Jan Parandowski

Jan Parandowski - biografia, życie i twórczość

Jan Parandowski przyszedł na świat 11 maja 1895 r. we Lwowie. Wielki wpływ na jego wychowanie miała babcia ze strony ojca. Niejednokrotnie wspominał o niej w swoich książkach, nadał też jej nazwisko głównemu bohaterowi Nieba w płomieniach.

We Lwowie pisarz mieszkał do r. 1929. Tutaj  w latach 1905- 1913 był uczniem IV Gimnazjum Klasycznego im. Jana Długosza. Szkołę tę wspominał zawsze z wielkim sentymentem. Tutaj rozmiłował się w grece, choć z łaciny też był bardzo dobry. Oba przedmioty zdawał na maturze, żeby sprawić przyjemność fantastycznemu, lecz niedocenianemu przez młodzież nauczycielowi. W latach gimnazjalnych zadebiutował jako pisarz.

W 1913 r. po zdaniu matury Parandowski rozpoczął studia na Uniwersytecie Lwowskim na kilku kierunkach! Kształcił się z zakresu archeologii, filologii klasycznej, filozofii oraz historii sztuki. Odbył w tym czasie pierwsze podróże do Włoch. Niestety studia przerywa wybuch wojny. Pisarz, mający obywatelstwo austriackie, został wywieziony z rodziną w głąb Rosji. Tam pracuje jako nauczyciel w szkołach polskich. Po wojnie wrócił do Lwowa i w 1920 r. wznowił studia. Zatrudnił się w "Gazecie Lwowskiej". Wziął czynny udział w zorganizowaniu lwowskiego Związku Literatów Polskich (był najmłodszym z pisarzy należących do tej organizacji). W latach 1922- 1924 został kierownikiem literackim w księgarni wydawniczej Hermana Altanberga. Tam współredagował serię "Wielcy Pisarze" i cykl przekładów z literatury klasycznej.

W 1923 r. Parandowski uzyskał tytuły magistra filologii klasycznej oraz archeologii. Do 1926 r. odbywa liczne podróże, m. in. do Grecji, Włoch i Francji. W międzyczasie zmienia stan cywilny- w 1925 r. został szczęśliwym małżonkiem Ireny Helzel. Cztery lata później przeniósł się z rodziną na stałe do Warszawy. Tam współredaguje miesięcznik ĻPamiętnik Warszawski".

W latach trzydziestych pisarz pracował w polskim Pen- Clubie. Uczestniczył w licznych konferencjach międzynarodowych. Podjął też pracę w dziale literackim Polskiego Radia. Redagował również serię "Wielcy ludzie" wydawaną przez Państwowe Wydawnictwo Książek Szkolnych. Podróżował do Brazylii i Argentyny, wygłaszał też liczne odczyty w Paryżu.

Gdy wybuchła II wojna światowa, pisarz z rodziną znajdował się w Świdrze. Na krótko przebywają w Warszawie, a następnie w okolicy Kocka. Wkrótce jednak przez Lublin wrócili do Warszawy, gdzie spędzili pierwsze lata okupacji. W 1942 r. przenoszą się do wsi Planta niedaleko Opatowa. Gdy wojna dobiegła końca, Parandowski udał się do Lublina, gdzie do 1950 r. wykładał na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim jako profesor literatury porównawczej. W międzyczasie w 1946 r. został ponownie prezesem Pen- Clubu i funkcję tę pełnił już dożywotnio. Otrzymał za swoją twórczość liczne nagrody i wyróżnienia (m.in. został w 1976 r. doktorem honoris causa na KUL). Zmarł w Warszawie 26 września 1978 r.

Kalina Beluch

Jan Parandowski - bibliografia

1913 Rousseau
1921 antinous w błękitnym berecie
1924 Mitologia
1927 Dwie wiosny
1930 Król życia
1933 Dysk olimpijski
1936 Niebo w płomieniach
1938 Trzy znaki Zodiaku
1949 Godzina śródziemnomorska
1953 Zegar słoneczny