Mythos
Stephen Fry

Zaiste smutne wiodłam życie do czasu poznania książki Stephena Fry'a. Każde otwarcie "Mythosa", każdy rozpoczęty nowy rozdział, to jakby słońce znowu wychyliło się zza chmur. Po prostu całym ciałem już da się wyczuć, że znowu czeka nas świetna zabawa.

Polecam wszystkim odświeżenie greckiej mitologii w tej wersji. Autor jest porywający, zabawny, elokwentny, widać, że temat go pasjonuje i posiada ogromną wiedzę. Potrafi sobie żartować z wielkich bogów, jednocześnie nie tracąc do nich szacunku. Niektóre sceny opisuje jakby były żywcem wyjęte z kreskówki albo kabaretu, żeby na kolejnej stronie przedstawić jakąś powszechnie znaną prawdę w zupełnie nowym świetle. Czytelnikowi mózg wybucha, a buzia się śmieje i wcale nie chce kończyć tego wykładu, tylko chce siedzieć i słuchać dalej.

Bogowie przekomarzają się ze sobą, prowadzą dialogi, narracja jest tak prosta, że już już zaczynam wątpić, czy to czasem nie pozycja kierowana do dzieci... aż tu nagle przelatują nam nad głowami genitalia Uranosa (tryskając na boki nie tylko krwią), odbijają się po morzu jak kamienie wykonujące "kaczkę" i z takiej to pięknej morskiej piany rodzi się bogini miłości, jakżeby inaczej. Nie, mitologia zdecydowanie nie jest dla dzieci.

"Mythos" to również mnóstwo nawiązań do światowej historii i kultury, która dzisiaj nie wyglądałaby tak samo, gdyby nie greckie mity. Od głównej treści odchodzi wiele przypisów, które warto czytać równolegle.

"Zabawna i pouczająca", "Doskonałe dla czytelnika XXI wieku", "Opowiadane ze swadą i dowcipem" - podpisuję się pod wszystkimi hasłami reklamowymi na okładce i jeszcze raz polecam.

Mitologia od zawsze była obecna w moim życiu, ponieważ uwielbiam starożytność i wszystko to, co niesie ona ze sobą. Fascynujące jest to jak świat się i ewoluuje, a w każdej dziedzinie życia można dopatrzyć się boskiej, starożytnej ingerencji. Przypuszczam też, że nie ma osoby, która choć w przybliżeniu nie znałaby panteonu greckich bogów (nie tylko za sprawą Ricka Riordana – osobiście go uwielbiam), więc po cóż po raz kolejny wchodzić w ten temat, skoro – zdawałoby się – nic nowego odkryć już nie można? Może i wszystko już zostało powiedziane, ale Stephen Fry w swojej książce "Mythos" rzuca nowe światło na to, co już znane i robi to w sposób niezwykle interesujący.

Jeśli myślicie, że książka ta jest kolejną w stylu "Mitologii" Jana Parandowskiego, to bardzo się pomylicie. "Mythos" nie jest sztywnym wprowadzeniem w historię greckich bóstw, a opowieścią, w której nic nie zostało pominięte. Zaczynając od Chaosu, czytelnicy prowadzeni są – praktycznie za rączkę – przez poszczególne pokolenia aż do panowania Zeusa. Wszystko jest bardzo dokładnie przedstawione, a każde opowiadanie niesie ze sobą nie tylko naukę, ale również i przesłanie – tak jak w przypadku Kronosa – jego pewność siebie we własną nieomylność i spryt sprawiła, że przestał zwracać uwagę na szczegóły. Myślał, że przechytrzył własną małżonkę, a okazało się, iż to właśnie Rea była od niego o wiele mądrzejsza. Na efekty nie trzeba było długo czekać (czas dla bogów jest pojęciem względnym) i jego własny syn pozbawił go władzy i tronu, tak jak on wcześniej swego ojca Uranosa.

Oczywiście Stephen Fry prócz prowadzenia stricte opowieści o charakterze dialogowo-fabularnym, raczy czytelników faktami historycznymi, ale robi to w sposób niezwykle przystępny i nienużący. Dzięki temu mają oni szersze spojrzenie na przedstawioną historię. Autor swoimi pisarskimi umiejętnościami potrafi zachęcić do tego, żeby jeszcze raz przyjrzeć się bliżej mitologii. Jego poczuciu humoru, błyskotliwe riposty oraz nowatorskiemu spojrzenie na to, co znane sprawia, że odbiorcy dostają w prezencie znakomitą ucztę czytelniczą.

Muszę przyznać, że z ogromną przyjemnością wróciłam do świata mitologii greckiej przedstawionej w taki właśnie, luźny sposób. Nadanie cech typowo ludzkich ich jej bohaterom, którzy byli złośliwi, chytrzy, grymaśni czy obrażalscy okazało się bardzo trafnym zabiegiem. O wiele łatwiej czyta się o kimś, z kim można się w jakiś sposób utożsamić niż przewraca oczami na samą myśl o tym, że ten czy tamten zachowuje się tak jakby połknął co najmniej kij.

Z tego, co zdążyłam się zorientować będą jeszcze dwa tomy składające się na cykl "Wielka mitologia wg Stephena Fry’a" i mam ogromną nadzieję, że będzie dane mi je przeczytać, bo przy "Mythos" bawiłam się po prostu rewelacyjnie.

Kompendium wiedzy o bohaterach mitycznych. Można się  pogubić kto z kim, kiedy i dlaczego. Wydaje się że bogami rządziła chuć i próżność.