Lena Katarina Swanberg

Nawet kamienie i góry roniły łzy, widząc cierpienie pani męża. Zachowywał się jak szaleniec, kiedy dotarło do niego, że wyjechałyście. Płakał i krzyczał. Rwał na sobie ubrania. Żal było na niego patrzeć.

Opuścić kogoś, kogo się kocha, to jak wbić sobie nóż w serce. Przysięgam, że rany krwawią. Nawet jeśli się od nich nie umiera, skóra, którą zarastają, na zawsze pozostaje bardzo cienka, tak że moga otworzyć się na nowo.