Czasomierze
David Mitchell

David Mitchell po raz kolejny zabiera swych czytelników w niezapomnianą podróż czytelniczą. Podróż niełatwą, momentami mozolną, ale genialną w swym kształcie. Czasomierze, najnowsza z wydanych w Polsce książek autora Atlasu chmur, to doskonała powieść polifoniczna o ciekawej mozaikowej konstrukcji. Na miłośników prozy Davida Mitchella po raz kolejny czeka prawdziwy miszmasz gatunkowy. W „Czasomierzach” można odnaleźć elementy thrillera, powieści obyczajowej oraz pewną dozę fantastyki – a wszystkio to doskonale połączone i zbalansowane!

Wykreowana przez pisarza historia na początku lektury nie wydaje się niczym specjalnym. Jest rok 1982. Czytelnik poznaje piętnastoletnią Holly Sykes – nastolatkę przeżywającą pierwszą, burzliwą miłość. Bohaterce towarzyszymy podczas ucieczki z domu. Obserwujemy, jak młoda dziewczyna próbuje poradzić sobie bez dachu nad głową i wsparcia bliskich. Początek powieści nie zapowiada niczego niezwykłego. Wydaje się, że historia Holly będzie dość prostą i przewidywalną opowieścią obyczajową o zbuntowanej nastolatce. Mitchell jednak dość szybko i subtelnie wyprowadza czytelnika z tego przekonania. Wkrótce stajemy się świadkiem dziwnych i niezrozumiałych wydarzeń, do których dochodzi, kiedy bohaterka zgadza się udzielić schronienia nieznajomej, starej kobiecie. Do fabuły zostają wplecione intrygujące elementy fantastyczne. Niedopowiedzenia podsycają w czytelniku ciekawość, którą autor umiejętnie podtrzymuje aż do finału. Z pozoru prosta opowieść zaczyna nabierać głębi.

Mitchell podzielił Czasomierze na sześć części. Kolejne fragmenty rzucają akcję coraz dalej w przyszłość. Jesteśmy obserwatorami burzliwego i „przedsiębiorczego” życia pewnego studenta w roku 1992. Towarzyszymy korespondentowi wojennemu, który przyjechał na ślub szwagierki (2004), dzięki reminiscencjom poznajemy tajniki jego trudnej pracy. Później śledzimy losy zadufanego w sobie pisarza (2015-2020). Stajemy się świadkami niezwykłej walki pomiędzy tajemniczymi Horologami i Anachoretami w roku 2025. Na końcu podróży trafiamy do roku 2043, gdzie czeka na nas wizja świata upadającej cywilizacji zniszczonej przez bezmyślną eksploatacja surowców naturalnych.

Każda  z sześciu części powieści ma swojego głównego bohatera, każda wydaje się stanowić niezależną opowieść. Wątek metafizyczny i postać Holly Sykes spajają jednak poszczególne opowieści/epizody w całość. Postać Holly stanowi klucz do ułożenia intrygującej mozaiki stworzonej przez pisarza.

David Mitchell stworzył genialną, wielowątkową opowieść, która zachwyca formą i treścią oraz urzeka panującą w niej atmosferą.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Jak to jest, że o książce, którą czytałam z zapartym tchem, od tygodnia nie potrafię napisać nic sensownego? Spróbuję w związku z tym chociaż po łebkach, bo szkoda by było ją przemilczeć. Przede wszystkim skończyła się za szybko - a zaznaczę tylko, że moje wydanie ebooka liczyło ponad 900 stron... Zwłaszcza wizja przyszłości zelektryzowała mnie do tego stopnia, że od ostatnich stu stron nie mogłam się oderwać, mimo zamykających się ze zmęczenia oczu. Po drugie, rozciągłość czasu akcji jest imponująca: od 1984 do 2043 roku. Żyjąc powoli z dnia na dzień trudno sobie uświadomić, jak wiele się w ciągu całego naszego życia zmienia, jak bardzo zmienia się świat. Chociaż ludzie... oni akurat są zawsze tacy sami. "Czasomierze" to lektura wciągająca i intrygująca. I nie ukrywam, że czasem również irytująca, bo niejeden wątek jest dość brutalnie przerywany, by powrócić z wyjaśnieniami dopiero po wielu, wielu stronach. A przecież chciałoby się wiedzieć już. Nieprędko też odkryłam, że czytając, omijam pewne słowa, traktując je z początku jako wymyślone przez autora, na przykład: transsubstancjacjonował. Jest takie, naprawdę. Ich obecność nadaje powieści nuty realizmu i poczucia, że uczestniczymy w czymś ważnym. Czasem magia jest po prostu normalnością, do której ludzie jeszcze nie przywykli. Historia Holly jest niezwykła z wielu powodów, a magia - chociaż dość subtelna - jest jej siłą napędową. A ponieważ kończy się... jak się kończy, chciałabym, żeby autor napisał ciąg dalszy. Lubię taką delikatną fantastykę.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Jak to jest, że o książce, którą czytałam z zapartym tchem, od tygodnia nie potrafię napisać nic sensownego? Spróbuję w związku z tym chociaż po łebkach, bo szkoda by było ją przemilczeć. Przede wszystkim skończyła się za szybko - a zaznaczę tylko, że moje wydanie ebooka liczyło ponad 900 stron... Zwłaszcza wizja przyszłości zelektryzowała mnie do tego stopnia, że od ostatnich stu stron nie mogłam się oderwać, mimo zamykających się ze zmęczenia oczu. Po drugie, rozciągłość czasu akcji jest imponująca: od 1984 do 2043 roku. Żyjąc powoli z dnia na dzień trudno sobie uświadomić, jak wiele się w ciągu całego naszego życia zmienia, jak bardzo zmienia się świat. Chociaż ludzie... oni akurat są zawsze tacy sami. "Czasomierze" to lektura wciągająca i intrygująca. I nie ukrywam, że czasem również irytująca, bo niejeden wątek jest dość brutalnie przerywany, by powrócić z wyjaśnieniami dopiero po wielu, wielu stronach. A przecież chciałoby się wiedzieć już. Nieprędko też odkryłam, że czytając, omijam pewne słowa, traktując je z początku jako wymyślone przez autora, na przykład: transsubstancjacjonował. Jest takie, naprawdę. Ich obecność nadaje powieści nuty realizmu i poczucia, że uczestniczymy w czymś ważnym. Czasem magia jest po prostu normalnością, do której ludzie jeszcze nie przywykli. Historia Holly jest niezwykła z wielu powodów, a magia - chociaż dość subtelna - jest jej siłą napędową. A ponieważ kończy się... jak się kończy, chciałabym, żeby autor napisał ciąg dalszy. Lubię taką delikatną fantastykę. zksiazkapodrodze.blogspot.co.uk/2016/02/czasomierze-david-mitchell.html

(Kliknij aby rozwinąć opinię)