Lot sowy
Larry Dixon; Mercedes Lackey

Tajemnicza okładka, od której ciężko oderwać wzrok... Interesujący blurb... Wysokie oceny na Goodreads... Pozytywne recenzje innych powieści, jakie wyszły spod palcy autorów... Intrygujący tytuł trylogii... i całego uniwersum... To były główne czynniki, przez które moja ochota na zapoznanie się z Lotem sowy, rosła z każdym dniem. Jak to jednak naprawdę wyszło? Zaraz się przekonacie. Darian terminuje u miejscowego czarodzieja. Nie jest to jednak zajęcie, którym chciałby się zajmować. Chłopak wolałby bowiem tak jak jego rodzice, zajmować się myślistwem. Łapać niesamowite stworzenia z lasu Pelagirskiego dla ich skór, za które mógłby dostawać spore kwoty pieniędzy. Niestety możliwość nauki tego fachu została mu odebrana wraz ze śmiercią rodziców, którzy z tego się utrzymywali. Po ich zaginięciu, Darianem zajęła się cała społeczność Zagajniki Errolda. To oni zadecydowali u kogo chłopak ma pobierać nauki. Mało tego, na każdym kroku starają się oczernić jego rodziców. Niestety to wraz z ciągłym strofowaniem chłopaka odnosi zupełnie odwrotny skutek. Darian często się buntuje i wymiguje od powierzonych zadań oraz nauki. Podczas odbywania kary za jeden z takich wyskoków dochodzi do napaści na Zagajnik. Chłopak na rozkaz Justyna ucieka do lasu, w którym żyją Jastrzębi bracia. Kto zaatakował wioskę? W jakim celu to zrobił? Co się stanie z Darianem? Mercedes Lackey i Larry Dixon to amerykańscy pisarze, którzy duet tworzą nie tylko w pracy, ale i także w życiu prywatnym. Razem zaczęli tworzyć jeden z najobszerniejszych cykli fantastycznych, jakie się do tej pory pojawiły - Kroniki Valdemaru. Trylogia Sowiego Maga, ze swoim pierwszym tomem noszącym tytuł Lot sowy, jest jego częścią. Przyznam, że byłam naprawdę zaintrygowana, kiedy brałam książkę do ręki. Wszystko z powodu blurbu, który niczego nie zdradza, a także okładki, która wręcz mnie hipnotyzowała. Dlatego z tym większym zapałem zabierałam się za lekturę. Niestety już na początku mój zapał został dość mocno ostudzony. Wszystko z powodu samego początku, przez który dość ciężko jest przebrnąć, ponieważ czytamy przede wszystkim o ciągłych żalach i złościach Dariana wobec mieszkańców jego wioski i ogólnie do całego świata, bo jego życie nie potoczyło się tak, jakby sobie tego życzył. Właśnie, jeżeli jesteśmy już przy protagoniście. Chłopak jest raczej bohaterem, którego ciężko polubić. Ja rozumiem, że stracił rodziców w młodym wieku, a ludzie z wioski nie dają mu możliwości na żałobę po nich, a co za tym idzie ma prawo zachowywać się tak jak to ciągle robi. No ale ile razy można czytać w kółko o jednym i tym samym? To jego ciągłe wściekanie się bez powodu, wyżywanie na jedynej osobie, która nie starała się go traktować jak nastoletniego przestępcy, niewywiązywanie się ze swoich obowiązków, a przede wszystkim ciągłe użalanie się nad sobą, doprowadzało mnie do szewskiej pasji. Często, gęsto miałam ochotę albo sama walić głową w ścianę ze złości lub raz po raz zdzielić Dariana trzymaną w rękach książką. Trzeba Wam wiedzieć, że nie zdarzył mi się to od czasów Gena z Polowania Andrew Fukudy. Na szczęście to jedyne minusy, choć dość istotne, jakie znalazłam w powieści, a na które w końcu przestałam zwracać uwagę, kiedy na pierwszy plan wysunęły się opisy miejsca akcji. Muszę przyznać, że świat Valdenmaru jest naprawdę zachwycający, chociaż dane mi było poznać jedynie niewielką jego część. Różnorodność istot magicznych, jakie możemy spotkać (np. gryfy lub dyheli), legendy, ukształtowanie, polityka, to wszystko zostało doskonale przemyślane i dopracowane w najdrobniejszych szczegółach. Fabuła, choć początek jest dość ciężki, z czasem mocno wciąga. Autorzy mieli na nią naprawdę fajny pomysł i trzeba przyznać, iż w dużej mierze udało im się wykonać go i przekazać praktycznie w pełni. Na to naprawdę nie można narzekać, zwłaszcza kiedy weźmie się pod uwagę fakt, że jest to pierwszy tom trylogii, którego głównym zadaniem jest wprowadzenie czytelnika nie tylko w historię Dariana, ale także jako takie zaznajomienie ze światem, w jakim żyje protagonista. Dlatego tym bardziej byłam zachwycona momentami, w których Lackey i Dixon wtrącali w fabułę fragmenty historii Valdenmaru oraz lasu, jaki otacza osadę, w jakiej mieszka Darian. Lot sowy budzi we mnie naprawdę mieszane uczucia. Z jednej strony wkurzający bohater i ciężko do przebrnięcia początek jakoś nie nastrajają do ponownego sięgnięcia po dalsze części tej trylogii. Z drugiej - cudownie rozbudowany świat pełen magii i niespotykanych istot, zarówno tych dobrych, jak i tych najbardziej mrocznych, sprawia, że czuję ogromny niedosyt i nie mogę się doczekać, kiedy będzie mi dane dalej go zgłębiać. U mnie ta druga strona bierze jednak górę, dlatego z chęcią sięgnę po dalsze losy Dariana. Być może wszystko się rozwinie i lektura stanie się większą przyjemnością. Was natomiast zachęcam do samodzielnego rozważenia, czy chcecie na własnej skórze przekonać się, jak odbierzecie opowieść zamkniętą na kartach Lotu sowy. http://gardensofimagination.blogspot.com/2015/03/lot-sowy-mercedes-lackley-i-larry-dixon.html

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

 Czego tak naprawdę oczekujemy od kolejnej powieści fantasy..? Czy nowych, niezwykłych światów, w których żyją intrygujący bohaterowie? Czy też może powrotów do dobrze Nam już znanych miejsc, historii i motywów, które od dziesięcioleci goszczą, w mniejszym lub większym stopniu, na stronach niemalże każdej powieści tego gatunku..? Odpowiedzi zapewne rozłożą się mniej więcej po połowie, w zależności od gustów i oczekiwań czytelników. I nawet jeśli tylko (lub aż) 50 % z nich wskaże na drugą z powyższych odpowiedzi, to będzie to świadczyć niewątpliwie o tym, iż fantastyka jest, będzie, i musi być wtórna, gdyż m.in. za to właśnie ją kochamy..;) Dobra opowieść fantasy jest bowiem jak powrót do krainy dzieciństwa i dziecięcej przygody, której nie trzeba na siłę udoskonalać i modyfikować.., ot wystarczy że po prostu będzie ona na Nas czekać z otwartymi rękoma i sprawiać Nam autentyczną radość i przyjemność;). Doskonałym potwierdzeniem tej oto tezy w odniesieniu do literatury fantasy jest powieść pt. "Lot sowy", autorstwa duetu  - Mercedes Lackey, Larry Dixon, która ukazała się nakładem Wydawnictwa Zysk i S-ka. 

 "Lot sowy" to opowieść czerpiąca i wzorująca się na dokonaniach największych tuz fantastyki, z samym C.S.Lewisewm oraz Ursulą Le Guin na czele. Oto bowiem poznajemy głównego bohatera - Doriana, który jest jedynym synem pary myśliwych z Lasu Pelagirskiego. Kochający go rodzice pewnego razu nie powrócili z leśnego polowania na istoty przemienione przez magiczne burze. Osieroconym chłopcem zaopiekował się miejscowy czarodziej - Justyn, który widzi w Dorianie wielki talent magiczny i swojego następcę. Pogrążony w rozpaczy chłopiec szuka chwil pocieszenia podczas samotnych wypraw do lasu, gdzie oddaje się rozmyślaniom nad swoim tragicznym losem. I właśnie w trakcie powrotu z jednej z takich wypraw, chłopiec jest świadkiem brutalnego i krwawego najazdu tajemniczych wojowników na jego wioskę, którzy to  niemalże całkowicie  zrównali ją z ziemią.. Przerażany, samotny  i załamany ucieka w głąb lasu,  gdzie oto napotka na swej drodze tajemniczych mieszkańców pelagirskiej puszczy, którzy na zawsze odmienią życie młodego czarodzieja..

 

 Powieść dwojga amerykańskich autorów to niezwykle barwna, emocjonująca i ciekawa historia o poszukiwaniu swojego miejsca w życiu, o dorastaniu, nieuchronności przeznaczenia i odkrywaniu prawdy o samym sobie, którą to śledzimy w tle fantastycznego świata Pelagiru. Książka ta oferuje sobą niezwykłe przygody, niewyobrażalne wydarzenia z udziałem magii, mnóstwo intrygujących postaci i zapierającą dech w piersiach konfrontację dobra ze złem. I muszę tutaj przyznać szczerze, iż ten świat i ta historia Mnie oczarowały, przekonały do siebie, zachwyciły. I nawet nie poprzez swoją fabułę, akcję czy też ciekawych bohaterów, lecz poprzez ogólną wizję tej fantastycznej rzeczywistości. To podróż do świata fantazji z najwyższego gatunku, podobna do wielu innych, ale jednocześnie całkowicie odmienna, indywidualna, a nawet intymna. Sposób prowadzenia narracji, język, piękno opisów i wyjątkowa łatwość przekładania tekstu na plastyczność obrazów - wszystko to sprawiło iż lektura tej książki stała się wyprawą do miejsca, z którego nie chciałabym nigdy odchodzić. I nawet jeśli ów "pobyt" w tym magicznym świecie Pelagiru wiązałby się tylko i wyłącznie z kontemplacją tamtejszej natury, nie zaś z ciekawymi i barwnymi przygodami, i tak byłabym nim w pełni zauroczona..Myślę, że to chyba całkiem pokaźny komplement pod adresem pisarza od  "starego" czytelnika literatury fantasy, który jadł już chleb z niejednego pieca tego gatunku..;)

 

 "Lot sowy" to jedna z tych powieści, w której koncentrujemy się w pełni na losie głównego bohatera. Być może niektórzy uznają to za zbyt oczywiste, proste i wtórne podejście do snucia narracji literackiej, ale dla Mnie zawsze było ono i zapewne już pozostanie, najbliższe Mym oczekiwaniom wobec literatury. Główny bohater musi być jeden i najważniejszy, by czytelnik mógł żyć "jego życiem" i w pełni się z nim identyfikować. I tak właśnie jest w przypadku Doriana i jego niezwykłego i jakże dramatycznego życia. Otóż wkraczamy w nie w chwili, gdy jego uporządkowany i bezpieczny świat z dnia na dzień runął, a cała przyszłość staje się wielką niewiadomą. Poznajemy go, uczymy się jego charakteru, sposobu postrzegania świata i  myślenia, co okazuje się niezwykle istotne dla zrozumienia tej postaci. Wreszcie przeżywamy wraz z nim niezwykłe przygody, te dobre i te złe, które kształtują jego osobowość, dokonują w nim przemiany, przemieniają chłopca w mężczyznę. I jestem przekonana o tym, iż zabieg ten nie byłby możliwy do przeprowadzenia, a już na pewno nie tak spektakularny, gdyby to Dorian był tylko jedną z kluczowych postaci na tej literackiej scenie lub gdybyśmy poznawali jego życie z perspektywy pobocznego obserwatora. I tak oto raz jeszcze prawdziwe okazuje się to stwierdzenie, iż to co dobre i sprawdzone, nie powinno być zmieniane i ulepszane na siłę..:)

 

 Fabuła książki przywołuje skojarzenia z iście baśniowymi i bajkowymi opowieściami, w której to samotny młodzieniec musi udać się w długą i niebezpieczną podróż, by poszukać swojego miejsca w życiu i prawdy o swoim przeznaczeniu. Poznajemy przy tym niezwykły świat magii, stworzony na wzór średniowiecznego obrazu znanego z Naszej historii, w którym oprócz zwykłych śmiertelników występują najbardziej niezwykłe postacie, stwory,  gatunki i magia.. Przygody, które czekają go po drodze są naprawdę niezwykle interesujące i niezwykle barwne, choć na próżno doszukiwać się tutaj zapierających dech w piersi zwrotów akcji. Otóż opowieść ta snuje się swoim nieśpiesznym rytmem, zaś każde z nurtujących Nas pytań odnajdzie swoją odpowiedź we właściwym momencie. Dla Mnie to bardzo korzystne rozwiązanie, gdyż każda dłuższa chwila delektowania się tym fantastycznym światem, to iście najcenniejszy z literackich skarbów. Warto przy tym zwrócić także uwagę na to, iż powieść ta kryje w sobie nie jedną twarz, które odkrywamy wraz z kolejnymi rozdziałami, zaskakiwani co rusz przez autorów nie tyle wymyślnymi wątkami, co niezwykle klimatycznym i inteligentnym przekazem tej historii, która z baśni i bajki przemienia się w bardzo mądrą opowieść o życiu..

 

 Szczególną uwagę warto zwrócić tu także na sferę magiczną tej opowieści. Otóż poznamy tutaj starych, dobrych czarodziejów, tych prawych i tych bardziej spod ciemnej gwiazdy, najróżniejsze potwory, rasy zamieszkujące Pelagir jak i również magię..Jednak ów magia w zdecydowanej większości wiąże się z siłami i mocą natury, przyrody, lasu..I tak oto poznamy tutaj Magiczne burze, Sokolich Braci, tajemnicze pół ptaki pół ludzi, jaszczuroludzi, gryfów itd..Siłą i mocą tejże magii jest natura i drzemiąca w niej energia. Przyznam, że to to bardzo interesujący pomysł podejście do tej tematyki, który z pewnością uczynił tę książkę jeszcze bardziej klimatyczną i zapadającą na długi czas  w pamięci czytelnika..

 

 "Lot Sowy" to powieść przeznaczona w głównej mierze dla młodego grona czytelników.  Jest to spowodowane przede wszystkim samym tym faktem, iż głównym bohaterem tej historii jest 13-letni chłopiec, który wraz z kolejnymi stronami niejako dorasta na Naszych oczach. Ponadto sam sposób toczenia tejże opowieści i język jakim posługują się jej autorzy, także przekonuje do tego iż to właśnie nastoletni czytelnicy odnajdą w niej dla siebie najwięcej. I mimo licznych krytycznych  uwag wielu recenzentów odnośnie właśnie tego faktu, uważam że to dobrze dla tej lektury. Nie mogę bowiem oprzeć się wrażeniu, iż w ostatnim czasie nazbyt wielu autorów fantasy niejako na siłę próbuje uczynić swoje opowieści "dorosłymi", głównie poprzez liczne pikantne sceny o zabarwieniu erotycznym czy też bardzo rubaszny humor, o scenach brutalnej przemocy nawet nie wspominając. Tymczasem  niniejsza powieść do powrót do klasyki, do źródeł powieści fantasy, której to młody czytelnik miał być odbiorcą i czytelnikiem w pierwszym rzędzie. 

 

 Powieść Mercedes Lackey i  Larry'ego Dixona to bardzo klimatyczna, barwna i fascynująca historia fantasy, która zwiastuje sobą niezwykle obiecujący wielotomowy cykl. Powieść stanowiąca pierwsze spotkanie ze światem Pelagiru i jego mieszkańcami, wprowadzająca Nas niejako do tej wyjątkowej literackiej rzeczywistości. Oczekiwania wobec kontynuacji Mam naprawdę duże, gdyż "Lot sowy" zakończył się w iście spektakularnym stylu..Póki co jednak mogę z pełnym przekonaniem polecić lekturę tej powieści wszystkim miłośnikom barwnej fantasy, którzy uwielbiają powroty do światów i przygód tak dobrze znanych Nam z Naszego dzieciństwa i pierwszych literackich podróży..

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Trudno mi jednoznacznie ocenić tę książkę. Cenię sobie dobrą fantastyczną historię, a do takich z pewnością mogę zaliczyć ,,Lot sowy". Zaintrygowała mnie, zaczarowała swym światem, a podczas lektury, z każdą stroną przypominałam sobie, dlaczego tak bardzo lubię ten gatunek. Jednak troszeczkę się przy niej zmęczyłam. Z reguły jestem cierpliwą osobą, jednak tutaj nieco podkręciłabym tempo akcji. Uwielbiam też opisy, jednak w tej powieści doprowadziły mnie do zbyt szybkiego końca - stąd rozczarowanie, bo przy takim rozwoju wypadków liczyłam, że to wydłuży nieco historię, a nie odwrotnie. Ale to dopiero początek trylogii, dlatego liczę na rozwinięcie. A przy takim piórze i wyobraźni, jaką posiadają autorzy, jest na co liczyć...

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Początek był dla mnie mega nudny.1 Wydaje mi się że główny bohater jest zbyt emocjonalny, poza tym wszyscy w wiosce tak go niby nielubią i mieszka tam dlatego że czarodziej się zlitował. 2 Właśnie cały czas na opiekuna Dariana mówi i opisuje się ,, Czarodziej Justyn" zamiast po porsty ,,Justyn".  Jednak sama fabuła nie była zła i dalsze akcje też były całkiem niezłe. Nie jestem pewna czy zamieżam zabierać się za następną część.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Odnoszę dziwne wrażenie, że autorzy delikatnie przesadzili z kreacją psychologiczną głównego bohatera. Pierwsze dwa rozdziały były tak nachalnie zdominowane przez opisy wszystkich relacji i emocji Dariana, że akurat ten fragment powieści stał się śmiertelnie nudny. Potem było lepiej, akcja toczyła się równo, świat przedstawiony satysfakcjonował wymyślnymi zwierzętami i prawami magii. Od tego momentu już mogę książkę z czystym sercem polecić, trzeba tylko przebrnąć przez początek. Jedyną rzeczą, która mi kompletnie nie pasowała była kwestia imion koczowników. Jeden z bohaterów często zmieniał imię z Śnieżnego Ognia na Śnieżny Wiatr i nie wiem czy to wina tłumaczy, czy też autorów. Wiem na pewno: nie da się tych wszystkich imion przyporządkować do konkretnych bohaterów, kiedy ich jest takie zatrzęsienie.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)