Czas na mnie...
Agnieszka Kowalska

Czasem życie trzeba postawić pod ścianą i czekać, aż mury same ustąpią (A. Kowalska) Trzeba też wierzyć (wbrew złu wielu "ludzi":(), że nie zobaczymy Leśmianowskiej próżni, bo piękno i dobro ... to - przynajmniej dla niektórych, including me:) - nie tylko górnolotne ideały. ..."a próżnia nie drwi" z nikogo. I wszystko ma swój kres. Kres Koziego był pełen klasy, a kres ludzkiej głupoty, inwigilacji i podłości - może być nieoczekiwany, wszak liczne dziś "sprytne bydlęta w surdutach". Surdutach i innych "katanach": kitle, mundurki, itd, itp ... na czasie". Otóż, nie przewiadują, że życie może im odpłacić za krzywdę innych. A zło wcześniej czy później wraca .... Nie pomogą układy, układziki i polski bałagan. Mogą się ucszyć od M>K męskiego honoru. Pozdrowienia dla p. Agnieszki:)

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Opowieść o znanym aktorze, którego za życia większość czytelników tej książki na pewno nie znała. Miłość oczami zakochanej w życiu malarki, której przyszło zamykać różne rozdziały. Trochę przemyśleń natury filozoficzno-religijnych, z odwoływaniem się do ogólnie pojętego bytu wyższego. Słowem piękna opowieść o tym, że nawet po śmierci pozostaje miłość i obecność drugiego człowieka. No, i parę nieznanych historii o Macieju Kozłowskim też się znajdzie.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

"Opowieść o Maćku Kozłowskim" z pewnością nie jest opowieścią na miarę plotkarskich gazet. Jest - jak sama autorka mówi - "portretem". Tyle, że portretem słownym.

 

Książka nie należy do łatwych. Z dwóch powodów. Po pierwsze przez wzgląd na sam fakt opowieści o człowieku, którego już z nami nie ma. Po drugie ze względu na filozoficzne dywagacje autorki. I to właśnie to drugie zaważyło na mojej ocenie. Gdyż o ile byłam przygotowana na opowieść smutną, raczej nie obfitującą w samą radość, o tyle nie spodziewałam się aż takiej dużej dawki filozoficznych sformułowań. Początki lektury są dobre, poznajemy Pana Kozłowskiego, po trosze jego rodziców i dzieciństwo. Co lubił, a czego nie znosił. Autorka opisuje jego codzienne przyzwyczajenia, rożne ulubione "sprawunki" i rytuały, którym lubił się oddawać. Jednak w miarę czytania (a właściwie tak od drugiej połowy książki) miałam wrażenie, że uczestniczę w wykładzie z filozofii (połączonej czasami z teologią).

 

Gdybym miała ocenić tą książkę przez pryzmat wyłącznie filozoficznych dywagacji musiałabym jej wystawić bardzo niską ocenę. Dodaję cztery gwiazdki tylko dzięki paru rozdziałom, w których mogłam przyjrzeć się osobie tego bardzo dobrego aktora ze strony człowieka jakim był na co dzień (i tu też duży plus za dwa ostatnie rozdziały, gdzie można się dowiedzieć, rzeczy wcześniej nieznanych). Szkoda, że idąc tropem tytułu "Czas na mnie", nie do końca otrzymałam to, co spodziewałam się otrzymać. Jest więc lekki niedosyt, ale to wcale nie oznacza, że wszyscy tak się poczują. Mimo wszystko uważam, że warto zapoznać się z tą książką.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)