Diaspora
Greg Egan

Komputer stał się jednym z obowiązkowych sprzętów w naszych domach. Wszelakie programy znacznie ułatwiają nam życie. U mnie w pracy kiedyś stwierdzono, że młodsze roczniki mają coraz brzydsze pismo – czyżby efekt powszechnych edytorów tekstu? Greg Egan w powieści „Diaspora” mocno integruje człowieka z cyfrowym światem. W książce tej cielesność odchodzi do lamusa. Ludzie stają się nieśmiertelni wiodąc życie pośród serwerów, właśnie jako oprogramowanie. Zapraszam was na spacer po obwodach.

Tekst ten będzie bardzo krótki i chyba trudno nazwać go recenzją. Długo zastanawiałam się, czy napisać kilka słów o „Diasporze”. Jest to powieść bardzo trudna. Osadzona w kwantowym wymiarze. Faktem jest jednak, że książka mnie zachwyciła warstwą językową. Wyobraźcie sobie malarza, który, pozornie, niedbale chlapie farbą na płótno. Efektem tych nonszalanckich ruchów jest wspaniała kompozycja. Wyobraźcie sobie koncert światła, festiwal kolorów i iluminacji. Zatopcie się w tej wizji i pozwólcie, żeby feeria barw i kształtów was wessała. Takie jest czytanie „Diaspory”. Na początku książki Greg Egan serwuje nam opis narodzin. Wygląda to niczym symulacja Wielkiego Wybuchu. Wszystko się kotłuje, miesza, iskrzy. Jest to tak sensualne doświadczenie, że czujemy się częścią procesu. Nagle pojawia się ikona – symbol nowego życia – i zaczyna porozumiewać się z innymi ikonami (jakby programy na komputerze ze sobą rozmawiały). Czytam i myślę: „Wow, co tu się dzieje?!).

„Diaspora” to powieść [bardzo] hard science. Ten rodzaj fantastyki zawsze wzbudza moje obawy i niezbyt często decyduję się go czytać. Greg Egan kupił mnie swoim odważnym pomysłem i brawurową realizacją. Napisał książkę, która przekracza granice wyobraźni. Perła w literaturze science-fiction.

Tytuł: Diaspora

Autor: Greg Egan

Wydawnictwo: Mag

Data wydania: 4 lutego 2015

Liczba stron: 314

Greg Egan – australijski programista i pisarz science fiction. Jest zdobywcą nagrody Hugo oraz Campbella. Napisał, m.in.: "Stan wyczerpania", "Miasto Permutacji" i "Kwarantanna".

W książce przewija się dużo terminów związanych z matematyką, chemią, fizyką, biologią i geografią. Język jest ciężki, przesycony trudnymi wyrazami.

Przyszłość. Świat stał się szeroką siecią sond, satelitów i serwerów, które łączyły cały Układ Słoneczny w jedno środowisko. Ludzkość również jest inna. Jedni stali wolni poprzez zachowanie cielesności, inni woleli stać się nieśmiertelnym świadomym oprogramowaniem, a niektórzy wybrali wymienne ciała robotów. Jest też Sierota, czyli bezpłciowe, cyfrowe stworzenie wyhodowane z ziarna umysłu. Kiedy na cielesnych spada nieoczekiwana katastrofa, mieszkańcy polis uświadamiają sobie, że im również mogą zagrozić astrofizyczne procesy. Sierota z garstką uchodźców wyrusza na poszukiwanie wiedzy, która uratuje wszystkich.

Yatima to bezpłciowe ve, które odkrywa otaczający świat, uczy się, z każdą chwilą wiedząc coraz więcej. Poznaje inne istoty: Blanca, Inoshiro i Gabriel. Najlepiej zaznajamia się z Inoshiro. W chwili, gdy dowiaduje się, że światu grozi niebezpieczeństwo, wraz z nim wciela się w roboty, aby ostrzec cielesnych. Jednak oni nie chcą im uwierzyć. Nie ufają im i czują w ich zachowaniu podstęp. Mają mało czasu, gdyż wszystko obróci się o 180 stopni: atmosfera zniknie, zaczną padać kwaśne deszcze, a szalone burze nie będą dawały spokoju. Czy uda się ich przekonać? Czy wszystko skończy się happy endem? Czy Ziemia zniknie z Układu Słonecznego?

Muszę przyznać, że nie jestem koneserem literatury science fiction, a do tej książki podchodziłem z lekkim dystansem. Nie ukrywam, że pierwsze sto stron były dla mnie katorgą. Potem dopiero zaczynałem odnajdywać sens w tych wszystkich naukowych wyrazach. Trafiłem na ścieżkę, która była głównym wątkiem powieści.

Za możliwość przeczytania dziękuję wydawnictwu: