404NOTFOUND - Rozdział 8
/Kira-San./ Pojawił się czerwony napis na niebieskim tle. Raził po oczach.
Następnie na ekranie pojawiła się młoda dziewczyna. Rude włosy spływały jej po policzku, niczym wstążka. Uśmiechnęła się delikatnie, uwydatniając piegi pod oczami i na nosie. Daniel uważał, iż wygląda tak ślicznie, że nawet nie spojrzał jakie ubranie ma na sobie.
- Kira. - Automatycznie wyciągnęła rękę przed siebie w geście pokoju; palce utworzyły literę V. Nagranie było dobrej jakości; kamera albo aparat cyfrowy. – Chciałam spotkać się z tobą w tę sobotę. Pamiętam tylko nazwę twojego miasta, dlatego byłabym wdzięczna, gdybyś czekał na dworcu... jeśli będziesz... chciał mnie spot... Zobaczyć. Wiem, pamiętam, mówiłeś, że w sobotę się uczysz, ale ojca mojego nie będzie w ten dzień, więc... - Mruknęła cicho, ale Dan wszystko słyszał. Spijał każde słowo z jej ust. Nie był pewny, czy to ona, jednak... „Pat...” – szeptały jego myśli.
- Kira, będę na dworcu głównym. – Jej wzrok jakby zbladł, złapała jakąś kartkę z biurka. – Fabrycznym. – Uśmiechnęła się przepraszająco. – Pociąg może się spóźnić, być zbyt wcześnie, ale... - zamyśliła się. – Bądź, jeśli w ogóle, koło czternastej. Peron trzeci. - W jej głowie dało się wyczuć napięcie, oczekiwanie. W końcu uśmiechnęła się, coś w tle trzasnęło. – Przepraszam, ojciec wrócił. – Szepnęła; obraz zniknął.
Jako ostatni pojawił się napis /Diana/ i to był koniec.
Bardzo długą chwilę Dan pozostawał w zamknięciu umysłowym.
Jeszcze jeden email. Od Benka - poznał po nazwie. „Niezła dupa! Twoja? Już nie...”
// przy. aut.: Przepraszam, ze tak dlugo. ^ ^
Mam nadzieje, ze zaden ogonek mi nie uciekl. :D (poza przypisem; nie chce mi sie juz. ._. na laptopie jest to o tyle meczace, ze nie mam PL znakow, za to na innym komputerze teraz pisze, a tam mam.)
