To, o czym piszę, nie jest ucieczką od konwencji realistycznej, to jest kierunek, który mógłbym określic najkrócej: głęboko zamiast szeroko, do środka a nie na zewnątrz (...). Szukam sposobu, żeby oglądający ludzie mieli uczucia podobne do moich - uczczucia bezsilności, współczucia, żalu, które przyprawiają mnie o fizyczny ból, kiedy widzę mężczyznę płaczącego na przystanku tramwajowym, kiedy obserwuję tych, którzy chciwliby byc tak blisko z innymi, a są tak daleko; (...) Chciałbym, żeby ten ból stał się udziałem moich widzów.
To, o czym piszę, nie jest ucieczką od konwencji realistycznej, to jest kierunek, który mógłbym określic najkrócej: głęboko zamiast szeroko, do środka a nie na zewnątrz (...). Szukam sposobu, żeby oglądający ludzie mieli uczucia podobne do moich - uczczucia bezsilności, współczucia, żalu, które przyprawiają mnie o fizyczny ból, kiedy widzę mężczyznę płaczącego na przystanku tramwajowym, kiedy obserwuję tych, którzy chciwliby byc tak blisko z innymi, a są tak daleko; (...) Chciałbym, żeby ten ból stał się udziałem moich widzów.