Najpiękniejszą bajką dzieciństwa jest opowieść o tym, że wszystko zdarza się po kolei. Dziadkowie odchodzą na długo przed rodzicami, a rodzice na długo przed tobą. Jeśli człowiek ma szczęście, może tak być, że zestarzeje się i umrze w swoim czasie, a żałobnicy nad jego grobem doznają ulgi na myśl, że miał długie życie. Myśl ta nie umniejsza koszmaru unicestwienia, ale jest sztuczką pozwalającą nam zachować bez szwanku metronomiczną iluzję i utrzymać na wodzy torturę czasu: "Taki a taki żył długo".
Najpiękniejszą bajką dzieciństwa jest opowieść o tym, że wszystko zdarza się po kolei. Dziadkowie odchodzą na długo przed rodzicami, a rodzice na długo przed tobą. Jeśli człowiek ma szczęście, może tak być, że zestarzeje się i umrze w swoim czasie, a żałobnicy nad jego grobem doznają ulgi na myśl, że miał długie życie. Myśl ta nie umniejsza koszmaru unicestwienia, ale jest sztuczką pozwalającą nam zachować bez szwanku metronomiczną iluzję i utrzymać na wodzy torturę czasu: "Taki a taki żył długo".