Obraz staje się czujnym przemieszczaniem wątpliwości, uodparnianiem na głupie lub banalne spełnienia. Uczy raczej wytrwania wobec sprzeczności czy nierozstrzygalników niż metod ich zagłuszania. Otwiera różne wymiary i formy relacji, także negacji czy ironii, konfrontując tym samym każdą konkretność z jej potencjalnością. Utożsamia, że nie możemy w pełni określić czegokolwiek, nie odnosząc tego do wszystkiego, gdyż każde istnienie jest (także) siecią współzależności. Właściwie więc tematem sztuki powinno być... WSZYSTKO.
Tytuł w sztuce jest zazwyczaj kompromisem na rzecz tak zwanego "społeczeństwa", dla którego sztuka nabiera znaczenia, gdy jest o czymś, gdy coś przedstawia. Nawet już fachowcy od sztuki częściej dziś mówią o owym "czymś", co sztuka przedstawia, niż o samej sztuce. W geście tytułowania przejawia się również powszechna obsesja skończonej chwili, owej "brzemiennej chwili" Gottholda Lessinga, czyli naszej niezdolności przekroczenia fragmentaryczności inaczej niż tylko poprzez jej... absolutyzację. Według Hanny Arendt to swoisty "gł
Więcej