Problem w tym, że nigdy nic się nie kończy. Jeśli mama czegokolwiek mnie nauczyła, to właśnie tego, że nic tak naprawdę nigdy nie zostaje zamknięte. Wszystko znajduje się przemyślnie drogę do środka, niczym nić w kłębku. Dookoła w dookoła, przecinając się i krzyżując, aż wreszcie niemal zniknie w plątaninie lat. Ale pozostawanie w ukryciu nie wystarczy. Ktoś zawsze cię znajdzie. Ktoś zawsze czeka. Wystarczy na chwilę stracić czujność, a wtedy trach!, wszystko z hukiem rozpada ci się w rękach.
Problem w tym, że nigdy nic się nie kończy. Jeśli mama czegokolwiek mnie nauczyła, to właśnie tego, że nic tak naprawdę nigdy nie zostaje zamknięte. Wszystko znajduje się przemyślnie drogę do środka, niczym nić w kłębku. Dookoła w dookoła, przecinając się i krzyżując, aż wreszcie niemal zniknie w plątaninie lat. Ale pozostawanie w ukryciu nie wystarczy. Ktoś zawsze cię znajdzie. Ktoś zawsze czeka. Wystarczy na chwilę stracić czujność, a wtedy trach!, wszystko z hukiem rozpada ci się w rękach.