Róża Asturii
Iny Lorentz

Książkę wzięłam przypadkowo z biblioteki, a nuż mi się spodoba. I nie zawiodłam się. Utrzymana w stylu historyczno-łotrzykowskim, czyli to co bardzo lubię. Akcja goniła akcję, sytuacje nieprzewidziane, aż zachęcały, żeby przerzucić stronę i dowiedzieć się co dalej. Lektura przyjemna i lekka, mimo ponad 600 stron przeczytałam w mgnieniu oka. Na uwagę zasługują doskonale zarysowane postacie: Maite, Konrad i Ermenegilda. Jednak na moją uwagę zasługuje Maite, córka wielkiego wodza z Askaiz. Kiedy jej ojciec został zabity poprzysięga zemstę. Kiedy zostaje porwana przez zabójcę swojego ojca, postanawia jak najprędzej stamtąd uciec. I udaje jej się. Żyje wśród swoich poprzysięgając zemstę tym, którzy odpowiadają za śmierć jej ojca. Postać Maite jest doskonale zarysowana, niejednemu mężczyźnie w swoim plemieniu może pokazać, kto tu nosi spodnie. Niejeden raz pokazała swą odwagę, w przeciwieństwie do osoby która była jej wrogiem, ale stała się przyjaciółką, Mowa tu o Ermenegildzie zwanej "Różą Asturii" ze względu na swoją urodę. Mimo, że ją także polubiłam to brakowała jej tego czegoś. Była bardziej delikatna i czasami mdła i nie rozumiałam dlaczego to ją mężczyźni zauważali, a nie Maite która niejednokrotnie udowodniła swoją odwagę i męstwo, czego wielu brakowało. Jedną z zalet książki jest dobrze nakreślone tło historyczne, co sprawia, że powieść jest jeszcze bardziej ciekawa. Podsumowując jestem zachwycona powieścią, która jest otrzymana trochę w stylu "Katedry w Barcelonie" i tym podobnych. Jeżeli ktoś lubi takie klimaty to na pewno mu się spodoba. Polecam.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)