Okruchy raju
Tanya Valko

Fantastyczna saga :) Pierwszy tom nowego cyklu ,,Azjatycka saga". Tym razem Tanya Valko umieściła akcję powieści w Indonezji i innych krajach Azji Południowo-Wschodniej. Dramatyczne dzieje bohaterów możemy śledzić od roku 1965, okresu ,,komunistycznego upuszczenia krwi" poprzez czystki wśród ludności chińskiej, aż po okrucieństwo czasów współczesnych, pełnych kontrastów pomiędzy bogactwem a życiem na skraju nędzy w dżakarckich slumsach. Książka ukazuje pasje i uczucia oraz podłoże psychologiczne ludzkich czynów, które tak często różnią się od europejskich motywacji i znanych nam stereotypów. Do Azji przybywają również Dorota, która w młodości poślubiła Libijczyka, oraz jej córka Marysia, która sama jest już matką. Tym razem ich losy splatają się z życiem typowych Azjatów, dzięki czemu poznajemy Azję ,,od kuchni", przedstawioną z perspektywy nie tylko jej mieszkańców, ale również Europejek. Jak Dorota i Marysia odnalazły się w Azji? Co zmieniło się w ich życiu? Jak przeszłość wpływa na ich codzienność?

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Czytałam poprzednią sagę i bardzo mnie się podobała, więc sięgnęłam po kolejną pozycję tej autorki i nie zawiodłam się. Bardzo mi się podoba gdyż spotykam się ze starymi znajomymi Dorotą i Marysią. Życie ich splata się z życiem Azjatów.Nie nie zawsze są to miłe wspomnienia.Ich nowi przyjaciele musieli przejść bardzo długą i bolesną nieraz drogę aby dojść do chwili obecnej.Dzięki tej książce można poznać wiele ciekawych obyczajów panujących w Indonezji.Książka bardzo przypadła mi do gustu i już czekam na kolejną część sagi.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Spodziewałam się czegoś lepszego. Poprzednia saga mi się podobała, ta już nie. Naciągana, za dużo zbiegów okoliczności, szczęśliwych trafów, dużo za dużo. Gdyby nie wątek Doroty byłoby lepiej. Po kolejne części nie sięgam.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

 Wszyscy uwielbiamy podróże do odległych, egzotycznych i całkowicie odmiennych kulturowo krajów. Wyjeżdżamy tam na wakacje, urlopy, kilkudniowe wycieczki, podczas to których odwiedzamy najbardziej znane i urokliwe miejsca, wykonujemy dziesiątki fotografii, kupujemy drobiazgi na pamiątkę, po czym wracamy do domu. I tak naprawdę oprócz tych kilku zdjęć i kupionych pamiątek zdobiących półki Naszych pokoi, nie posiadamy żadnej prawdziwej wiedzy na temat tych miejsc, ich historii, codziennych realiów, życia tamtejszych mieszkańców. Tak naprawdę bowiem, by poznać obcy kraj takim, jakim jest on naprawdę, trzeba w nim zamieszkać i żyć w nim na co dzień. Oczywiście nie zawsze jest to możliwe do zrealizowania, z bardzo wielu względów, lecz zawsze pozostaje Nam wówczas możliwość poznania owego kraju, poprzez relację Naszych rodaków, którym to dane było tam zamieszkać na stałe. I relacja taka wcale nie musi mieć jedynie charakteru suchego reportażu, lecz może być równie dobrze "ubrana" w szaty sagi powieściowej,  która łączy w sobie prawdę i atrakcyjną formę fabularną. Taką książką jest najnowsze dzieło Tanya Valko, noszące tytuł "Okruchy raju", które to jednocześnie rozpoczyna nowy cykl pt. "Azjatycka saga".

 

 Jak powyższy tytuł wskazuje, ów cykl opowiada o Azji, a konkretnie jej południowo - wschodnich rejonach. Piękno, kulturę i niezwykle dramatyczną historię tego zakątka świata, poznajemy oczyma nie tylko rdzennych mieszkańców, ale także i przybyszów z zewnątrz, a ściślej mówiąc dwóch polek - Doroty i Marysi. Tak.., to te same bohaterki, które tak bardzo zawładnęły sercami czytelniczek "arabskiej sagi", i które to w niniejszej powieści los rzucił  w rejony Azji. I to właśnie z perspektywy tych dwóch Polek  - matki i córki, obserwujemy codzienność azjatyckiego świata w jego najprawdziwszym i najszczerszym wydaniu, często bardzo różnym od tego, jaki to widzimy podczas wakacyjnych wypraw do Indonezji i sąsiednich krajów. Ponadto poznajemy niezwykłe losy rdzennych bohaterów, obejmujące okres  od połowy lat 60-tych ubiegłego wieku, do dnia prawie dzisiejszego. I to właśnie zderzenie losów Europejek z losem autochtonicznych mieszkańców Azji południowo - wschodniej, stanowi kanwę dla tej emocjonalnej, mądrej i szczerej opowieści o ludzkim życiu..

 

 Pierwsze, co przychodzi mi na myśl po zakończeniu lektury tej książki, to niezwykła łatwość z jaką przychodzi autorce  tworzenie tak złożonych, dramatycznych i trudnych historii, o których po prostu nie sposób nie przestać rozmyślać. W zasadzie to mamy tutaj do czynienia z czymś na wzór fabularyzowanego reportażu, który opowiada w najbardziej prawdziwy ale także i bezkompromisowy sposób o azjatyckim świecie, który to tyleż fascynuje co i przeraża. Przeraża swoim ubóstwem, niesprawiedliwością, okrucieństwem i realizmem, z którym to przychodzi się zmagać milionom ludzi, dzień w dzień. I o tym wszystkim właśnie Tanya Valko opowiada w sposób niezwykle prosty, ciekawy, wiarygodny i emocjonalny, któremu po prostu nie można nie zawierzyć i nie zaufać. A gdy już to zrobimy, to niejako w nagrodę otrzymujemy powieść przez duże "P", w której to odnajdziemy mnóstwo nawiązań do różnych gatunków literackich, od reportażu, poprzez sensację, a na romansie skończywszy, z których to wszystkie reprezentują sobą najwyższy poziom artystyczny.

 

 I tak jak w przypadku poprzednich książek tej autorki, poświęconych krajom arabskim, tak i  w tym przypadku otrzymujemy dwie opowieści w jednej książce. Pierwszą z nich tworzą wydarzenia autentyczne z historii, tej bliższej i dalszej, Azji, które  to składają się na  niezwykle profesjonalny reportaż, jakich to pozazdrościć mogą najwięksi twórcy tego gatunku. Druga opowieść to historia stricte fikcyjna, fabularna i ukierunkowana na wydarzenia o charakterze sensacyjno - obyczajowym, w którym to przychodzi odnaleźć się głównym bohaterom książki. I chyba właśnie największa wartość i najbardziej czytelny przejaw talentu pisarskiego autorki, przejawia się właśnie w tym niezwykle płynnym i umiejętnym połączeniu tych dwóch opowieści w jedną całość, w której to czasami wręcz trudno jest oddzielić fikcję od reporterskiej prawdy. Tanya Valko reprezentuje niezwykle nowatorski sposób opowiadania o świecie, który pozwala traktować książki jej autorstwa zarówno jako swoisty przewodnik po świecie i jego kulturze, jak i również jako opowieść pełną emocji, uczuć i namiętności. Możliwość doświadczenia tych dwóch opcji odbioru treści w jednej książce, to wielka rzadkość. Tym większe słowa uznania należą się jej autorce.

 

 Z pewnością lektura tej książki wymaga wielu silnych nerwów, zarówno w nawiązaniu do czasami nazbyt irytujących postaci, jak i również do niezwykle brutalnej wizji świata. Świata, w którym przemoc, bieda i niesprawiedliwość są tak bardzo widoczne, iż nie sposób nie odczuwać szczerej złości, iż w żaden sposób nie możemy pomóc tamtym ludziom, lub że nikt inny nie chce tego uczynić. Bez wątpienia książka ta obfituje w szereg niezwykle mocnych fragmentów, przeznaczonych zdecydowanie dla ludzi dorosłych, i jak wspominałam powyżej, o silnych nerwach. Można by zapewne uczynić z tego swoisty zarzut pod względem autorki, lecz tak naprawdę musimy pamiętać o tym, iż tak właśnie wygląda prawdziwy obraz krajów trzeciego świata.  I w związku z tym zdecydowanie o wiele bardziej wolę czytać o trudnych, brudnych i nieprzyjemnych tematach, z pełną świadomością ich autentyczności, aniżeli o przekoloryzowanych i wręcz cukierkowych opisach przyrody i sztuki azjatyckiej, w której to nie ma miejsca na zło i brzydotę.

 

 "Okruchy raju" to książka o życiu, jakiego nie znamy z Naszej codzienności. Życiu bezsprzecznie trudniejszym, tragiczniejszym i  smutniejszym, aniżeli to Nasze, polskie "dziś". Wszechobecna bieda i ubóstwo uderzają w emocje czytelnika z ogromną mocą, których to następnie nie jesteśmy wstanie w sobie stłamsić, zapomnieć, przejść nad nimi do codzienności. Nie jest to bowiem łatwe, by zapomnieć o głodujących dzieciach, całych rodzinach skazywanych na powolną wegetację, a czasami wręcz śmierć,  na wskutek braku pracy, dachu nad głową, jedzenia. I muszę przyznać, że taka dokumentalno - fabularna narracja działa bardziej, aniżeli tylko kolejne migawki w wiadomościach telewizyjnych, tak już spowszedniałe, zwyczajne, i nie wywołujące efektu, jaki wzbudzać we wszystkich Nas powinny. Nie wiem czy zgodzą się ze Mną inni miłośnicy twórczości Tanya Valko, ale wedle mojej opinii, cykl ten jest o wiele bardziej szokujący, brutalny i poruszający, niż poprzednia "arabska saga". Być może wynika to z tego faktu, iż świat arabski jest Nam już bardzo dobrze znany,  a tym samym nie zaskakujący swoim charakterem w tak dużym stopniu, jak Azja i jej ciemne strony. Tutaj nie wiedziałam czego mogę się spodziewać, a każde kolejne szokujące fragmenty były dla Mnie absolutną niespodzianką. 

 

 Jak zwykle w przypadku tej autorki, otrzymujemy powieść wielowątkową, wielobarwną i misternie skonstruowaną z szeregu kilku odrębnych historii, łączących się ze sobą wspólnym miejscem i postaciami. Język tutaj zastosowany jest bardzo współczesny, przystępny, idealnie ukierunkowany na polskiego odbiorcę, co z pewnością ułatwia orientację w azjatyckiej historii, kulturze, i obcojęzycznych pojęciach. Książkę tę czyta się w bardzo przyjemny i interesujący sposób, tak że nawet nie zdajemy sobie sprawy, kiedy przez Nasze palce przeszło 640 stron. Dodatkowo nie mogę nie podzielić się swoją satysfakcją, wynikającą nie tylko z możliwości poznania tej niezwykłej historii o niezwykłych ludziach i ich namiętnościach, ale także z owocnej edukacji o tych odległych krajach, o których do tej pory wiedziałam bardzo niewiele. To naprawdę przyjemne i miłe uczucie, którego życzę wszystkim czytelnikom tej pozycji.

 

 "Okruchy raju" to książka mądra, barwna, wzruszająca i bardzo potrzebna, szczególnie na polskim rynku wydawniczym. Potrzebna dlatego, iż porusza kwestie tak różne od Naszego codziennego życia, iż tym samym rzuca zupełnie nowe światło na takie wartości jak miłość, współczucie, solidarność, poświęcenie..Niezwykły język, inteligencja autorki i umiejętność opowiadania o zwykłych sprawach w niezwykły sposób - oto największe zalety tej powieści. Polecam i już z niecierpliwością oczekuję na kolejną odsłonę tego azjatyckiego cyklu.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Ci, co znają mój czytelniczy gust doskonale wiedzą, że przepadam za czytaniem sag rodzinnych. I tu nie ma znaczenia czy napisał je polski czy zagraniczny autor. Ważne, że śledzę losy wielu postaci, perypetie kolejnych pokoleń. Często w fabułę wpleciona jest jeszcze historia i dzięki temu w sposób przyjemny odświeżam bądź uzupełniam wiedzę nabytą w czasie edukacji. Tanya Valko kilka lat temu zasłynęła z napisania książki "Arabska żona". Była to pierwsza z cyklu Arabskiej sagi. Czterema książkami autorka podbiła serca wielu czytelniczek. W tym roku latem ukazała się powieść "Okruchy raju". To lektura rozpoczynająca nowy cykl - Azjatycka saga. Oczywiście książkę od razu dodałam do listy "koniecznie przeczytać" i właśnie jestem świeżo po jej lekturze. Z ręką na sercu przyznam, że pisząc jeszcze jestem oszołomiona treścią i nie do końca wróciłam do realnej rzeczywistości. Tak bardzo zachwyciła mnie ta publikacja. Na samym początku zdradzę tym, co czytali o perypetiach Doroty i Miriam, że te panie ponownie spotkamy na kartach książki pióra Pani Valko. Poznamy również i inne, jakże ciekawe i barwne postacie z których na pierwszy plan wysuwa się pewna niezwykła kobieta Meila. Urodziła się w stolicy Indonezji jako osoba o indochińskich i holenderskich korzeniach. Jej rodzice byli komunistami. Ojciec zginął w czasie rozruchów, a matka zrozpaczona stratą męża, domu i dostatniego życia musiała uciekać na prowincję. Do rodziny męża i własnej. Jej życie było usłane dywanem z bardzo kolczastych róż, z których płatki raczej zwiędły niż cieszyły oko. Meila od dziecka doświadczyła wielu przeróżnych zdarzeń. W większości były to bolesne i trudne doświadczenia. To właśnie jej losy stanowią przede wszystkim fabułę "Okruchów życia". Nie sposób śledzić je inaczej niż z wypiekami na twarzy. Przyda się też paczka chusteczek, bo książka nie raz wzruszyła do łez. Powieść jest naprawdę wspaniała. Czyta się ją szybko. Jest barwna, ma dynamiczną i pełną nieoczekiwanych zwrotów akcję. Opowiada o losach mieszkańców Azji - a zwłaszcza Indochin i Tajlandii. Przybliża historię i kulturę tych krajów. Jest można rzec skarbnicą wiedzy o obyczajach, normach społecznych i zwyczajach w tym rejonie świata. Opowiada o codzienności biednych i zwyczajnych ludzi, którzy muszą ciężko pracować na marny posiłek. Autorka przybliża też popularnie wyznawane religie w tym rejonie. Opisuje obrzędy weselne. Pisze o tym co jedzą mieszkańcy południowo-wschodniej Azji, opisuje malownicze krajobrazy i kontrastujące z nimi ubogie dzielnice, gdzie królową jest bieda. "Okruchy raju" to książka odważnie opisująca tamtejszą rzeczywistość. Z wszelkimi jej brudami - potworną nędzą, korupcją, powszechną prostytucją, gwałtami, przemocą. Życie kobiet w Azji, na Bliskim i Dalekim Wschodzie nie jest idyllą, a często bywa koszmarem. Najnowsza powieść Pani Valko to lektura przede wszystkim dla kobiet, opowiadająca losy ich azjatyckich rówieśniczek. Po przeczytaniu na pewno każda z nas odetchnie z ulgą, że mieszka na Starym Kontynencie i nie musi borykać się z tak bolesnym i trudnym losem. Tej książki nie muszę polecać miłośniczkom Arabskiej sagi. Zaapeluję o wzięcie jej do rąk tym, którzy prozy tej pisarki jeszcze nie znają. Śmiało możecie sięgnąć po serię azjatycką nie czytając wcześniejszych książek Pani Valko. Fascynująca i porywająca lektura. Czekam z niecierpliwością na kolejne tomy tego cyklu.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Polecam serdecznie.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Przeczytałam jednym tchem kolejną powieść z serii arabskiej. Jak zawsze wywołała we mnie wiele mieszanych uczuć. Czułam ból i wstręt jednocześnie do wydarzeń które wydarzyły się na kartach tej książki. Rzeczy które tu się działy są niewyobrażalne i wielce współczuję kobietą. Kobiety w tamtych krajach są poniżane nie mają swoich praw i tak naprawdę są zmuszone to urodzenie dzieci i bezsensownego egzystowania do końca swoich dni. Nic im się nie należy i mimo swojego oddania dostają tylko ból i cierpienie. Mężczyźni są okrutni lecz to wiara w jakiej zostali wychowani ich ukształtowała w ten sposób. W krajach arabskich mężczyzna czuję się Bogiem i myśli że może wszystko. Okruchy raju to nowa seria azjatycka gdzie nasze bohaterki Marysia i Dorota wyjeżdżają by zacząć życie od nowa. Marysia jest na rozstaju dróg sama nie wie co ma ze sobą zrobić a jedyne na czym zależy to odnaleźć zaginioną córkę. w tej serii poznajemy nową bohaterkę której towarzyszyły od samego dzieciństwa i możemy przyjrzeć się jak wiele przeszła w swoim życiu. Żaden człowiek nie powinien doświadczyć takich rzeczy na własnej skórze. Maila doznała takich chwil które powinny ją zabić ona jednak pokazała że chcieć to móc i sama pokierować swoim życiem. Z jednej strony podobała mi się ta powieść z drugiej zaś nie mogę zrozumieć postawy Marysi. Jej zachowanie czasami doprowadza mnie do szału niby się stara chce dobrze a sama kopie pod sobą dołki. Poznaję kolejnego mężczyznę w swoim życiu z którym chce spędzić swoje dalsze dni ale zaraz wszystko się w niej zmienia. Czasami podejrzewam że jest uzależniona od mężczyzn. Nie jest to książka dla każdego czytelnika ponieważ zawiera sceny które mogą zgorszyć bądź zaszokować wrażliwych ludzi. Znajdziemy tu sceny morderstw gwałtów znęcania się psychicznego i fizycznego, pobicia, morze krwi i ból. Niektóre sceny we mnie wywoływał obrzydzenie ale mimo to coś w środku każdy dalej czytać mi tą książkę. Z jednej strony odpycha a z drugiej przyciąga. Zabieram się za kontynuację mam nadzieję że również mnie wciągnie i poznam dalsze losy Doroty i Marysi.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Kolejna część Arabskiej Sagi. Tym razem bohaterki trafiają do Azji by odnaleźć zaginioną córkę Marysi.
Czytajac ten tom miałam wrażenie, że czytam dwie lub trzy różne powieści, ponieważ tak przedstawione zostały wątki, że mogłyby być odrębnymi historiami. Na początku cofamy się do Indonezji lat 60 i 70, by wziać udział w rewolucji obalającej komunistów. Potem do akcji wkracza Marysia z Dorotą, potem dowiadujemy się jak Marysia poznała Karima. 
Były momenty, które bardzo mi się podobały (to co dotyczyło Indonezji), koniec mi się trochę dłużył i nóżyl mnie. Ale generalnie nie jest źle. Całkiem przyjemna i wciągajaca lektura

(Kliknij aby rozwinąć opinię)