Opętani
Chuck Palahniuk

Ksiazka tak mocna, ze nie postawiłbym jej nigdy na szafce nocnej. Palahniuk wykręca nam flaki przy lekturze, ale poza odraza dławi nas nieodparty śmiech. Mocna literatura, świetna zabawa przy czytaniu. Pokręcone, ale o dużej sile rażenia.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Twórczość Palahniuka nie była mi do tej pory zupełnie obca, widziałam ekranizację jego "Podziemnego kręgu", więc spodziewałam się po nim czegoś interesującego. Dodatkowo przyciągnęła mnie do "Opętanych" okładka kojarząca mi się z wideoklipem do piosenki "Right now" grupy Korn. Po przeczytaniu opisu na okładce byłam pewna, że nie mogę wrócić do domu bez tej książki- autor zapewnia, że książka jest oparta na okropnościach świata rzeczywistego i tak straszna, że strach czytać.Obmierzły mi już te wszystkie "bardzo przerażające" powieści, ociekające krwią, w których jakiś potwór (mniej lub bardziej fantastyczny) morduje wszystko, co znajdzie na swojej drodze, więc obietnica przerażenia rzeczywistością wydała mi się kusząca. Grupa obcych sobie osób porzuca swoje dotychczasowe życie i w tajemnicy przed bliskimi daje odizolować się od świata aby wziąć udział w niezwykłych warsztatach literackich i stworzyć dzieło życia. Organizator- staruszek Pan Whittier, zapewnia uczestnikom wszystko, aby w trakcie trwania warsztatów mogli wygodnie żyć. Co jednak jeśli wena nie przychodzi, a natchnienie podpowiada, by stworzyć horror, który rozegra się nie na kartach powieści, ale w czasie i przestrzeni, który dopiero zostanie spisany i na którym będzie można zarobić? Palahniuk wpadł na genialny pomysł, który od razu przypadł mi do gustu. Wprowadza Czytelnika powoli, acz ciekawie a przy tym umiejętnie rozbudza ciekawość, szkicując już na wstępie sylwetki bohaterów, nie odkrywając kart do końca. Podział na niedługie rozdziały, przeplatane opowieściami z życia kolejnych bohaterów to dobry zabieg, który zwykle uniemożliwia Czytelnikowi znudzenie się fabułą i w "Opętanych" oczywiście się sprawdza. Sceny, które miały przerażać początkowo były tylko zwyczajnie obrzydliwe, zabryzgane krwią, miały odrzucać ale wzbudzać ciekawość co też ten Palahniuk jeszcze zrodził w swojej chorej wyobraźni? Jednak w miarę rozwoju akcji sceny grozy nabierają klasy i opierają się nie tyle na drastycznych obrazach, co raczej działają na wyobraźnię i psychikę. Autor bowiem ukazuje potwora w człowieku- pokazuje jak chory może być ludzki umysł i co ludzie są w stanie zrobić, aby osiągnąć cel. Z krwawej papki wyłania nam się więc kawał dobrej powieści z zacięciem psychologicznym. Niestety nie obyło się bez wpadek. Tak jak już wspomniałam na niekorzyść (chociaż nie rażąco wielką) działają opisy wyrywanych flaków. Autor żongluje humorem i grozą, tak iż z początku wahałam się czy aby nie jest to parodia powieści grozy. Jednak większe zniesmaczenie wywołał we mnie ogólny styl Palahniuka- chcąc przedłużyć akcję ciągnął niektóre opisy w nieskończoność, powtarzał w kółko to samo do znudzenia. Chwilami naprawdę miałam ochotę odłożyć książkę na półkę, tak wolno wlokła się akcja. Język, mimo, że prosty i przejrzysty, to jednak nieco toporny i w połączeniu z chęcią odwleczenia punktu kulminacyjnego sprawiał, że książkę fragmentami czyta się dość mozolnie. Nie mogę jednak powiedzieć, że powieść mi się nie spodobała. Palahniuk intryguje, zastanawia, zmusza do refleksji. Chętnie sięgnę po inne jego powieści.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

warto było poznać

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Chętnie poznam

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Bardzo dobra.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)