Gwiazdka cz. 1

Dochodziła północ. Połówka księżyca właśnie pojawiła się na niebie. Tymczasem gdzieś nad lasem rozbłysła dziwnym światłem gwiazda z warkoczem, przypominająca kometę. W jej blasku lśniły śnieżne pokrywy otulające świat puchową pierzynką. Dziwna gwiazda zdawała się mrugać od czasu do czasu, to znowu zmieniać odcień oraz intensywność.

Gdy byłem już pewny, iż wszyscy w domu śpią, ubrałem się naprędce. Musiałem się zachowywać bardzo cicho. Każdy nieostrożny ruch mógł obudzić rodziców, a tego najbardziej się obawiałem. Bardzo delikatnie wyciągnąłem spod poduszki malutki woreczek z moimi drobiazgami i otwarłem okno. Na dworze było przeraźliwie zimno, no ale w końcu to druga połowa grudnia. Poza tym na odwrót było już za późno. To co postanowiłem, muszę doprowadzić do końca.

Mój pokój znajduje się na parterze, więc wyjście przez okno nie stanowiło problemu. Zamknąłem je za sobą tak cicho, jak tylko byłem w stanie i pobiegłem przez osiedle. Zatrzymałem się dopiero na skraju pobliskiego lasu. Wiedziałem, iż w lesie jest cieplej. Dodatkową zaletą tej drogi ucieczki był fakt, iż w lesie zawsze można znaleźć mnóstwo kryjówek. A ja, mówiąc nieskromnie, znam je wszystkie. Tak. Cały plan wydawał się idealny – po prostu ucieczka doskonała. Zanim ktokolwiek zacznie mnie szukać, ja będę już w drodze autostopem na południe. Zapomniałem powiedzieć, iż przez las przebiega droga międzynarodowa. Grzesiek mi opowiadał, jak dojechał do swej ciotki autostopem, którego złapał właśnie przy drodze w lesie.

Jeszcze przed świtem stałem na poboczu przemarznięty do szpiku kości z nadzieją na jakiegokolwiek stopa. Przecież to czas przedświateczny, więc w ludziach jest więcej życzliwości. Tak mi się przynajmniej wydawało. Pomimo, iż nowy dzień już się budził, nadal mogłem dostrzec tę dziwną gwiazdę z poprzedniej nocy. Wręcz wydawało mi się, iż jest ona nawet jaśniejsza niż podczas ucieczki.