Dzisiaj żyjem, jutro gnijem

Ocaleli z rzezi pod Beresteczkiem Kozacy, wyglądali jak siedem nieszczęść. Zmęczony Hryhory Tereszczuk spojrzał na odpoczywających mołojców. Dawne strachy na Lachy, teraz wyglądały jak strachy na wróble. Cali w krwi, błocie, śmierdzący śmiercią, w porwanych ubraniach. Ci którzy wcześniej byli panami życia i śmierci, a krwi przelali tyle co wody w studni, czuli, że teraz po nich przyjdzie Pani Małodobra. Nie raz już z nią tańcowali, taka już kozacza dola. Teraz jednak Śmierć była coraz bliżej. Pędziła konno w husarskich zbrojach.

- Idziemy. Lachy coraz bliżej - powiedział Hryhory do ludzi, których od powstania Chmielnickiego prowadził z jednej krwawej awantury do drugiej.

- Bat'ko. Nie damy rady. Jakże to uciekać, kiedy konie popadały, a nogi odmawiają posłuszeństwa? Nie uciekniemy. Sobacze to życie i sobaczy będzie koniec. Trudno. Raz maty rodyła. Ale może kilku zabijemy, zanim oni nas zarezają. Lepiej już zostać i tak zginąć, niż w plecy dostać lub na pal być nadzianym - powiedział Kozak ze świeżą raną na twarzy. Reszta ponuro pokiwała głowami.

Hryhory nie zamierzał z nimi dyskutować. Po tym jak odpoczął chwilę, znowu zaczął bieg. Wiedział, że nie było sensu ich przekonywać. Wręcz przeciwnie, chciał teraz oddalić się od nich jak najprędzej. Będąc charekternikiem, z magią był obeznany. Jego oczy często wybiegały w przyszłość i tak patrząc na ludzi wiedział, kto umrze niedługo i jak. Patrząc przed chwilą na towarzyszy, widział ich posiekanych szablami, poprzekłuwanych lancami i stratowanych przez konie. I rzeczywiście, gdy dotarł do ściany lasu, widział z daleka jak jeźdźcy atakują małą grupkę, która w kilka sekund została zmieciona. Ulotna jest sława kozacka tak jak i życie ludzkie. Kozak odwrócił się i wszedł głębiej w las. Młody ataman z nie jednej opresji wyszedł cało, tak więc był pewny, że i tym razem mu się uda. O swojej śmierci nie myślał ani teraz, ani nigdy wcześniej. Już będąc podrostkiem, zabijał w walce, mordował bezbronnych, torturował dla przyjemności i czynił takie rzeczy na ukraińskiej ziemi, jakie nawet diabłom się nie śniły. Nie myśląc o konsekwencjach.

Szedł dalej przez las, szybkim tempem. Słuch miał wyśmienity i każde zwierzę czy człowieka usłyszałby z dużej odległości. Dlatego też był bardzo zdziwiony, gdy ujrzał przed sobą kobietę. Dłońmi przyciskała duży brzuch, lecz i tak krwawiła obficie. Hryhory zastanawiał się czy wyciągnąć szablę czy fallusa. Po chwili zdecydował, że wyciągnie swoją wiecznie głodną krwi szaszkę. Dopiero potem zaś broń, na którą nadział wiele kobiet. Czy tego chciały czy nie.

Ku jego zdziwieniu, kobieta nie tylko nie próbowała uciekać, ale nawet nie była przestraszona. Patrzyła na niego szeroko otwartymi oczami, lecz nie było w nich trwogi.

- Pamiętasz mnie? - spytała.

Hryhory ani drgnął.

- Nie pamiętasz co mi zrobiłeś razem z twoimi rezunami? - odsłoniła ciężarny brzuch. Był rozcięty, a w miejsce dziecka włożony był martwy, czarny kot.

- Szczo za łycho! - Hryhory sięgnął do woreczka z solą, który zawsze przy sobie nosił i wziąwszy garść, sypnął w ducha. Widmo zniknęło.

Charakternik niewzruszony ruszył dalej. Czasem odwiedzały go duchy zabitych przez niego ludzi, więc i ta kobieta nie zrobiła na nim wrażenia. A czy ją pamiętał? Oczywiście, że nie. Tereszczuk w swoim życiu potraktował tak dziesiątki kobiet. Rozrywki nigdy za wiele! Zwłaszcza, że krótkie to życie. Dzisiaj żyjem jutro gnijem, więc trzeba pohulać.

Kozak był w paskudnym humorze. Głodny, trzeźwy i zmęczony wieloma dniami walk. Walka co prawda była jego miłością, głód to coś do czego każdy Kozak był przyzwyczajony. Trzeźwość jednak dokuczała najbardziej. Do tego jeszcze usłyszał tętent koni. Schował się w krzakach. Nasłuchiwał jak jeźdźcy się zbliżali, a następnie zaczęli się oddalać. Odczekał jeszcze chwilę i wstał. Ledwo zrobił parę kroków i zaczepił o coś głową. Tym czymś były bose i brudne stopy, a ich właściciel huśtał się na gałęzi z pętlą na szyi.