Krzycz!
Goldy Moldavsky

"Największy błąd jaki możemy popełnić, to podzielić się z kimś swoimi najskrytszymi lękami..."

Kiedy przeczytałam polecajki tej książki to byłam nastawiona na naprawdę dobry thriller.

"Krzycz!" Goldy Moldavsky zaczęła się naprawdę dobrze. Rachel-główna bohaterka przechodzi traumę. Pewnego wieczoru zostaje napadnięta w swoim domu... chciała krzyczeć, ale strach tak bardzo ją sparaliżował że nie potrafiła wydobyć z siebie słowa. Od tego momentu dziewczyna zamiast spędzać czas z rówieśnikami woli zobaczyć dobry horror. Ciągle szuka emocji i adrenaliny... horror ją uspokaja... 
Rachel uspokajał, a ja bym nie potrafiła po nim zasnąć 😂😅

Po pewnym czasie Rachel zostaje przyjęta do Klubu Mary Shelley. Członkowie tego klubu organizują sobie różne testy strachu czerpiąc pomysły z filmów grozy... dziewczyna w końcu może czuć się "dobrze". Jednak wszystko ma swoje granice... "niewinne" zabawy już wcale nie są takie bezpieczne kiedy zaczynają cierpieć na tym inni...

Co takiego dzieje się w klubie?
Kto z uczestników nosi "maskę"?
Komu można ufać?

Odpowiedzi na te pytania otrzymacie, kiedy przeczytacie powyższa lekturę. 

Czy polecam?
Najlepiej jak każdy przekona się sam. Mamy różne gusta czytelnicze, więc na pewno nasze opinie na temat tej książki będą się różnić. 

Może po prostu tym razem fabuła nie przypadła mi do gustu... nie mam pojęcia dlaczego🤷‍♀️ aczkolwiek trochę się nudziłam podczas czytania. 

Niemniej przekonajcie sie sami :)

Największy błąd, jaki można popełnić, to podzielić się z kimś swoimi najskrytszymi lękami.
Coś w tym jest, jak sądzicie?

Przychodzę z debiutem, który mogłoby się zdawać jest dedykowany młodzieży. Jednak dla mnie był super odkryciem i dobrze spędzonym czasem.

Rachel Chavez to dziewczyna, którą spotkało coś okropnego i teraz aby się uspokoić ogląda horrory.
Chodzi do szkoły w zamożnej dzielnicy Upper East Side w Nowym Jorku. Niestety nie należy ona do elity bogaczy, więc między nią a innymi uczniami jest ogromna przepaść.
Zdarzenia, które mają miejsce nie ułatwiają jej stosunków z nowymi kolegami.
Po pewnym czasie trafia na klub miłośników horrorów imienia Mary Shelley, którego uczestnicy organizują testy strachu posiłkując się na motywach z horrorów.

Czy niewinne oglądanie horrorów może mieć tragiczny koniec? Czy to teraz oni staną się częścią gry? Co wydarzyło się rok temu? Kto tak naprawdę prowadzi grę?

Gatunek do którego bym zaliczyła książkę to thriller młodzieżowy. Chociaż ich pomysły były nieco przerażające. Motyw horrorów był ciekawy z nostalgicznym powrotem do tego co faktycznie mnie przerażało wiele lat temu w filmach. Nawet nabrałam ochoty, aby powrócić do tych filmów. Czytając czujemy ducha słynnego i kultowego horroru, który kiedyś niejednego przerażał.
Książka świetnie napisana. Podzielona na rozdziały, które opatrzone są w numerek i hasztag. To chyba miał być dodatkowy element grozy dla młodszego czytelnika. Zakończenie dosyć ciekawego i zaskakujące.
Autorka jest fanką filmów z lat 80tych oraz horrorów, z tego musiał powstać dobry pomysł na fabułę książki.
Polecam

Rachel rozpoczyna naukę w nowej szkole. Dziewczyna próbuje wtopić się w tłum, jednak nie jest to proste zadanie. Jej rówieśnicy pochodzą z zamożnych rodzin, a Rachel do takiej nie należy. Ponadto od samego początku trafia na czarną listę, bo zadarła z Lux – jedną z popularnych uczennic. Jej los trochę się odmieni, gdy dołączy do klubu miłośników horrorów, które uwielbia. Jednak grupa nie skupia się tylko na oglądaniu strasznych filmów. Ich działalność jest o wiele bardziej przerażająca. Czy dziewczyna odnajdzie się wśród członków klubu? Czy nowi znajomi pomogą jej uporać się z traumą z przeszłości?

„Krzycz!” jest powieścią, która wciąga czytelnika od samego początku. Już sam prolog jest przerażający, a dalej jest tylko lepiej. Głównej bohaterki nie da się nie lubić, bowiem Rachel jest osobą, która nie narzuca się innym. Jest skryta i ostrożna w zawieraniu nowych relacji, a to wszystko przez traumę jakiej doświadczyła w przeszłości. Również jej zamiłowanie do oglądania filmów grozy wynika z tych przerażających wydarzeń. W ten sposób dziewczyna chce się oswoić ze strachem. Jak jej to wyszło, dowiecie się z lektury.

Podobał mi się pomysł z wykorzystaniem w powieści Klubu Mary Shelley. Historia jego powstania była naprawdę bardzo ciekawa.

Również nawiązania do filmów grozy były dla mnie interesujące, bo też jestem fanką tego gatunku. I choć większość z wymienionych w książce klasyków już widziałam, to nie wykluczam, że po te mniej znane też z chęcią sięgnę. U mnie jednak znacznie wcześniej niż u Rachel, pojawiły się wątpliwości, co do bezpieczeństwa zarówno członków klubu podczas ich testów strachu, jak i ich wybranych ofiar.

Książka oddziałuje na czytelnika i wywołuje w nim wiele emocji, od strachu, przez złość, po niedowierzanie. Bardzo podobał mi się klimat jaki towarzyszył podczas czytania tej powieści. Sama musiałam sprawdzać w trakcie lektury, czy drzwi do mieszkania są właściwie zamknięte. A do tego powieść świetnie obrazuje młodzieńcze potrzeby, takie jak poczucie przynależności, akceptacji ze strony grupy rówieśniczej czy oderwania się od problemów.

Z czystym sumieniem mogę wam polecić tę książkę!

Horrorów w wersji filmowej nie oglądam. Ale już książkowe odpowiedniki zawsze mnie kuszą. I tak było z "Krzycz!". Nie będę kłamać, że się bałam, bo tak nie było, jednak nie sposób docenić napięcia panującego w tej powieści.

Cała rzecz tyczy się tajemniczego klubu, powiedzmy, miłośników horrorów i testów strachu. Z pozoru to niewinne żarty, które mają przyprawiać o szybsze bicie serca i gesią skórkę. Ale tylko z pozoru.
Rachel to dziewczyna, która "nie pasuje" do nowej szkoły, dlatego członkostwo w klubie, gdzie spotyka się z innymi fanami filmów grozy, to dla niej coś dużego.
Sam pomysł jest intrygujący, mamy masę nawiązań do filmów o strasznych rzeczach, a autorka stopniowo buduje napięcie. Dużo tu niepokoju, niedopowiedzeń i nieufności. Żarty, nie są żartami, a mocną grą psychologiczną. Nastolatkowie momentami pozbawieni są skrupułów i empatii. Wprowadza to ciężki nastrój, a ta bezwzględność jest bardzo realna. Zakończenie może zaskoczyć, bo nic nie wskazuje na takie rozstrzygnięcie, a nawet to nie kończy sprawy.

Jest to literatura rozrywkowa, bo można przy niej przyjemnie spędzić czas. Przyjemnie, ale z dreszczykiem. Idealna lektura na ciemne, jesienne wieczory, nie tylko dla nastolatków.