Cytat

Słońce nasycone cytrynowymi i pomarańczowymi barwami złowieszczo wisiało nad spieczoną ziemią, lało się z niego strumieniami owo olśniewające światło, które tak odurzyło Van Gogha.

Autor: Henry Miller

Więcej cytatów od tego autora

Nie wiesz, jak smaczna jest zbrukana kobieta, jak rozkwita dzięki zmianie spermy! Myślisz, że wystarczy serce przepełnione miłością... Może tak i jest, w przypadku odpowiedniej kobiety, ale ty już nie masz serca... jesteś tylko wielkim, pustym pęcherzem. Ostrzysz sobie kły i doskonalisz skowyt. Pętasz się u jej stóp jak pies łańcuchowy, postukując gdzie popadnie. Ona nie uważała cię za psa... brała cię za poetę. Powiedziała, że kiedyś byłeś poetą. A czym jesteś teraz?

Autor: Henry Miller

Kiedy zdaję sobie sprawę, że ona odeszła, może na zawsze, otwiera się pode mną głęboka otchłań i czuję, że spadam, spadam i spadam w bezdenną mroczną przestrzeń. I to jest gorsze od łez, głębsze od żalu, bólu i smutku; to otchłań, w którą wrzucono Szatana. Nie można stamtąd wspiąc się z powrotem, nie ma tam promienia światła, dźwięku ludzkiego głosu ani dotyku ludzkiej ręki.

Autor: Henry Miller

,,Kocham wszystko, co płynie" - powiedział wielki niewidomy Milton naszych czasów. Rozmyślałem o nim dziś rano, gdy obudziłem się z potężnym, obelżywym okrzykiem radości na ustach: myślałem o jego rzekach, drzewach i całym tym nocnym świecie, który penetruje. Tak, powiedziałem sobie - ja także kocham wszystko, co płynie: rzeki i rynsztoki, lawę i spermę, krew i żółć, pojedyńcze słowa i całe zdania. Kocham ciecz wylewającą się z owocni. Kocham nerki i ich bolesne kamienie, piasek i co tam jeszcze; kocham mocz, który aż parzy, i try

Autor: Henry Miller

Wielki Boże! Kimże ja się stałem? Jakie macie prawo, wy tam, zaśmiecac moje życie, kraśc mój czas, szperac w zakamarkach mojej duszy, wysysac moje myśli, traktowac mnie jak kompana, powiernika i informatora? Za kogo wy mnie macie? Czy jestem komediantem na etacie, od którego wymaga się, by codziennie odgrywał intelektualną farsę na waszych durnych oczach? Czy może niewolnikiem zakupionym na targowisku, bym na brzuchu czołgał się przed wami - nierobami, i składał u waszych stóp wszystko, co zrobię, i wszystko, co wiem? Czyż jestem

Autor: Henry Miller

- Kazałem jej rozewrzec szparę i skierowałem tam światło latarki. Żałuj, że mnie wówczas nie widziałeś... to było przekomiczne. Tak mnie zafascynowała jej cipa, że zapomniałem o niej samej. Nigdy w życiu nie wpatrywałem się w pizdę z podobną uwagą. Można nawet powiedziec, że tak naprawdę nigdy przedtem jej nie widziałem. A im dłużej się przyglądałem, tym mniej ciekawa stawała się z każdą chwilą. Dowodzi to, że w sumie nie ma w niej nic ineresującego, zwłaszcza gdy jest wygolona. To właśnie włosy dodają jej tajemniczości. Dlatego r

Autor: Henry Miller

Im człowiek jest bogatszy w osądy, tym uboższy w przesądy.

Autor: Henry Miller

Wierz mi, że kiedy staniesz nagi przed światem, nie będzie to takie straszne, jak sobie wyobrażasz. Dopiero wtedy zaczniesz żyć. - H. Miller

Autor: Henry Miller

Magia nigdy nie ulega zniszczeniu - możemy najwyżej odciąć się, amputować tajemnicze czułki wiążące nas z siłami przekraczającymi naszą zdolność rozumienia.

Autor: Henry Miller

I nie widzę powodu, by ruszać się z miejsca. Oczywiście, chciałbym poznać świat. Któż by nie chciał? Ale nic się nie stanie, jeśli tego nie zrobię. Ja noszę cały świat w sobie. - H. Miller

Autor: Henry Miller

Nic, co przydarzyło mi się do tej pory, nie zdołało mnie zniszczyc; właściwie nic nie uległo zniszczeniu poza moimi złudzeniami. Ja zaś pozostałem nienaruszony. I świat pozostał nienaruszony. Może już jutro wybuchnie rewolucja albo zaraza, nastąpi trzęsienie ziemi, może już jutro nie będzie nikogo, do kogo można by się zwrócic z prośbą o pomoc, współczucie, wiarę. Odniosłem wrażenie, że wielki kataklizm już się objawił, że nigdy nie mógłbym czuc się bardziej samotny niż w tej właśnie chwili. Postanowiłem, że odtąd nie będę niczego

Autor: Henry Miller

Wszystkie cytaty tego autora

REKLAMA

+ Dodaj nowy cytat

Henry Miller

Wszystkie cytaty tego autora