Warcross
Marie Lu;

Wszyscy oszaleli na punkcie gry Warcross, która odmieniła życie wszystkim. Dla Emiki ten świat jest ucieczką od normalnego życia i możliwością sprawdzenia swoich umiejętności hakerskich. Przez swój błąd zostaje przyłapana i wynalazca chce się z nią koniecznie skontaktować. Wie, że właśnie do końca zrujnowała swoje życie i będzie musiała ponieść za to konsekwencje. Okazuje się, że właściciel proponuje jej pracę, by pomogła mu znaleźć osobę, która chce w tym świecie wiele namieszać i zniszczyć wszystko nad czym pracował. Nie pozostaje jej nic innego niż rozwiązania problemu twórcy gry, jak i swoje. Tylko jakie niebezpieczeństwo na nią czeka? Jak groźnym przeciwnikiem jest haker? Co będzie musiała poświęcić, by odkryć prawdę? 

Jeżeli oglądaliście anime Sword Art Online, to na pewno odnajdziecie się w tej fabule. Ja od początku miałam z tym skojarzenie i tak pozostało do samego końca. Historia przyszłości, gdzie elektronika jest dla wszystkich normą i niczym nadzwyczajnym. Świat, do którego można uciec, stać się kimś innymi, zarabiać i brać udział w mistrzostwach. Mogłoby się wydawać cudowne, jednak czy rzeczywiście tak jest? Byłam tej książki ciekawa, dlatego, że po opisie wydawała mi się być podobna do Nerve, które uwielbiam. Po rozpoczęciu lektury okazało się to być zupełnie czymś innym. Bardziej zawiłym i skomplikowanym, skupiającym się na błędach tego wirtualnego świata, a nie jego wszystkich możliwościach.

Jeżeli chodzi o bohaterów, to mam jakoś do nich ambiwalentne odczucia. Emila jako główna bohaterka jest całkiem dobrze wykreowana. Przez swoją przeszłość i obecną sytuację finansową jest naprawdę poświęcić i zaryzykować wiele. Niczego nie robi po łebkach i stara się wszystko wypełnić. Jednak z drugiej strony nie do końca rozumiałam wszystkie jej postępowania, zwłaszcza pod koniec. Zaczęła popełniać coraz więcej błędów i nie widziała tego, co miała przed nosem. No i Hideo dla mnie od początku coś w nim nie grało. Nie myślał racjonalny i był zbyt pewny siebie. Biorąc pod uwagę jego późniejsze zachowanie, to jego postać jest dla mnie beznadziejna, niestety.

Pomimo tych bohaterów, fabuła jest świetna. Ja wciągnęłam się w nią od samego początku i z wielkim zaangażowaniem. Dzieje się w niej bardzo dużo i możemy razem z główną bohaterką znaleźć tą ciemną stronę wirtualnego świata. Najbardziej ekscytujące były chyba dla mnie mecze podczas mistrzostw. To czytało się bosko, byłam zaangażowana całą sobą i chciałam, by opisy trwały jak najdłużej. Cieszy mnie to, że jednak kilka tych meczów zostało opisanych i mogłam się tym nacieszyć.

Co do stylu pisania też nie mam większych zastrzeżeń, jednak mam do korekty i redakcji. Nie chce nikogo oczerniać, jednak nie mogę tego pominąć. No w tej powieści jest ogrom błędów interpunkcyjnych, stylistycznych, część zdań się powtarzało, zgubione literki czy wyrazy. Jeszcze tam bym machnęła na to ręką, gdyby to sporadycznie się pojawiało. Od połowy tych błędów pojawiało się coraz więcej i drażniły mi oczy. Zwłaszcza jak zdania się powtarzały lub forma zamiast żeńskiej była męska. Niestety, muszę o tym wspomnieć i uprzedzić. Może nowsze wydania już nie mają tych wpadek, ja mam te pierwsze wydania.

Podsumowując ta książka jest naprawdę ciekawa. Biorąc pod uwagę, że cyberpunk stał się tak ostatnio popularny, to ta książka tym bardziej może się spodobać. Nie licząc tej redakcji, czyta się ją szybko, z zaangażowaniem i bardzo przyjemnie. Może nie jest wielce zaskakująca, jednak intryguje. Zakończenie pozostawia wiele pytań i mam nadzieję, że kontynuacja się pojawi. Ja tak od siebie muszę powiedzieć, że podziwiam autorkę, że tak przeskakuje pomiędzy gatunkami i jak dobrze jej to wychodzi, jak nie Malfetto, gdzie głównym bohaterem był antagonista, przez Spirit Animals, książka przygodowa dla dzieci, to teraz Warcross powieść o przyszłości. Jej wszechstronność bardzo zaskakuje!

Ostatnimi czasy, ciężko o dobrą młodzieżówkę, której fabuła jest oryginalna i wciągająca, bohaterowie niewykreowani według utartych schematów, a ich zachowanie nie jest irytujące czy też sprzeczne z wszelkimi zasadami logiki. Bad boy’e szare myszki, mniejsze bądź większe problemy w szkole, sprzeczki z rodzicami… itd. Brzmi dość znajomo, prawda?
W opisie „Warcrossa” Marie Lu było jednak to „coś”, co mnie zaintrygowało i zachęciło do jej lektury. Całe szczęście że zaufałam swojej intuicji i sięgnęłam po tą powieść, bo „Warcross” jest naprawdę rewelacyjną młodzieżówką!
Świat oszalał na punkcie gry o nazwie Warcross, ale tylko jedna dziewczyna-hakerka ma dość odwagi, by zgłębić najmroczniejsze tajemnice gry.
Dla milionów ludzi, którzy codziennie logują się do Warcrossa, nie jest on już tylko grą, lecz stał się sposobem na życie. Emika Chen, nastoletnia hakerka, stale boryka się z kłopotami finansowymi. Pracuje jako łowczyni nagród, namierza i wyłapuje graczy Warcrossa, którzy zaangażowali się w nielegalne zakłady. Licząc na szybki zarobek, Emika, włamuje się do meczu otwarcia Międzynarodowych Mistrzostw Warcrossa. Za sprawą usterki w programie, zostaje przeniesiona do świata gry i błyskawicznie staje się światową sensacją.
Pewna, że wkrótce wyląduje w więzieniu, ku swemu zdziwieniu odkrywa, że kontaktu z nią szuka twórca gry, tajemniczy młody miliarder Hideo Tanaka, który pragnie złożyć jej propozycję nie do odrzucenia… Hideo poszukuje hakera, który w jego imieniu wystąpi jako szpieg w tegorocznych rozgrywkach Warcrossa i zlokalizuje lukę w systemie bezpieczeństwa. Ponieważ sprawa jest pilna, Emika zostaje błyskawicznie przetransportowana do Tokio, gdzie z dnia na dzień staje się gwiazdą i poznaje od środka świat sławy i wielkich pieniędzy, o którym dotychczas mogła tylko marzyć. Wkrótce śledztwo prowadzi ją na trop złowieszczego spisku, który może mieć kolosalne konsekwencje dla całego uniwersum Warcrossa.
Duży plus za pomysł na fabułę. Jeśli dobrze pamiętam, to pierwszy raz miałam z czymś takim do czynienia. Mimo iż gry komputerowe, wszelkiego rodzaju nowości technologiczne to kompletnie nie moja bajka, to jednak dałam się całkowicie pochłonąć tej historii. Nie mogłam wprost oderwać się od jej lektury (również za sprawą niezwalniającej akcji). Bardzo spodobały mi się opisy poszczególnych rozgrywek. Nie da się ukryć, że autorka wykreowała nową rzeczywistość, która dopracowana jest w każdym szczególe. Dodatkowo historia napisana jest prostym językiem, dzięki czemu zrozumie ją bez problemu każdy – nawet taki „anty-gracz” jak ja.
Wykreowani przez autorkę bohaterowie (zarówno Ci główni, jak i poboczni) od razu zyskali moją sympatię. W końcu główna bohaterka nie jest przedstawiona jaka ta słabsza, której facet musi spieszyć z pomocą. Jest inteligentna, bystra i zabawna.
Jak na powieść młodzieżową przystało, mamy również w tej historii do czynienia z wątkiem miłosnym. Tu był pewien zgrzyt, bo z jednej strony, podobało mi się to, że wątek ten nie jest wypchany na siłę na pierwszy plan, bo to nie jest żadne romansidło, ale z drugiej strony ta relacja między głównymi bohaterami wyszła strasznie sztuczna. Zabrakło mi pasji między bohaterami, czegoś, co sprawiłoby, że ta relacja stanie się prawdziwa, rzeczywista.
Byłam troszkę rozczarowana zakończeniem, bo miałam nadzieję, że „Warcross” jest historią jednotomową. A jak wiadomo, z kontynuacjami różnie bywa.
Kilku kwestii się domyśliłam, pewnymi rzeczami autorka mnie zaskoczyła. Marie Lu zaserwowała taki finał, że już wiem, że sięgnę po kontynuację tej powieści, by poznać dalsze losy Emiki.
Duże brawa dla wydawnictwa za świetną szatę graficzną. Idealnie oddaje ona charakter tej powieści.
Podsumowując, „Warcross” to oryginalna, wciągająca i wybijająca się ponad schematyczne młodzieżówki powieść. Książka ta, liczy sobie ponad czterysta pięćdziesiąt stron, a czyta się ją w błyskawicznym tempie i ciężko choć na chwilę się od niej oderwać.
Polecam!

Moja ocena: 8/10

Kac książkowy, wywołany przez „Hazel Wood”, spowodował, że pochłonięcie pierwszych pięćdziesięciu stron „Warcrossa” przypominało istną batalię. Dopiero wraz z postępującą historią, z coraz głębszym wnikaniem w wykreowany przez Marie Lu cyberpunkowy świat, zaczynałam odczuwać coraz mocniejsze zainteresowanie, które nie opuściło mnie aż do samego końca lektury. Ale po kolei!

NIGDY NIE WIESZ, KIEDY COŚ, CO SPRAWIA CI PRZYJEMNOŚĆ, MOŻE STANOWIĆ KLUCZ DO TWOICH PROBLEMÓW

Z olbrzymią przyjemnością zatapiałam się w tę fascynującą rzeczywistość, coraz mocniej wypieraną przez cyberprzestrzeń. Z każdym kolejnym rozdziałem moja ciekawość rosła w siłę, dlatego też obserwowanie poczynań głównej bohaterki, wrzuconej na głęboką wodę, niemal przeistaczało się w tlen, bez którego nie zdołałabym funkcjonować. Dzielnie towarzyszyłam Emice – brutalnie wyciągniętej z pieniężnego dołka – starającej się odnaleźć w nowym dla siebie otoczeniu. A to było nie lada wyzwanie, kiedy na ramionach spoczywała odpowiedzialność za tajne zadanie, gdzie wystarczyłby jeden nieprzemyślany ruch, by uruchomić lawinę niechcianych pułapek. Wraz z nią przemieszczałam się po barwnych wirtualnych rejonach, gdzie ani jedna z „wycieczek” nie należała do spokojnych. Za każdym razem działo się coś, co sprawiało, że oddech przyśpieszał, a serce dudniło, jak oszalałe. Nieraz pragnęłam przeskakiwać po parę akapitów, aby dowiedzieć się, kto i co czyha za kolejnym fabularnym rogiem, jednakże...

… mało co zdołało mnie zaskoczyć. Nie da się ukryć, że przez większość czasu mruczałam pod nosem: „Phi, wiedziałam, że tak będzie...”. Jednak to nie sprawiło, że poczułam się rozczarowana cyberświatem wykreowanym przez autorkę. W końcu pojawiały się te momenty, gdzie naprawdę przecierałam oczy ze zdumienia, bo właśnie takiego scenariusza nie przewidywałam. To były takie klapsy dla wyobraźni, gdzie dotąd ręka wymierzającego uderzenia trafiała jedynie w przestrzeń. Wszystko to sprawiało, iż jeszcze z większą przyjemnością odkrywałam kolejne zakamarki tej wirtualnej krainy przenikającej prawdziwą, gdzie marzyłam o tym, by sama choć na chwilę stać się jego częścią. Rozczarowanie przyszło dopiero wraz z zagłębieniem się w sprawę panoszącego się antagonisty, gdzie ten coraz śmielej sobie poczynał. Jego zagrywki dodawały dynamiki i tak pędzącej na piątym biegu historii, jednak moje przedwczesne odkrycie jego tożsamości odebrało jakąś cząstkę radości. Nie wiem jak inni, ale mi wystarczył jeden wątek, abym go rozszyfrowała. Co więcej, autorka niespecjalnie zacierała ślady, by zmylić tropy. A szkoda, bo może gdyby spróbowała wodzić za nos, to jeszcze bym się wahała nad ostatecznym werdyktem.

Jak literatura młodzieżowa, to nie można było obyć się bez wątku miłosnego, który – jak dla mnie – jest zbędny. Marie Lu chciała ukazać niesamowitą historię, gdzie dwójka młodych ludzi pochodzących z różnych światów pokazuje, że żadne bariery nie istnieją, jeżeli płonące uczucia prowadzą ich przez życie, ale moim zdaniem wyszło z tego coś na poziomie przeciętnych romansideł. Gdyby jeszcze autorka inaczej to przedstawiła… Gdyby spróbowała ukazać tę relację w mniej schematyczny, przerysowany sposób… Albo, gdyby zrobiła zwrot o sto osiemdziesiąt stopni, wybierając głównej bohaterce zupełnie inny obiekt westchnień... Wtedy sama kibicowałabym naszej Emice, by nikt i nic nie przeszkodził jej w drodze do upragnionego szczęścia, na które zasługiwała. A tak pozostaje ogromny niesmak, zawód, i gdybanie. Ach, kolejny potencjał utopił się w Oceanie Cierpkich Schematów.

OD ZERA DO MILIONERA? NIE.. OD ZERA-HAKERA DO PARTNERKI MILIARDERA? ALE W JAKIM KONTEKŚCIE?

Emika po stracie najbliższej osoby była zdana wyłącznie na siebie. Każdy kolejny dzień przypominał batalię o pewne jutro, co wreszcie doprowadziło do tego, że nastolatka niekiedy zdobywała niezbędne środki do życia w dość nielegalny sposób. Jedyną pociechę odnajdywała w Warcrossie, który pewnego dnia również stał się celem jej hakerskich sprawek, lecz finał tego wyzwania totalnie ją zaskoczył. Dotąd niedostrzegana, pilnie strzegąca swojej tożsamości, wystawiła się na pożywkę mediów. A sam Hideo dołożył do tego swoją cegiełkę, umożliwiając jej uczestnictwo w Międzynarodowych Mistrzostwach. Bałam się, że ta gwałtowna zmiana sprawi, że Emice uderzy sodówka do głowy i zapomni, kim jest naprawdę i z czym wiąże się jej „sława”, jednak – na całe szczęście – nastolatka (choć widać było, że ta otoczka coraz bardziej jej się podoba) dalej pozostawała sarkastyczna i gotowa zrobić wszystko, aby pokazać swój profesjonalizm. I właśnie te działania sprawiły, że sam twórca gry, pan Tanaka, się nią zainteresował. Już samo pojawienie się na tamtym meczu spowodowało, że wzbudziła w nim niemałą fascynację, a każde kolejne spotkanie owocowało coraz to śmielszymi pogawędkami. Szkoda tylko, że Hideo – moim zdaniem – nic sobą nie reprezentował. Małomówny, dbający o swoją prywatność miliarder, który niczym szczególnym się nie wyróżniał. To już nasz Antagonista, choć „nieznany”, swoimi poczynaniami sprawiał, że miałam ochotę, by dano mu więcej możliwości do wykazania się i pokazywania, iż z nim nie warto zadzierać. Nasz Tanaka to taki marnej jakości kisielek, który ma wysoką cenę tylko dlatego, że jego opakowanie zdobi logo rozchwytywanej firmy.

Na większą uwagę od naszego „wspaniałego” również zasługiwali członkowie ekipy Warcrossowej, do której dołączyła Emika. Asher na pierwszy rzut oka sprawiał wrażenie gbura, który wiecznie zadziera nosa. Hammie zdawała się nieszczera w swych intencjach. Tak samo pełen ciepła Roshan, stający w obronie słabszych. Każda z tych osób wydawała mi się szemrana, lecz pozory potrafią ładnie mylić. Niejednokrotnie udowadniali, że pomimo narzucanych przez fanów masek, dla swoich przyjaciół są w stanie poświęcić dosłownie wszystko. Dopiero przy nich Emika na nowo poczuła się chciana i akceptowana, co mnie ogromnie radowało. Pozbawili ją czegoś, czego sama nie umiała się wyzbyć: samotności. A oto, w chwilach, gdy elektronika rządzi światem, dosyć trudno.

Marie Lu zdarzało się potykać o własne nogi. Choć wykreowała wielobarwną, a zarazem przesiąkniętą mrokiem rzeczywistość, gdzie prawie każdy element zapiera dech w piersi, bezwzględnie wyłożyła się na wątku miłosnym. Zdążyłam omówić to znacznie wcześniej, dlatego nie będę tego powtarzać. Powiem jednak za to, że poprzez „Warcross” ukazuje ona problem, jakim jest uzależnienie od wszelakich gier i innych elektronicznych ustrojstw. Możemy machać na to ręką i udawać, że nic się nie dzieje, ale spójrzmy prawdzie w oczy – nie bylibyśmy w stanie sobie bez nich poradzić. Prawie że zastępują one ludzkość i dosłownie niewiele brakuje, by całkowicie przejęły nad nami kontrolę. A kto wie, czy pewnego dnia ktoś nie postanowi wykorzystać tego do swoich niecnych celów?

Błędy, błędy, błędy. Zdarzają się dosłownie każdemu, jednak w przypadku tej nowości czytelniczej przeszły one na kolejny poziom. Słynne literówki czy zjadanie fragmentów słów to nic w porównaniu z powtarzającymi się wersami. Niejednokrotnie wpadałam w osłupienie. Myślałam, że to ja fiksuję i czytam dane frazy podwójnie, ale po przyjrzeniu się poszczególnym zdaniom odkrywałam, iż ze mną jest wszystko w porządku (phi!). Przykład: „[…] Będzie im się wydawać, że popełniliśmy błąd, gdy przyjęliśmy cię do zespołu z numerem jeden, popełniliśmy błąd”. Można poczuć się nieswojo, nieprawdaż?

Podsumowując. Nie obyło się bez niemiłych niespodzianek, które wywoływały lekki niesmak na mojej twarzy. Pomijając jednak te drobne mankamenty, „Warcross” przyprawił mnie o istny rollercoaster wrażeń. To przesiąknięty cyberniespodziankami świat, przy którym czas upływa w zastraszająco szybkim tempie, dlatego warto uważać, nim się przysiądzie do tej książki – kto wie, o jakiej godzinie zdoła cię wypuścić ze swoich sideł?

Bardzo dobra książka. Szybka akcja, delikatny wątek romantyczny, zaskakujące zakończenie. Czekam na kolejny tom.

Świat oszalał na punkcie Warcross – gry, która przenosi użytkowników do wirtualnej rzeczywistości. Dla Emiki, nastoletniej hakerki i łowczyni nagród, jest ona też sposobem na życie, bo właśnie w niej łapie graczy obstawiające nielegalne zakłady. Licząc na szybki zarobek, włamuje się do meczu otwarcia Mistrzostw Warcross. Nie spodziewa się jednak, że za sprawą usterki zostanie przeniesiona do świata gry. Emika szybko staje się znana na cały świat, a zainteresowany nią jest nawet twórca gry.
Na początku muszę wspomnieć o czymś, co boli mnie najbardziej. W książce znajduje się sporo błędów. Są powtórzenia, poprzekręcane imiona, nieprzetłumaczone skróty, połączone wyrazy. Bardzo mnie to irytowało i rozpraszało. Częściowo przez to trudno było mi wgryźć się w fabułę. Nie mogłam się wciągnąć w stworzony przez Marie Lu świat, który jest przecież bardzo ciekawy. Wirtualna rzeczywistość? To przecież uczta dla wyobraźni, bo tylko ona jest granicą w tej książce. Jednak autorka wybrała przedstawianie świata ponad akcję, co skutkowało właśnie tym, że trudno było mi się wciągnąć. Nie czyta się źle, ale mało się dzieje. Za to w drugiej połowie książki tempo akcji zdecydowanie przyśpiesza i zaczyna się jazda bez trzymanki.
A raczej byłaby taka jazda, *głos Maryli Rodowicz* ale to już było. W trakcie czytania ciągle miałam wrażenie, ze skądś to znam. Główna bohaterka oczywiście jest żyjącą w biedzie nastolatką, życie jej nie oszczędzało. Jednak znajduje czas na to, by być super hiper uzdolnioną hakerką, której żadne włamanie nie sprawia problemu. Mało? Zainteresował się nią On, bogaty nastoletni geniusz. Oczywiście jego przeszłość też nie jest bez skazy. Ciągle Wam mało? Początek ich znajomości nie sugerował romansu, bo przecież on był nieprzychylnie do niej nastawiony. Jeszcze więcej? Główna bohaterka zostaje do wykonania niemal niewykonalne zadanie, oczywiście musi działać w pojedynkę. A to zadanie ma uratować niejedno życie, a może i nawet cały (nie zgadniecie) świat! Teraz to już musi brzmieć znajomo.
Podobne do innych książek z tego gatunku były także zwroty akcji. Wiele podobieństw miały szczególnie te pod koniec. Były przewidywalne do bólu. Przewidziałam je kilkaset stron przed ich wystąpieniem.
Muszę jednak sprostować kilka rzeczy – to nie jest zła książka. Po prostu jest wtórna. Fabuła i zwroty byłaby dla mnie dużym zaskoczeniem, gdybym nie znała innych powieści z gatunku. Bohaterowie nie są źle wykreowani, powiem nawet, że są bardzo dobrze skonstruowani. Z zaciekawieniem obserwowałam przemianę Emiki czy poznawałam kolejne postacie. Wiele emocji wzbudzała we mnie obserwacja rozwijającej się relacji między główną bohaterką a twórcą gry. Jedynym minusem bohaterów jest właśnie schematyczność.
Za to zdecydowanym plusem powieści jest to, ze w dobry sposób pokazuje uzależnienie ludzi od technologii i do czego może ono doprowadzić. Czy wiedząc, że odbiera ona wolność, ludzi byliby w stanie z niej zrezygnować? Ja nie potrafię odpowiedzieć na to pytanie.
Jest to dobra książka, dobrze się przy niej bawiłam. Gdybym była młodsza bądź czytała mniej powieści z gatunku to byłabym oczarowana. Jednak tak nie jest, przez to książka jest dla mnie odgrzewanym kotletem. Polecam zainteresowanym.