Ludzkie dzieje widziane same w sobie nie nastrajają do optymizmu. Łańcuch cierpienia wciąż nie ma końca. Do nieszczęść dawnych dochodzą cierpienia nowe, wielkie, zbiorowe. Nie słychać jeszcze pieśni nowej. Jesteśmy wciąż w czasie ,,rzeczy pierwszych" (Ap 21,4): łez, śmierci, żałoby, krzyku i trudu. Nie spełniła się jeszcze obietnica: ,,Oto czynię wszystko nowe" (Ap 21,5). A jednak ludzie nie tracą woli życia. Nie odrzucają nadziei. Wciąż oczekują czegoś lepszego. Są dzielni. Pisał o tym kiedyś w przejmujący sposób Edward Stachu
Ludzkie dzieje widziane same w sobie nie nastrajają do optymizmu. Łańcuch cierpienia wciąż nie ma końca. Do nieszczęść dawnych dochodzą cierpienia nowe, wielkie, zbiorowe. Nie słychać jeszcze pieśni nowej. Jesteśmy wciąż w czasie ,,rzeczy pierwszych" (Ap 21,4): łez, śmierci, żałoby, krzyku i trudu. Nie spełniła się jeszcze obietnica: ,,Oto czynię wszystko nowe" (Ap 21,5). A jednak ludzie nie tracą woli życia. Nie odrzucają nadziei. Wciąż oczekują czegoś lepszego. Są dzielni. Pisał o tym kiedyś w przejmujący sposób Edward Stachu