Przestrzenią pogłosu jest ciało - to ciało wyobrażeniowe, tak ,,spójne" (sklejone), że mogę je przeżywać jedynie pod postacią uogólnionego poruszenia. To poruszenie (analogicznie do barwiącego twarz rumieńca wstydu bądź emocji) jest strachem. W zwykłym strachu - poprzedzającym wykonanie czegoś - dostrzegam siebie w przyszłości jako tego, kto poniósł klęskę, jest uzurpatorem, wywołał skandal. W strachu miłosnym boję się własnego zniszczenia, które dostrzegam nagle w błysku słowa, obrazu jako rzecz pewną, już powstałą.
Przestrzenią pogłosu jest ciało - to ciało wyobrażeniowe, tak ,,spójne" (sklejone), że mogę je przeżywać jedynie pod postacią uogólnionego poruszenia. To poruszenie (analogicznie do barwiącego twarz rumieńca wstydu bądź emocji) jest strachem. W zwykłym strachu - poprzedzającym wykonanie czegoś - dostrzegam siebie w przyszłości jako tego, kto poniósł klęskę, jest uzurpatorem, wywołał skandal. W strachu miłosnym boję się własnego zniszczenia, które dostrzegam nagle w błysku słowa, obrazu jako rzecz pewną, już powstałą.