KOBIETA W LUSTRZE epizod 7

Wiesz Mamo, w tym roku znów nie przyniosę Ci kwiatów.  A tak chętnie pobiegłabym na łąkę pod lasem. Tam przy strumyku wciąż rosną złociste kaczeńce.  Zrywałabym je garściami,  może tym razem nie wpadłabym do niego. Pamiętasz, jak zmoczona wróciłam kiedyś do domu, a Ty zatroskana kryjąc uśmiech krzyczałaś - dziecko, tak nie można, woda taka zimna, przeziębisz się.

 Dałaś mi suche ubranie,  gorącej herbaty, a wieczorem była szarlotka.

 Tutaj też rosną kaczeńce.

Wiem co powiesz - musiałaś wyjechałaś tak daleko?  Musiałam, bo też jestem matką.  Wszczepiłaś mi kwoczą troskę o dzieci. Nie mogłam inaczej.

 Dziś moje pisklaki, opierzone już,  mają swoje gniazda i rozkoszne maleństwo, które  pierwszymi ząbkami rozbija  resztki skorupki. Błękitnymi oczkami poznaje dostępny na wyciągnięcie  rączki świat. Kolejna mama uczy je siebie. Czy to nie piękne?

  Mam teraz czas na rozrachunki z młodością i nie raz  zadaję sobie pytanie, dlaczego Ciebie nie posłuchałam, może wszystko byłoby inaczej.  Dzisiaj już na to za późno. Tak bardzo chciałam być sobą , a Ty pozwoliłaś mi do własnego plecaka nazbierać kamyków decyzji i skutków. Teraz to doceniam i rozumiem łzy, które spadały cichutko na Twoje policzki.

 Mój bagaż przygniata mnie czasami, lecz zawsze znajduję siłę, by podnieść wysoko głowę i spojrzeć przed siebie poza horyzont.  Drobny pył codziennych zmartwień zostawiam za sobą. Tego też od Ciebie się nauczyłam. Dziękuję losowi, że zdążyłam Ci to powiedzieć.

 Pytasz o moje jutro - nie wiem mamo.

 Zawsze lubiłam marzyć, moje zamki na piasku rozmył czas. Chyba już nic nie zbuduję mimo, że  na moim  sercu wciąż nie widać zmarszczek.

  Lubię wieczorami śladem zachodzącego słońca wędrować  zamyślona. Zachwyca mnie każda pora roku, tak prędko zmieniająca barwy. 

 Zbieram stokrotki, albo liście klonu. Zapachy, śpiew ptaków. Przed snem wypijam herbatę. Jestem spokojna, szczęśliwa...

  - Nie wierzysz?

 No tak, Ciebie nie oszukam. Tam z góry wszystko lepiej widać.