Nie mów nic
Barbara Freethy

Po lekturze serii „O Zatoce Aniołów” spodziewałam się podobnie lekkiej, łatwej i przyjemnej lektury. A tymczasem otrzymałam ekscytującą historię kobiety, która pragnie odkryć swoją prawdziwą tożsamość i poznać przeszłość, która do tej pory została skrzętnie przed nią ukryta. Wraz z bohaterami przenosimy się do słonecznej Kalifornii, do San Francisco, gdzie niespełna trzydziestoletnia Julia DeMarco  planuje ślub i przyjęcie weselne. Zupełnie przypadkiem trafia na wystawę fotografii w miejscowym muzeum i na jednym ze zdjęć w osobie małej trzyletniej dziewczynki stojącej za bramą sierocińca rozpoznaje siebie. Julia jest zdumiona swoim odkryciem i pragnie dowiedzieć się czegoś więcej na temat zdjęcia i jego autora. Jej matka zmarła przed sześcioma miesiącami zatem od niej nie może otrzymać wyjaśnień. Bohaterce udaje się natomiast odnaleźć autora fotografii. Niestety ze zdjęciem wiąże się tajemnicza przeszłość, a drążenie jej wiąże się z ogromnym ryzykiem i niebezpieczeństwem. Julii udaje się jednak przekonać przystojnego fotografa do pomocy przy wyjaśnianiu zagadki. Kobieta jest zdeterminowana i chce dowiedzieć się czegoś o  pierwszych czterech latach swojego życia, wspomnienie których najprawdopodobniej wyparła z pamięci. Decyzja ta jednak uruchamia cały ciąg nieprzewidzianych zdarzeń, które prowadzą do Moskwy i całej siatki agentów KGB. Finał tej historii może mieć tragiczne skutki… 

Czy Julia odkryje tajemniczą przeszłość? Czego dowie się o swoim pochodzeniu? Kto okaże się przyjacielem, a kto śmiertelnym wrogiem?

Pozostaję pod dużym wrażeniem tej powieści. Czyta się ją szybko i z ogromnym zainteresowaniem, napięcie rośnie z rozdziału na rozdział, a finał zupełnie zaskakuje czytelnika. Co prawda epilog zawiera dość przewidywalne zakończenie, ale cała historia naprawdę warta jest przeczytania. A po lekturze  sami możecie nabrać wątpliwości, czy aby na pewno jesteście dziećmi swoich rodziców.
 
Polecam.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Kolejne bardzo udane spotkanie z twórczością Barbary Freethy. Stare zdjęcie wyciągnięte na światło dzienne wywołuje prawdziwą lawinę zdarzeń. Zwykli zjadacze chleba, agenci rządowi nie tylko USA, ale także Rosji, "atrakcje" i to wszystko w ciągu kilku dni. Wciągnęłam się i na pewno sięgnę po inne pozycje tej autorki.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Świetna książka od pierwszych stron wciągająca tajemnice które po latach się ujawniają, romans, tajne służby zaginiona rodzina wszystko bardzo dobrze napisane czyta się szybko bo aż żal odkładać na później Polecam na prawdę super

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

"...nie potrafiła jednak przymknąć oczu na kłamstwa, którymi ją karmiono. Przez całe dotychczasowe życie powstrzymywała się przed zadawaniem ważnych pytań... lecz teraz... pora wydobyć na jaw prawdę." Kolejne bardzo udane spotkanie z twórczością Barbary Freethy, odpowiada mi jej lekki i przejrzysty styl, naturalny sposób wciągania czytelnika w powieściową rzeczywistość, poruszania obyczajowej tematyki i zachęcania do życiowych refleksji. Z zainteresowaniem śledzimy losy ciekawie wykreowanych postaci, dostrzegamy jak wiele z ich scenariuszy życia pokrywa się z naszymi i jak silne towarzyszą temu emocje. Takie książki zarażają nas sporą dawką dobrej energii, pozytywnie ładujemy akumulatory, najzwyczajniej w świecie świetnie relaksujemy się. Podoba mi się właśnie to, że bohaterowie pomimo wielu dramatycznych życiowych doświadczeń mają w sobie wiele nadziei i wiary, wewnętrznej siły, nieustannej potrzeby walki o spełnienie marzeń i zrealizowanie pragnień. I jak to zwykle w życiu bywa, z pozoru nic nie znaczące zdarzenie potrafi wywrócić do góry nogami cały nasz świat. Julia, młoda i ambitna kobieta, miłośniczka muzyki, dostrzega na wystawie fotografię sprzed dwudziestu pięciu lat, w której coś ją niepokoi, wywołuje zamazane wspomnienia i niewyraźne skojarzenia. Intuicyjnie czuje, że zdjęcie może mieć dla niej głębsze znaczenie, zaczyna bardziej interesować się historią jego powstania, z wielkim zapałem i determinacją dąży do poznania prawdy. Czy przeczucia nie mylą Julii? Dlaczego jest przekonana, że to właśnie ona znajduje się na fotografii? Co wspólnego ze zdjęciem ma Alex Manning, słynny fotoreporter? Czemu grozi jej wielkie niebezpieczeństwo? Czy kobiecie uda się poznać przeszłość i uzyskać odpowiedzi na dręczące ją pytania? Trzeba przyznać, że autorka świetnie podkręca napięcie, wzmaga narastające poczucie zagrożenia, a do tego silnie wciąga nas w aurę tajemniczości i nieodkrytych sekretów. Z każdym rozdziałem akcja zyskuje na większej dynamiczności, często przybiera zaskakujący obrót sprawy, do końca jesteśmy trzymani w niepewności scenariusza dalszych wydarzeń. Julia przekonuje się, że nie wie komu ufać, narasta w niej niepewność, wydaje się, że jej życie zbudowane zostało na wielkim kłamstwie. Świetnie nakreślony wątek romantyczny, sensacyjny klimat, mnóstwo zwrotów akcji, nieprzewidywalnych sytuacji, w pewnym momencie nawet dreszczyk grozy, tworzą bardzo ciekawą i intrygującą mieszankę powieściowych przygód, w której szybko się odnajdujemy. bookendorfina.blogspot.com

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Warto przebrnąć przez nieco nudny początek by dać się porwać wciągającej historii Julii i jej rodziny. Planując ślub, Julia trafia na wystawę fotograficzną, gdzie widzi zdjęcie dziewczynki na tle rosyjskiego sierocińca, uderzające podobieństwo do dziewczynki sprawia, że kobieta postanawia poznać własną przeszłość. Odnajduje osobę, która wykonała zdjęcie i rzuca się w wir wydarzeń, które zmienią jej życie. Odkrywa sekrety zmarłej matki i wraz z Alexem podążają śladem tajemnicy i krwawych wydarzeń rozegranych w Rosji. Julia odkrywa swoją tożsamość, a przy okazji szczęście. Wciągająca historia z dobrze stopniowanym napięciem. Mocny prolog, dzięki któremu czytałam, chcąc poznać dalszy bieg wydarzeń. Książka nie porywa od początku, jak seria o Zatoce Aniołów, ale sądzę, że napisana na dość przyzwoitym poziomie.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Wciągające fajne czytadło

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Podobno każdy ma swojego sobowtóra, niespokrewnionego, ale tak podobnego do nas, że nawet najbliżsi mają problem z odróżnieniem "swojaka" od obcego. Jednak rzadko kiedy dochodzi do takiego spotkania, częściej dopatrujemy się podobieństwa do członków własnej rodziny. Nos po mamie, oczy po tacie, to i owo odziedziczone po dziadkach, po prostu dziedzictwo pokoleń, mniej lub bardziej, skumulowane w danej osobie. Nawet jeżeli fizyczne pokrewieństwo nie jest uderzające rzadko kto wątpi w więzy krwi. Ale czasem wystarczy jedno spojrzenie i nagle, w jednej sekundzie, rodzi się pytanie, które jest jak mały kamyk uruchamiający prawdziwą lawinę trudną lub wręcz niemożliwą do zatrzymania ...

Julia wie doskonale jaka będzie jej przyszłość - wydaje się zmierzać ku napisowi " żyli długo i szczęśliwie". Po okresie bólu i żałoby czas na wesele oraz nowy rozdział życia u boku mężczyzny, jaki zdobył akceptację najbliższych i stanowił prawdziwe wsparcie w najgorszych chwilach. Ślub. To właśnie zaprząta głowę młodej kobiety i jej rodziny, oczekującej z niecierpliwością na uroczystość, wydającą się tylko przypieczętowaniem tego, co jest oczywiste dla wszystkich. Przypadkowy rzut oka na jedną z wystawianych fotografii sprawia, że Julia zapomina po co w ogóle przyszła do tego miejsca i kto jej towarzyszy. Na zdjęciu widzi małą dziewczynkę, w której rozpoznaje samą siebie, lecz to nie może być ona. Kadr uchwycił wychowankę radzieckiego domu dziecka, a Julia jest rodowitą Amerykanką, jaka nigdy nie była zagranicą, a co dopiero na innym kontynencie. Jednak podobieństwo nie jest nawet uderzające, to po prostu jest ona w wieku pięciu lat. Jak wytłumaczyć tę sytuację? Jej matka zmarła, nie żyje również fotograf, będący autorem zdjęcia, bliscy są niezbyt zadowoleni z rozważań w tym temacie. Przecież liczy się teraźniejszość, nie przeszłość dziecka, jakiego się nigdy nie znało. Coś nie pozwala Julii zapomnieć o tym jednym, jedynym kadrze spośród dziesiątek innych na wystawie. Jeszcze komuś innemu utkwiła ta fotka, równie mocno, w pamięci. Alex, syn twórcy tej fotografii zna jeh historię, nie jest ona prosta, towarzyszą jej bolesne wspomnienia i sekret, o którym nie wie nikt oprócz niego. Minęły lata od chwili, gdy uchwycono postać smutnej dziewczynki z wisiorkiem przy bramie, a ona wciąż wzbudza emocje, tak jakby było coś ukryte w niej i czekało na odkrycie.

Czy jeden moment może zadecydować o przyszłości? Dla Julii teraz liczy się przede wszystkim to, co ujrzała na zdjęciu, Alex jest jedynym człowiekiem, wydającym się rozumieć jej potrzebę zajrzenia w przeszłość. Jednak pozostaje jeszcze rodzina, niezbyt zadowolona nagłymi poszukiwaniami, przecież powinna być dla niej ważna rodzina, nie ktoś obcy. Pytania naruszają wiarę w bliskich każą się zastanawiać i podejrzewać, iż nie wszystko było takie jak się wydawało. Prywatne śledztwo okazuje się nie na rękę jeszcze komuś ... Kim był zmarły fotograf? Czy matka Julii miała tajemnice nieznane nawet jej mężowi i córkom? W końcu co wydarzyło się ponad dwadzieścia lat temu w Moskwie i dlaczego zagraża wszystkim którzy zainteresowali się starym zdjęciem?

Odpowiedzi nie będą ani proste, ani łatwe, dodatkowo obudzą uśpione niebezpieczeństwo i coś jeszcze. Zaplanowana przyszłość zaczyna się kruszyć w podstawach, tak samo jak zaufanie do najbliższej osoby. Kadr zdaje się przypominać matrioszkę, nie kryjący jednak lalek, ale kolejne tajemnice z życia Julii, Alexa i ich rodzin. Co jest prawdą, a co kłamstwem? Czy oszustwo może mieć źródło w wierze, że każda inna decyzja byłaby zła? Oprócz przeszłości jest jeszcze teraźniejszość, w jakiej trzeba wybrać pomiędzy znanym i nieznanym oraz niespodziewanym uczuciem ...

Wątek szpiegowski, rodzinne sekrety, motyw uczuciowy oraz dawka sensacji, Barbara Freethy nie pozwala swoim czytelniczkom na nudę przy lekturze "Nie mów nic". Jej bohaterowie mają do rozwiązania rodzinną zagadkę, muszą stawić czoła bolesnym faktom i przede wszystkim odkryć czego byli świadkiem jako dzieci. Autorka postawiła nie na akcję, lecz na ludzkie emocji w momencie kiedy nagle okazuje się, że przeszłość nie jest do końca taką jak została zapamiętana. Na dodatek, już i w tak skomplikowaną sytuację, wkracza uczucie oraz nagląca potrzeba odpowiedzenia sobie na pytanie - kim jestem i ... kim byłam kiedyś oraz co tak naprawdę znaczy słowo rodzina. "Nie mów nic" to opowieść o kobiecie, której życie zmienia jedno spojrzenie na stare zdjęcie. Potem już nie ma powrotu do uporządkowanej rzeczywistości, zostaje przekroczona cienka granica, jakiej nie było się świadomym, dopóki nie można już zawrócić.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Romans, intrygi  i  rodzinne tajemnice.  Przypadkowo obejrzana  fotografia, która  zmienia całe życie młodej dziewczyny. Nagle okazuje się, że  to w co wierzyła, okazuje się kłamstwem a  ludzie których  kochała okazują się zupełnie kimś innym. Determinacja  w dążeniu do odzyskania własnej tożsamości.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)