Gościniec
Kasia Bulicz-Kasprzak

,,WSI SPOKOJNA...?" NIE TYM RAZEM.

Kolejna część Sagi Wiejskiej, kontynuacja ,,Skrawka pola" jest krystalicznym odzwierciedleniem biednych, polskich wsi tuż po wydostaniu się ze szponów zaborców.

Ale kto tak naprawdę ową niezależność odzyskał? Czy można mówić o wolności ludzi pogrążonych w biedzie nawet niewyobrażalnej w dzisiejszej codzienności, pracujących fizycznie ponad ludzkie siły u Pana, który niejednokrotnie udowadnia, że nie są dla niego warci choćby splunięcia pod ich bose stopy? A może wolna czuje się kobieta, która bita notorycznie przez własnego męża tłumi w sobie szloch i wstrzymuje krzyk, aby śpiące tuż obok dziecko nie było świadkiem kolejnego upodlenia?Wszystko trzeba przetrwać. Rankiem założyć odzież z długimi rękawami, by ukryć przed światem piętna minionych chwil i rozpocząć kolejny, pozbawiający wszelkich sił i nadziei dzień. Dzień ciężkiej pracy w polu, by potem z zapewne miernych plonów przeżyć zimę i najtrudniejszy przednówek. A wtedy, gdy wszelkie zapasy się skończą, sięgnąć po suszone skrupulatnie przez cały rok obierki z warzyw i przyrządzić z nich zupę, by dzieci mogły choć jednym posiłkiem zapełnić wychudzone brzuchy.

Cała historia napisana prostym językiem, przenosi nas na odległą o sto lat wieś, ze wszystkimi jej problemami i słabościami, a jednak sentymentalnie piękną, wyjątkową, niezapomnianą. Autorka umiejętnie sprawia, że stajemy się świadkami nieuniknionych sytuacji, śmierci, narodzin, marzeń i straconych nadziei. Efektów ludzkiej zawiści oraz bezinteresownej pomocy. A emocje, uderzając kolejną falą w naszą wrażliwość, budują więź z bohaterami, by jeszcze intensywniej przeżywać wraz z nimi zmartwienia i nieliczne chwile radości.

Bo choć teraźniejszość jest namacalnie odmienna od opisanej w powieści wsi, to natura ludzka nie odnotowała spektakularnej zmiany. Tak samo kochamy, nienawidzimy, mamy pragnienia i marzenia. I tylko zanika w nas stopniowo wdzięczność za to, co posiadamy. Za każdy ofiarowany nam dzień.

Zapraszam Was do Tynczyna lat 20. i 30 XX wieku, gdzie zabiera nas Kasia Bulicz-Kasprzak. Powieść jest zdecydowanie lepsza od pierwszego tomu cyklu "Skrawek pola". Zatraciłam się w losach bohaterów całkowicie...
 
Na początek musiało nastąpić szybkie przypomnienie sobie kto jest kim, czyją córką, czyją siostrą, czyją wnuczką czy synową. By w chwilach narodzin, śmierci, ślubów czy zaręczyn nie pomieszać rodzin. 
 
W latach 20. i 30. obserwujemy pokolenie Anieli, Marianny, Antka, Zosi, Wawrzka, ale również ich rodziców i dzieci. Jak ludzie żyją każdego dnia, jakie mają obowiązki - zarówno kobiety jak i mężczyźni. W jaki sposób pomagają dzieci i najczęściej jak narzekają czy plotkują starsi.
Bardzo często powracamy poprzez wspomnienia bohaterów do przeszłości, do wydarzeń które minęły, ale mają ogromny wpływ na teraźniejszość i przyszłość.
 
Jedni rodzą dzieci a inni się zakochują... Dyzio, Jasiek - aż miło było obserwować ich podchody. Niezwykłą postacią okazała się Natala, taka młodziutka dziewczyna a taki los ją spotkał - byłam godna podziwu dla jej samozaparcia!
 
 
Naprzemiennie z powyższą akcją czytelnik śledzi losy Krystyny, której losy opowiedziane zostały od roku 1892, kiedy miała cztery lub pięć lat. Świat ani rodzina nie były dla niej łaskawe. Zwłaszcza matka nie stanowiła dla małej, ślicznej córeczki opoki, nie dawała miłości. Raczyła zaś innymi "rarytasami"...  
Czytając rozdziały poświęcone Krystynie byłam w coraz większym szoku, czułam jej żal, ból, rozpacz... Jej życie było naprawdę trudne, ale nie zdradzę Wam, nic więcej. 

Jak ten wątek połączy się z mieszkańcami Tynczyna? Gorąco polecam Wam tę powieść! Wrażliwsi czytelnicy mogą przygotować chusteczki.

Finał należy do Krasuli, która zakończyła książkę w taki sposób, że pozostaje tylko czekać na ciąg dalszy! 

"Gościniec" wielokrotnie powodował, że niedowierzałam temu, jakie decyzje podejmowali bohaterowie. I to dorośli! Dzieci bywały mądrzejsze, dojrzalsze, bardziej pomocne. Autorka w stosunku do pierwszego tomu pominęła nieco opisów, które były nieco nużące (te które pojawiły się tym razem są niezwykle realistyczne - zapachy i rośliny wręcz się czuje!) i skupiła się na losach postaci, co wyszło książce zdecydowanie na plus. Początek każdego rozdziału rozpoczynają przepisy na słodkości lub opis gleb, roślin, maszyn rolniczych. 

Akcja rozgrywa się na realnym tle historycznym - wybuch I wojny światowej, wcześniej wojna prowadzona przez cara i bunt ludzi na szkoły z językiem rosyjskim czy pracę dla panów.

Podsumowując - "Gościniec" to powieść przejmująca, przepełniona bólem, trudami porodu, utratą bliskich osób, ranami ciała i duszy oraz smutkiem, żalem i sekretami. Znajdziecie w niej również przesądy, zwyczaje, zaloty, przekraczanie granic, strach i tęsknotę, ale także alkoholizm, przemoc oraz miłość - która przemija, ale też taką, która pozostaje na zawsze. Bardzo mi się podobało i z śmiało mogę polecić!

"Dziewięć rzeczy powinno być tajemnicą:
bogactwo, kłótnie, rodzina, religia, zdrowie, romanse, prezenty, honor i hańba."

Zgadzacie się?

Drugi tom obfituje w wydarzenia. Poznajemy nowych bohaterów. Idziemy przez kolejne lata życia rodzin.
Towarzyszymy w upadkach i wzlotach życia.
W tej części kibicowałam najbardziej Krystynie i Natalii.

Jak ja lubię takie sagi.
Historie rodzinne przedstawiane na przestrzeni lat i pokoleń, to mój ulubiony gatunek literacki.
Wiecie, że czytam też inne książki, jednak uparcie wracam.
Tyle lat, a mentalność ludzka bez zmian.

Ukojona słowami, pomysłowością Autorki płynęłam przez strony.
Na początku każdego rozdziału przepis kulinarny lub przypis odnośnie nazewnictwa używanego na wsi.

Powtórzę się, jestem ZACHWYCONA.

Serdecznie dziękuję wydawnictwu Prószyński i S-ka za egzemplarz książki „Gościniec”.
Nie umiem nawet opisać z jaką niecierpliwością czekałam na drugi tom Sagi Wiejskiej, a już zdecydowanie nie jestem w stanie wyrazić słowami radości, gdy otrzymałam egzemplarz książki. Rzadko się zdarza, że pochłaniam powieść właściwie w jeden dzień a tak było właśnie w przypadku „Gościńca”.
Znów spotkałam się z bohaterami, których strasznie polubiłam. Nie ze wszystkimi niestety ale akcja „Gościńca” dzieje się nieco później zatem logiczne, że nie o wszystkich będzie wspomniane. Poznałam za to innych bohaterów i ich losy, przede wszystkim Krystynę Malicką, mamę prześlicznej Broni w której bez pamięci zakochał się Jaśko Lipczewski. Co ciekawe, pierwowzorem Krystyny była babcia-ciotka autorki. Czytając o jej losach, czułam ogromny smutek bowiem ogromem nieszczęść można by obciążyć kilka osób a i tak byłoby im ciężko. Krystyna znosiła wszystko dzielnie i z wielka determinacją walczyła o lepsze życie dla swoich dzieci. O samym Jaśku i jego wojennych losach też jest sporo. Fantastycznie czyta się o historii zauroczenia i miłości Broni i Jaśka.
Losy postaci pokazane są w sposób dość surowy, bezstronny ale to dobrze. Pozwala to czytelnikowi samemu podjąć decyzję co do sympatii czy antypatii w stosunku do bohaterów i ich losów.
Porównując ten tom do pierwszego nie można nie zauważyć, że jest tu więcej przemyśleń, czasem ulotnych myśli, czasem głębokich refleksji. Każde z nich jest związane z cyklem życia na wsi, którym to kręci natura. Wszystko idzie zgodnie z zegarem, który wyznaczają pory roku.
Muszę zwrócić uwagę również na język autorki. Jest on jednocześnie lekki ale wyrafinowany i bardzo literacki, wszystko to tworzy przyjemna dla czytelnika całość.
W recenzji „Skrawka pola” napisałam, że jeśli drugi tom utrzyma poziom pierwszego to Saga Wiejska stanie się jedną z moich ulubionych sag. No cóż. Mam nową ulubioną serię i oczywiście już czekam na część trzecią. Byle do jesieni! Serdecznie polecam! 

Z największą przyjemnością przeczytałam powieść autorstwa Pani Kasi Bulicz-Kasprzak pt. '' Gościniec" Cykl: Saga wiejska (tom 2).

Zaprezentowane w niej losy rodzin znanych nam w powieści pt. '' Skrawek pola" Cykl: Saga wiejska (tom 1) troszkę bliżej przybliżyła, nam kto kim jest i jak wyglądało bohaterów życie na wsi.

Czytając, tę powieść można się oderwać od otaczającej nas współczesnej rzeczywistości pamiętając o tym, że poznawani przez nas nowi bohaterowie mają ukryte sekrety rodzinne oraz należy doceniać to, że praca i rodzina są dla nich ważne.

Właściwie to jesteśmy świadkami życia codziennego na wsi rozpoczynającego się w 1922 roku i czasu, jaki spędzali bohaterowie, przebywając w domu, na podwórku, w rozmowach sąsiedzkich, rodzinnych, jakie łączyły ich relacje.

Można z łatwością ocenić, który to z występujących w tej powieści bohaterów lub bohaterek spodobał się najbardziej i dlaczego?

W tej części poznamy niełatwe dla tychże bohaterów życie na wsi, ale pełne za to niezwykłej barwności obrazy polskiej wsi, jak i również sposoby spotkań młodych dziewcząt z kawalerami, o czym oni rozmawiali, czy lubili się spotykać, na co zwracali, uwagę podczas przebiegu tych uważam, że był trafnie ujęty, a przy okazji z każdym czytanym rozdziałem budziły te opisywane wątki ciekawość.

Podoba mi się to, w oto tej powieści, że można odnaleźć w niej odpowiadające klimaty i czuć się, jakby się mieszkało, na wsi czytając, o niej tak opisuje o niej z ogromną pasją i miłością autorka.

Temat wsi jest mi osobiście bardzo bliski. Lubię, czytać o nim cenne opowieści wzbogacając dodatkowo swoją wiedzę, a przyznam, że atrakcji nigdy nie brakuje, żyjąc na wsi, uczestnicząc corocznych tradycjach np. dożynki, prace polowe, które odzwierciedlają przyjemne obserwacje jej i co zmienia, się mając na względzie czy następne młode pokolenia będą umiały zadbać o piękne tradycje z nimi związane.

Autorka zamieściła również w tej oto powieści na ciekawe przepisy kulinarne na sernik wspaniały, ciastka szwajcarskie, ciastka drożdżowe pochodzące od kucharki gotującej na dworze Zofii Malickiej, wyjaśnione w niej zostały dokładne nazwy narzędzi używanych w codziennej pracy na roli.

Powieść ta składa się z 22 rozdziałów.

Wydawnictwu Prószyński i S-ka dziękuje za podarowanie mi do zrecenzowania egzemplarza powieści autorstwa Pani Kasi Bulicz-Kasprzak pt. '' Gościniec'' Cykl: Saga wiejska (tom 2).

Polecam przeczytać tę powieść.

Życie na wsi to nie tylko przepiękna przyroda, świeże powietrze czy naturalna, zdrowa żywność. To przede wszystkim ciężka praca od rana do wieczora; harówka, przez którą ręce są pełne odcisków, a ciało dosłownie wyczerpane ze wszelkich możliwych sił. Praca na roli w dzisiejszych czasach bywa pieruńsko ciężka, a co dopiero na początku XX wieku, kiedy siłę motoryczną zastępowały zwykłe, ludzkie dłonie?

Kasia Bulicz-Kasprzak w swoim "Gościńcu", bezpośredniej kontynuacji "Skrawka pola", zabiera czytelników na powrót to niewielkiej wioski, Tynczyna, by poznać dalsze losy jej mieszkańców. Główna akcja rozpoczyna się w 1922 roku, kiedy to znani już bohaterowie nadal mierzą się z typowo wiejskim życiem. Praca w polu uzależniona od pory roku, domowe gotowanie czy codzienny obrządek w oborze i kurniku towarzyszy ludziom na każdym kroku, podobnie jak miliony plotek, kłótnie między sąsiadami oraz afery spowodowane przykładowo nietrafionym zamążpójściem.

Autorka w drugiej części głos oddaje głównie młodszemu pokoleniu poznanemu w "Skrawku polu". Natala Hubówna, córka Weroniki, wnuczka Ksawerego Huby, powoli wkracza w wiek, w którym zaczynają zjeżdżać się kawalerowie z wódką. Problem w tym, że bardziej do roli żony skłania się jej matka. Najprzystojniejszy z całej wioski, Jaśko Lipczewski, trafiony strzałą Amora z kolei nie może spać po nocach, a jedyne, o kim marzy, to Bronka.

Oprócz głównej akcji książkę urozmaicono o wątek Katarzyny Malickiej - kobiety, która w życiu przeszła dosłownie piekło. Najpierw tyranizowana przez matkę, która w jednej chwili wesoło świergocze, a w następnej smaga pasami, a później bita przez męża. Historia Katarzyny jest jedyna w swoim rodzaju, ponieważ mimo mających miejsce tragedii kobieta przepełniona jest nadzieją na lepsze jutro i przeogromną miłością do córeczki. A wszystko to w otoczeniu zbliżającej się wielkimi krokami I wojny światowej...

Kasia Bulicz-Kasprzak po raz kolejny porywa czytelnika i wprowadza go wir interesujących przygód oraz wielobarwnych bohaterów. "Gościniec" zachwyca nie tylko wartką fabułą, ale również leniwymi, urodziwymi opisami przepięknej, wiejskiej przyrody, przez co momentami marzy się wyłącznie o ucieczce z miasta, tych szaroburych bloków i brukowanych ulic.

Miło było poznać dalsze losy mieszkańców Tynczyna, które - mogłoby się wydawać - są zupełnie zwyczajne, a jednak zaskakują. Pełnoprawne romanse, zaloty, pierwsze miłostki, plotki oraz kłótnie, kłamstwa, popadanie w alkoholizm czy nagła śmierć to zaledwie kilka z poruszanych w "Gościńcu" tematów. Doskonałym pomysłem było również wplecenie do historii opowieści o Katarzynie Malickiej, która choć tragiczna, mocno poruszała i oddawała multum emocji. Najbardziej zaskakujące jest jednak to, że opisywane w "Gościńcu" wydarzenia są inspiracją z prawdziwych wspomnień rodzinnych autorki, przez co przytaczane opowieści zyskują na wartości.

Przed każdym rozdziałem ponownie zamieszczano starodawne przepisy na różnego rodzaju ciasta, a także opisy używanych niegdyś do pracy w polu czy w gospodarstwie sprzętów, co urozmaiciło lekturę. Wielkim plusem jest także używanie przez autorkę wiejskiej gwary, przez co wypowiedzi/zachowania bohaterów stają się mocno autentyczne.

"Gościniec" Kasi Bulicz-Kasprzak to zajmująca, wciągająca lektura idealna na leniwe poranki, od której ciężko się oderwać. Z książki dosłownie wylewają się tony uczuć, bohaterowie zachwycają realizmem, a opisy przyrody ujmą nawet najbardziej wymagającego czytelnika. Drugi tom Sagi Wiejskiej polecam bez wahania, choć radzę najpierw zapoznać się ze "Skrawkiem pola."

Wieś opisana tu jest wspaniale, a ludzkie losy są takie przejmujące. 

W pierwszej części dowiedzieliśmy się, że historia oparta jest na prawdziwych wspomnieniach z lekko dopasowanymi momentami tak żeby całość była spójna. Mówiłam, że uwielbiam ten okres Polskiej wsi? Niekiedy obraz w okresie 1922 do 1931 jest piękny, ale trudny dla chłopów. Widzimy trud i ciężką pracę w polu. W tej drugiej części dzieci dorastają i zaczynają życie już na swoim i zaczynają posiadać własne potomstwo, które uczone są szacunku do rodziny, tradycji, dziadków.

Moją ulubienicą jest Krystyna, która będąc jedną z najpiękniejszych panienek w okolicy zakochuje się w chłopaku niezbyt urodziwym, ale walczącym w słusznej sprawie dla kraju. Niestety kawaler znika, a w jego miejsce nasza bohaterka wybiera przystojnego kawalera, który zakochany jest w niej po uszy, ale życie pokazuje, że życie i uczucia do żony/męża nie zawsze idą ze sobą w parze. Nasz mąż szybko zmienia się w kata a co za tym idzie? Mnóstwo sytuacji, które można było uniknąć takich jak np. zazdrość o byłą miłość Krystyny, oraz mała wiara we własne możliwości.

,,Gościniec" to opowieść o kilku osobach, które w swoim życiu przeszli nie jedną przeszkodę i nigdy się nie poddali. Autorka w taki sposób przedstawiła i opisała tamte realia, że masz wrażenie jakby opisała losy twojej rodziny. Życie na wsi to nie tylko krajobrazy które zapierają dech w piersi, ale powiedzmy sobie szczerze ciężka orka od rana do późnego wieczora i zamartwianie się o pogodę, bo to od niej zależy czy w zimę będzie co jeść. Planowanie całego roku, praca często ponad własne możliwości i angażowanie najmłodszych do pomocy rodzicom, rodzinie w polu, bo każde ręce przydadzą się do pomocy.

Za swój egzemplarz dziękuje Wydawnictwu Prószyński i S-ska. Książka idealnie sprawdzi się teraz w okresie świątecznym, ponieważ przypomni nam co jest w życiu ważne, a mianowicie rodzina, która może nie jest idealna, ale w trudnych momentach warta poświęcenia. W książce nie ma wad do których mogłabym się przyczepić, aaaa nie jest! Szkoda, że nie ma 4 części. Polecam czytać od pierwszej części, bo wiele momentów jakie występują w drugiej będzie dla was jaśniejsze. Kolejnym plusem dla książki jak i autorki jest obraz kobiety, która dla rodziny jest gotowa znieść wszystko i tak naprawdę, gdyby nie Ona życie mężczyzny nie byłoby takie piękne. To kobiety budują dom, rodzinę i to uczucie przynależności do niej.

Kilka miesięcy temu opisywałam Wam pierwszy tom Sagi Wiejskiej autorstwa Kasi Bulicz – Kasprzak zatytułowany „Skrawek pola”, dzisiaj natomiast przyszła pora na słów kilka na temat drugiego tomu niniejszej sagi, który nosi tytuł „Gościniec”.

Akcja tej powieści toczy się w latach 20-tych XX wieku. Powracamy do Tynczyna, aby stopniowo zapoznawać się z dalszymi perypetiami znanych nam już z poprzedniej części bohaterów, ale nie tylko. Rozdziały osadzone w latach 1892-1930 poświecone są burzliwym i de facto tragicznym losom Krystyny Malickiej, która jest częścią familii autorki.

Wieś większości z nas kojarzy się z sielskością i spokojem, ale czy zawsze i dla wszystkich tak właśnie było? Otóż nic bardziej mylnego – życie mieszkańców opisywanych przez autorkę toczy się w rytmie nastających po sobie pór roku, przy ogromie pracy nakładanym na człowieka przez każdą z nich. Chociaż praca ta jest zależnie od pory zupełnie inna to tak na dobrą sprawę nigdy jej nie ubywa… Oprócz ciężkiej harówki oraz pełnego różnorodnych znojów życia i biedy mieszkańcy borykają się również z nastającymi coraz mocniej bolszewikami.

Nie jest to jednak wyłącznie smutna książka, śledzimy w niej dojrzewanie i pierwsze miłości młodszych bohaterów, ich wzajemne zauroczenia, ukradkowe spojrzenia etc. Autorka pokazuje czytelnikom egzystencjalne wzloty i upadki opisywanych postaci, ich życiowe rozterki i wybory, czyli codzienność ludzka w pełnej krasie, gdzie uśmiech miesza się ze łzami, a chwile szczęścia z momentami rozpaczy.

Jeśli zaś chodzi o historię Krystyny Malickiej to jej dola pokazuje częsty los żyjących na wsi kobiet ukazany niczym w soczewce. Mąż, który powinien być głową rodziny i ostoją dla tworzenia bezpiecznego domu staje się katem, oprawcą i powodem rozlicznych problemów oraz życiowej tułaczki na różnych płaszczyznach. A dla otoczenia stwarza jak najlepsze pozory miłości, troski etc.

Książkę tę czyta się dobrze i szybko. Podczas jej lektury miałam wrażenie, iż napisana została nawet nieco przystępniej pod względem fabuły niż część pierwsza, która chociaż podobała mi się to momentami była dosyć mocno spowolniona, co niekiedy odrobinę nużyło przy jej czytaniu – w „Gościńcu” natomiast wszystko toczy się bardzo zgrabnym rytmem.

Jeśli jesteście ciekawi dalszych losów tynczynian i chcecie poznać trudne i burzliwe, lecz jednocześnie dające do myślenia losy krewnej autorki. A wszystko to osadzone wśród realiów wiejskiej codzienności, o której niestety coraz bardziej dziś zapominamy to koniecznie sięgnijcie po tę najnowszą opowieść Kasi Bulicz – Kasprzak.

Mamy środek lata, więc być może ktoś z Was spędza urlop gdzieś na malowniczej prowincji wtedy niniejsza lektura z pewnością nabierze jeszcze bardziej wyjątkowego smaku. Zapewne pozwoli Wam ona dostrzec obraz wsi „kiedyś” i tej widzianej aktualnie ze wszystkimi tego plusami i minusami.
Polecam Wam tę interesującą powieść i wyczekuję jej trzeciego tomu, który prawdopodobnie pojawi się na rynku już jesienią.

* https://www.facebook.com/Ksiazkowoczyta *
https://ksiazkowoczyta.blogspot.com/2021/07/nie-da-sie-przyspieszyc-biegu-rzeki-lub.html

Pokochałam Tynczyn za swojskość. Za naturalność, klimat, język, bogatą historię. Za czarnych, białych  bohaterów z odcieniami szarości. Za wierzenia, gusła, przestrogi, podania. Za życzliwość i pogardę. Niezależnie od pory roku, zawirowań życiowych postaci, głodu i szczęścia obserwowałam powoli sunący się krajobraz, który z taką dokładnością zobrazowała mi przed oczami autorka książki. Kolejny raz mogłam wrócić do tego niesamowitego świata swojskości i prawdziwości. Do dawno niewidzianych przyjaciół, z którymi zdążyłam zacisnąć więzi, a zarazem poznać nowe, często zranione dusze przez nieciekawą rzeczywistość, czy ludzi, którzy powinni być dla nich ostoją i opoką.

Czytelnik towarzyszy bohaterom na każdym kroku. Obserwuje ich czasami od narodzin, aż do śmierci. Widzi ich osiągnięcia, smutki, żale, rozczarowania, szczęście, pierwsze miłości i nieodwracalne straty. To piękna powieść zwykłego życia ludzi, którzy cieszą się każdym dniem, walczą o byt, jedzenie, ciężko pracują na swoje utrzymanie. Płaczą, mszczą się, wyżywają, wstają bladym świtem, by późną nocą wrócić z pola do domu. Którzy chcą być kochani i poszukują miłości, którzy chcą być szczęśliwi, spełnieni. Prawdziwi, z mankamentami, poturbowani przez świat wdzierają się do serca, by pozostać w nim na długo, do momentu aż nie odkryją nowych pięknych historii. 

Po każdym nowym rozdziale pojawiają się ciekawostki, definicje i przepyszne przepisy, które chciałabym niebawem wypróbować. Za każdym razem, kiedy poznawałam coś nowego, na samą myśl ciekła ślinka. Czytając, czułam zapachy, wiatr, czy promienie słońca muskające moją twarz. Chłonęłam otoczenie wszystkimi zmysłami i słuchałam gwary, rozmów mieszkańców. Jestem urzeczona ,,Sagą Wiejską'' i nie mogę się wprost doczekać kolejnego tomu. Gorąco polecam!

Drugi tom "Sagi wiejskiej" jeszcze lepszy od poprzedniego. Ta książka dostarcza więcej wiadomości o życiu na wsi w poprzednim wieku niż podręcznik historii. A jak przyjemnie się czyta, jak łatwiej trafiają opisy do widomości. "Gdy ludzi się naszło, gospodyni zaraz przynosiła wiązkę grochu do łuskanis, albo worek pierza do darcia. Nikt przeciwko temu nic nie miał, bo wszak o to chodziło, by być blisko siebie, rozmawiać, żartować, jednych pochwalić, innych wysmiać, ale nie ze złosliwością, tylko ot tak, dla uciechy." "Prawdziwe lustro, nawet małe, było zbytkiem, mało kto mógł sobie na nie pozwlić. Zresztą po co?Przejrzeć można się przecież w cebrze, a pieniędzy nie starczało, by kupić znacznie potrzebniejsze rzeczy." Saga wiejska to doskonała lekcja historii. Dużo w niej opisów tradycji wiejskich, wierzeń, codziennych obowiązków i przyjemności. Z bahaterami łatwo się zżyć i kibicować im. Bohaterowie posługują się gwarą wiejską. Mimo, że książka ma ponad 500 stron, szkoda było, że się skończyła.