Philip Kazan

Jako dziecko wkladałem wszystko do ust. Dosłownie wszystko, liżąc to co nie zmieściło się do ust. W efekcie dorośli wiecznie krzyczeli i bili mnie po twarzy. Niektóre smaki po dziś dzień przywołują wspomnienia pisku, który rozległ się w moich uszach, gdy nasza kucharka Carenza złapała mnie kiedyś, wrzeszcząc: "Na Boga, dziecko! Toż to środek do czyszczenia miedzi!".

Lepiej pamiętać niż być pamiętanym. Najlepiej jednak jest żyć, być zawieszonym między pustką przyszłości i rozmazanym szkicem wspomnień, gdy atomy odbijają się z trzaskiem od naszych zmysłów, sprawiając, że rzeczywistość jest taka soczysta.