Bezpańska poetka

bezpańska poetka

ze swym okopconym szkiełkiem

stoi na skraju chodnika

zaczyna się !

na skraju czarnej tarczy

ukazało się jasne pasemko

na skraju chodnika

bezpańska poetka

jej bezpański zachwyt

bezpańskie łzy

czerń na tarczy  ustępowała   ustępowała

znikła zupełnie

bezpańska poetka

i jej bezpański uśmiech

na zaczarowanym kole

ale zaćmienie ciemności

już kończyło się

bezpańska poetka

ukryła twarz w dłoniach

ukryła oczy

ukryła oczy