404NOTFOUND - Rozdział 5

Dziewczyna pojawiła się szybko. Przyjechała na końcu; pomógł jej zsiąść. Piękna popielato-różowa, lekko brązowa, z domieszką blado i brudno pomarańczowa zbroja dziewczyny uwydatniała to, co Dan w niej lubił najbardziej.

Przejechał delikatnie palcami po jej twarzy, odgarniając grzywkę z twarzy, by odsłonić oczy.

- Wyglądasz czarująco, panienko. - Starał się traktować ją, jak damę. Była kobietą, jego przyjaciółką: zwyczajnie zasługiwała na to.

- Kira, dobrze Cię widzieć. - Głos Diany zdradzał coś niedobrego.

Nie odważył się ją przytulić. Chociaż uważał, iż jest bliską mu osobą, najprawdopodobniej bał się przekroczyć fizyczną barierę, niż podanie reki. Spytał więc.

- Dlaczego miałoby być?

- Nie wiem. Po prostu jakoś tak... – westchnął. Dan niechcący przyłapał się na analizowaniu słów dziewczyny.

- Jakoś tak często wchodzisz.

- To źle?

Chłopak podrapał się po nosie i zaśmiał. Słowa Diany nie miały sensu. Tak by się zdawać mogło. A chociaż uśmiech tkwił na jego twarzy, zmartwienie zaprzątało jego myśli.

- Nie! Tylko to niepodobne do Ciebie. Z reguły siedziałeś w szkole, a teraz... - Daniel lekko się speszył.

Wdali się w rozmowę, dosyć poważną, szczerą. Nie do końca mu to pasowało, jednak pozwolił, by wyciągnęła z niego to, co chciał przemilczeć.

Nim zapadło krępujące milczenie, chłopak zaciągnął przyjaciółkę do expienia. Diana prawie zaczęła mu dorównywać, ponieważ starania nastolatka sięgnęły maksimum piętnastu procent. Niepokoiło go to, iż otworzył się przed Didi. Nie lubił tego. Jednak z nią było jakoś tak łatwiej naprawdę dużo łatwiej.

Dan nie chciał się do tego przyznać, ale po dwóch miesiącach wrócił do szkoły tylko dzięki Patrycji.