Fragment nowej powieści Elżbiety Walczak. "Kłamstwa robią z nas idiotów" to nie jest tytuł, tylko przesłanie.

- Brakuje mi go – powiedziała w końcu.

Wiedziałam, że na takie wyznania jest już za późno.

- Zostanę jeszcze trochę, jeśli chcesz. – Wzięłam ze stołu kieliszki i wyniosłam do kuchni. Kiedy wróciłam spała w fotelu. Nigdy wcześniej jej się to nie zdarzało. Nie chciała być staruszką zasypiającą w fotelu jak jej matka. Zgasiłam światło.

***

Nie mogła zasnąć tej nocy. Bolała ją głowa i serce. Od dziesięciu lat nie była szczęśliwa. Zapomniała czym jest zadowolenie, poranna kawa pita z uśmiechem w łóżku, spacery po lesie, seks, wyznania. Nie pamiętała już znaczenia słowa SZCZĘŚCIE. Wymazała je z pamięci. Po śmierci męża zmagała się z problemami ze sprzedażą domu. W zasadzie zmagała się ze wszystkim, biorąc również odpowiedzialność za nieudacznictwo i alkoholizm swojego syna. Nie potrafiła złagodzić bólu i nie potrafiła mówić o tym wprost. Nie szukała pomocy. Za każdym razem ją odrzucała, wmawiając sobie, że jakoś to będzie, że sobie poradzi. Akceptowała krzywdy, które wyrządzał. Bała się go. I to coraz bardziej. Było jej jednak raźniej, bo jej najbliższa przyjaciółka miała ten sam problem. Też miała syna, który ją krzywdził, a ona mu wybaczała. Obie nie potrafiły nigdy powiedzieć DOSYĆ. Obie nie zważały na konsekwencje tych decyzji. Oni krzywdzili je, a one krzywdziły siebie. Pomału, zdezorientowane, zaniepokojone, zawstydzone i pogodzone z faktem - umierały. Jakby nie chciały, żeby było inaczej. Nie pokładały już w nich żadnych nadziei, bo obie nie pamiętały już marzeń z nimi związanych. Żyły za nich, dla nich, bez celu, bez marzeń. W strachu, że wydarzy się to najgorsze. Nie wiedziały, że konsekwentnie zmierzają, obie, w tym samym kierunku.

   Wstała, żeby nie myśleć. Chodziła po pokoju z zaciśniętym od bólu sercem. Wstawiła czajnik z wodą na gazie. Chciała napić się herbaty.

- Mamo, co się stało? - Moja matka stała w drzwiach roztrzęsiona i zapłakana.

- Ona umarła dzisiaj w nocy.

- Kto umarł? – poderwałam się, przerażona jej stanem.

- Moja przyjaciółka.