Nic tak jak wizyta w państwowej instytucji nie uświadamia człowiekowi, jakie miał do tej pory szczęście. Wkraczasz w niebyt, w próżnię. Siadasz na odrapanym krześle, otoczony mdłym błękitem i zielenią, których nikt nie nazwałby swoimi ulubionymi kolorami. Gapisz się na tablice informacyjne, które nie mają z tobą nic wspólnego- niezrozumiałe komunikaty zapomniane przez bogów interpunkcji. Czekasz, aż czekanie traci wszelki sens, nie ma już celu ni kierunku, i w końcu stajesz się głazem, rzuconym na pole przed milionami la
Nic tak jak wizyta w państwowej instytucji nie uświadamia człowiekowi, jakie miał do tej pory szczęście. Wkraczasz w niebyt, w próżnię. Siadasz na odrapanym krześle, otoczony mdłym błękitem i zielenią, których nikt nie nazwałby swoimi ulubionymi kolorami. Gapisz się na tablice informacyjne, które nie mają z tobą nic wspólnego- niezrozumiałe komunikaty zapomniane przez bogów interpunkcji. Czekasz, aż czekanie traci wszelki sens, nie ma już celu ni kierunku, i w końcu stajesz się głazem, rzuconym na pole przed milionami la