Tak, pomyślała, zwijając się w kłębek - to beznadziejne, ale nie pozbawione celu. Zawsze jest jakiś cel: iść do przodu, przetrwać noc, dotrzeć do jeziora, do chaty, innej istoty ludzkiej, wołać o pomoc. Cel jest zawsze jeden: przeżyć. Bo bez życia inne wartości nikną. (...) ziemska powłoka jest świątynią, w której spoczywa nieśmiertelna dusza. Życie jest najważniejsze. I dlatego idzie się dalej. Może nawet w kółko, choćby wracając po własnych śladach, ale niepowstrzymanie w kierunku czegoś.
Tak, pomyślała, zwijając się w kłębek - to beznadziejne, ale nie pozbawione celu. Zawsze jest jakiś cel: iść do przodu, przetrwać noc, dotrzeć do jeziora, do chaty, innej istoty ludzkiej, wołać o pomoc. Cel jest zawsze jeden: przeżyć. Bo bez życia inne wartości nikną. (...) ziemska powłoka jest świątynią, w której spoczywa nieśmiertelna dusza. Życie jest najważniejsze. I dlatego idzie się dalej. Może nawet w kółko, choćby wracając po własnych śladach, ale niepowstrzymanie w kierunku czegoś.