Cichy potok
Katarzyna Majgier

“Czuła, że im jest bliżej rodzinnych stron, tym bardziej ją to przerażało”.

Kraków tuż po I wojnie światowej, ludzie próbują odnaleźć się w nowej rzeczywistości, nikomu nie jest łatwo. Leonard Rainer jest detektywem śledczym, razem z żoną i dziećmi mieszka w Wiedniu. Brak perspektyw rozwoju kariery powoduje, że przenosi się do Krakowa, tam ma podjąć dobrą posadę w policji kryminalnej. Podczas jazdy pociągiem poznaje młodą, wykształconą chłopkę. Rozalia Gawron po pięciu latach wraca w rodzinne strony, by wyjść za mąż za mężczyznę, z którym zaręczyła się jeszcze przed wybuchem wojny. Powrót do rodzinnego Cichego Potoku bardzo rozczarowuje Rozalię, kobieta ma wrażenie, że sporo się zmieniło podczas jej nieobecności, ale zazdrość, zawiść ludzka pozostała bez zmian. We wsi dochodzi do morderstwa młodej dziewczyny, Rozalia kontaktuje się z poznanym w pociągu Leonardem. Ten postanawia zbadać sprawę, niebawem dochodzi do kolejnych morderstw.

Wielowątkowa, wnikliwa perspektywa. Akcja powieści toczy się swoim rytmem, przenosi nas do Krakowa i niewielkiej podkrakowskiej wsi. Styl Autorki jest bardzo płynny, obrazowy, naturalny, a przy tym lekki, powodował ogromną przyjemność z czytania. Pani Katarzyna pisze z pasją, czuć rosnące napięcie, jest bardzo realnie. Niepodważalnym atutem powieści są bohaterowie. Skomplikowane, autentyczne, rewelacyjnie wykreowane osobowości, cały czas miałam wrażenie, że razem z nimi przemierzałem ich kręte życiowe ścieżki.

Wyraźnie czujemy klimat, atmosferę tamtych czasów, polska wieś tuż po I wojnie światowej w całej okazałości. Ludzkie zakłamanie, obłuda, zazdrość, wszechobecne plotki, obmowa za plecami. Trudne, skomplikowane relacje rodzinne, międzyludzkie, narzucone od lat schematy postępowania, powielane stereotypy, konwenanse, bieda, brak perspektyw, strach przed staropanieństwem. Autorka umiejętnie szarpie nami emocjonalnie, stopniowo odkrywa przed nami tajemnice, a tych nie brakuje. Zazdrość, zawiść, przeżywane dramaty, rodzinne tragedie, porywy namiętności, ludzkie słabości, mroczne tajemnice. Społeczność, gdzie wszyscy wszystko o sobie wiedzą i milczą.

Rewelacyjny, zaskakujący kryminał, ze sporą dawką obyczajowości, a w tle prawda historyczna. Zakończenie zaskakuje, daje do myślenia. Serdecznie polecam! Tatiasza i jej książki :) 

,,Jak komuś coś się udaje, tacy ludzie tylko patrzą, żeby mu się noga powinęła (...) A kiedy się powinie, nie posiadają się ze szczęścia. Cudze niepowodzenie cieszy ich bardziej, niż ucieszyłoby ich własne szczęście, które takich omija, bo zamiast dążyć do szczęścia, zajmują się zawiścią wobec tych, którym udaje się je odnaleźć.".

Cichy potok to miejsce, które było jej pisane, w którym dorastała i zasmakowała pierwszej miłości. Jej prawdziwe życie. Teraz po latach spędzonych za granicą Rozalia powraca w rodzinne strony, zamierzając wyjść za narzeczonego, z którym zaręczyła się jeszcze przed wojną. Wiele zmieniło się podczas jej nieobecności, no może poza plotkami, w których wciąż dość często odgrywa główną rolę. Nie interesuje się tym, co myślą i mówią o niej za plecami. Ma swoje plany, których zamierza się trzymać i stopniowo je realizować. Wkrótce dochodzi do serii zbrodni, której ofiarami padają młode dziewczyny, a Rozalia zwraca się z prośbą o pomoc do Leonarda Rainera, detektywa policji kryminalnej, którego poznała w trakcie podróży. Podczas śledztwa na jaw zaczynają wypływać sekrety mieszkańców Cichego potoku, a niektóre z nich okażą się bardzo niebezpieczne.

To powieść, która splata w sobie zarówno wątki historyczne, obyczajowe, jak i kryminalne. Tłem wydarzeń są czasy bezpośrednio po zakończeniu I wojny światowej, kiedy ludzie starają się odnaleźć w nowej rzeczywistości, w której mocno wybrzmiewają zakorzenione poglądy i wartości. Można to dostrzec już w początkowych rozdziałach, w których poznajemy Rozalię i detektywa Rainera. Oboje wydają się nie pasować do czasów, w których przyszło im żyć, przez co ich opinie często nie znajdują zrozumienia. Dziewczyna bowiem zdążyła już doświadczyć innego życia, tak odmiennego od tego, do którego wraca. Autorka doskonale uchwyciła kontrast między życiem miejskim a na wsi. Podkreśliła go zaściankową mentalnością, środowiskiem niechętnym postępowi, czy zmianom, ale również obrazem ludzkiej zawiści podszytej zazdrością i uprzedzeniami. To opowieść o decyzjach, które podejmujemy na różnych etapach życia oraz o konsekwencjach, które są ich nieodłącznym elementem. O pragnieniu sprawiedliwości i intencjach, które nami kierują. O uczuciach, które mogą zasłonić zdolność do obiektywnego myślenia, stając się pożywką dla zazdrości. Przede wszystkim jest to wciągająca opowieść o wstrząsających zbrodniach, które domagają się prawdy oraz o śledztwie, które ma ją odkryć. Czyta się jednym tchem.

Współpraca recenzencka 

Zaskoczył mnie niezwykły urok tej powieści, kojarzący się z charyzmą statecznego dżentelmena. Ujęła mnie pewna powściągliwość, wytworność, pomimo dotknięcia mało eleganckiego tematu, jakim jest seria morderstw w podkrakowskiej wsi... Bo jest to naprawdę rasowy kryminał, osadzony w początkach XX wieku - z wyrazistymi bohaterami, intrygującymi niewiadomymi i skomplikowanym śledztwem...

Rozalia Gawron wraca po wojnie do rodzinnej wsi - tytułowego Cichego Potoku - by wyjść za mąż za chłopca, któremu obiecała to przed pięcioma laty. Nie jest tą samą dziewczyną, która wyruszyła do pracy za granicę, teraz zna języki obce, dużo czyta, ma referencje od pracodawczyni. Mogłaby wszędzie poszukać posady jako pokojówka lub dama do towarzystwa. Jednak uczciwość, lojalność i szczere uczucie nakazują jej powrót do domu i narzeczonego. Od początku przeczuwa, że nie pasuje już do życia na wsi, że funkcjonowanie na pograniczu dwóch światów jest niemożliwe. Razi ją prowincjonalność domowników, zawiść sióstr, złośliwe plotki. Na szczęście Antek okazuje się właściwym wyborem, tym samym niezawodnym przyjacielem i powiernikiem, a dodatkowo majętnym gospodarzem. Tylko dlaczego pozwala, by wokół niego krążyły najpiękniejsze dziewczyny ze wsi? Niby z żadną się nie związał, ale też żadnej kategorycznie nie zabronił ostentacyjnej atencji. I dlaczego one zaczynają ginąć???

Śledztwa podejmuje się genialny detektyw, Leonard Rainer, który właśnie wraca z Wiednia, by objąć stanowisko komisarza w Wydziale Śledczym w Krakowie. Pomimo wieloletniego doświadczenia długo nie wpada na trop mordercy.

Autorka przenosi nas w trudne czasy 1919 roku. Tuż po wojnie panuje bieda, chaos, poczucie zagrożenia. Ludzie próbują żyć normalnie, ale wszystkiego brakuje, krąży wielu kryminalistów, broń jest powszechnie dostępna, a policja dopiero się formuje. Smutna historia naszego kraju jest istotnym tłem narracji. Jednak bardziej przemówiła do mnie warstwa obyczajowa - ten duszny klimat małych miejscowości - wścibskość, zawiść, zazdrość, gdy komuś się powiedzie, wszechobecne plotki, zdolność do przemilczania własnych grzeszków. Tym bardziej doceniam ukazanie na tym tle jednostek niepokornych i inteligentnych...