Każde pięć sekund po błysku pioruna

Aura skłania moje myśli na powrót ku kobiecie z uczelni. „Twoje złote włosy Małgorzato”. Którym ze sfotografowanych piorunów jest Celan? Ona tutaj kiedyś przyjdzie, wtedy będę czytał te wiersze, „czarne mleko poranka” pierwsze. Opowiem jej o chłopaku, który w każdą burzę robi zdjęcia, setki, tysiące klatek, miliony sekund, plus godziny spędzane na przeglądaniu, edytowaniu, dodawaniu słynnych i martwych twarzy w graficznych programach, plus lata, kiedy nieustannie czuje się czyjąś obecność. I powiedziałbym jej, chociaż już bez głupiego uśmieszku, może nawet jak prawdziwy poeta, że ten gość z balkonu dziesiątego piętra, tam naprzeciwko, pewnej nocy podczas robienia zdjęcia przewrócił się dokładnie w momencie, kiedy piorun przypieprzył w drzewo na ogrodzie sąsiedniego domku jednorodzinnego. O tamtego. Zapaliło się tam, potem się ugasiło, a potem, miesiąc potem, to drzewo ścięto. Następnie jak grzmot nadchodzący sekundy po błyskawicy, dodałbym, że widziałem to wszystko, bo zawsze obserwowałem go, gdy robił zdjęcia i oprócz pożaru, błyskawic i deszczu widziałem też, że po tym jak upadł, już nigdy nie wstał.