Z głowy
Janusz Głowacki

Moja dusza nie zespoliła się z książą "Z głowy". Po prostu nie poczułam jej. Możliwe, że powodem był fakt, iż nie znam twórczości Janusza Głowackiego, zatem autobiografia nie była opisem szczególnego dla mnie twórcy. Poza tym nie podobała mi się pewna maniera chwalenia się autora swoimi osiągnięciami, tak jakby chciał wymóc na czytelniku pozytywną opinię na temat swych dokonań. Głowacki napisał książkę o sobie, ale według mnie w nieciekawy sposób i nie grzesząc skromnością, a wręcz niewiele mając do powiedzenia. Nie poczułam klimatu lat osiemdziesiątych, w które próbował mnie wciągnąć, jedynie poczułam się "maźnięta" pędzlem atmosfery tamtych czasów, ale w nią nie wpadłam.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Dobrze że historyjki krótkie, szkoda, że nierówne pod kątem promowanego tu humoru. Choć z drugiej strony takie przecież jest życie. Generalnie: można przeczytać, ale nie zmieniła ona mojego życia, światopoględu, itd

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Świetna i niezwykle wciągająca książka. Autobiografia Janusza Głowackiego, który niezwykle barwnie opisuje swoje losy emigranta, który musi się odnaleźć w nowej rzeczywistości Nowego Jorku. Ale w swoich rozważaniach autor wielokrotnie  pozwala sobie na powroty do PRL-owskiej Polski. Wspomina dawne lata wplatając w swoje opowieści opisy ówczesnej ojczyzny, jej absurdów. Opisuje barwne postacie, artystów, którzy starali się żyć na przekór ustrojowi, cenzurze i próbowali zostawić po sobie jakiś ślad. Wspominając początki pobytu w Stanach wskazuje na trudności jakie go spotkały, na to jak powoli musiał od nowa budować swoją pozycję pisarza i dramaturga, który była w Polsce na zupełnie innym poziomie. To opowieść o człowieku, który wciąż jest rozdarty między miejscami, w jakich przyszło mu żyć. 

(Kliknij aby rozwinąć opinię)