli natomiast coś jest absurdalne, a tym samym niegodne uwagi ogółu, istnieje większe prawdopodobieństwo, iż ma ono  sens. Teza absurdalna nie podlega bowiem presji.